Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1918, Blaðsíða 132
126
Jónas Lie:
[ iðunn
um og upp í stigann og virtist alveg utan við sig.
Ég hefi aldrei á ævinni séð manneskiu roðna jafn-
mikið.
— Þá kem ég á sunnudaginn, sagði hann hlæjandi
og horfði á eftir henni. Andlitið Ijómaði af ánægju.
— Já, Súsamel; en — þá verður þú að vera einn.
... Ekki hún mágkona þín með þér. —
Ég var að furða mig á allri þeirri rekistefnu,
sem þau gerðu út úr þessu. En þá tók ég eftir því,
að það var eitthvað svo nett og kvenlegt við hnakk-
ann á henni Nóru, og eftir hinum lipra, létta lima-
burði hennar, er hún eins og sveif upp bryggjuna.
Súsamel fullkomnaði áhrifin, er hann sagði í hálfum
hljóðum, en ósegjanlega bjartur á svip, á biblíu-
máli sínu:
— Hún líður sem léttfleygur blærinn,
sem ljúfasti svifdans í Mahanain! —
— Er það satt, að þú hafir tekið upp skipsakkeri
og lagt það yfir þvert lúkugatið, Súsamel? — spurði ég.
— Ertu brjálaður, drengur! ... En nú skaltu sjá.
— Og svo vatt hann mér á loft eins og ketling og
tók að sveifla mér í loftinu. Hann var ofsaglaður og
virtist vera i vandræðum með að finna eittlrvað til
þess að gefa mér. Loks tók liann upp úr vasa sínum
stóran, grænan rússneskan eirskilding og tók að
fægja hann handa mér.
— Langar þig til að eiga hann?
þetta var alt of ginnandi. Það mátti gera gat á
hann og slá með honum »klink« — svo að ég lók við
skildingnum, en fékk ákúrur fyrir, þá er heim kom.
Eftir þetta varð Súsamel tíðari gestur í Tromsö.
Ymist kom hann einn á' sexæringi með harðíisk eða
eitthvað þesskonar, eða hann var í för með sljúp-
bróður sínum, sem bjó í grend við hann inni í Bals-