Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1919, Blaðsíða 15

löUNNl
Brot.
173
Sigmundur hefir auðsjáanlega haft kvæði í smíðum,
rissað þessar línur á óskrifaða pappírsörk, og skrifað
síðan bréfið á sömu örkina, án þess að líta^á sein-
ustu síðuna.
Maður er svo vanur að sjá kvæði í sparifötunum,
hefluð og fáguð, prófuð og prentuð. En hitt fær alt
af undarlega á mig, að sjá handrit kvæða, helzt
ekki skrifuð til prentunar, heldur frumdrætti að
kvæðum, sem eru að fæðast, rissuð í stemningu,
óhefiuð, rímlaus, með eyðum og göllum. Ég hefi
stundum fundið svona riss látinna stórskálda i bóka-
söfnum, og enn meira gaman hefir verið að sjá þau
hjá lifandi skáldum, dregin glóandi úr aflinum. Ég
hefi aldrei efast um, að ókveðin kvæði væru fegurst,
og stundum langar mig til þess að bæta við, að
hálfkveðin kvæði séu fegurri en hin fullkveðnu.
Þarna kom nú svona riss. Kom óvart, án þess
höfundurinn vissi. Og var auk þess ekki nema brot,
einar tvær línur.
Línur, sem ég skildi ekki, og gátu ráðist á ótal
vegu. Og nú sit ég við eldinn, eftir miðdegisverð og
Þrjú glös af klaret, og læt hugann reika. Hann
hvarflar kringum línurnar hans Sigmundar, þær eru
eins og vegamót, þar sem óteljandi leiðir skerast; ég
hem þangað aftur og aftur, og legg alt af upp einu
SlQni enn — nýja götu. Hér í Weslon hef ég tíma
°g næði að hugsa, einn og bókalaus. Hvers vegna
maður ekki að lesa minna, dreyma meira? Éað
getur komið að mér að öfunda »lesendur einnar
hökar«, púrítanann með biblíuna sína, hermann með
e*na bók í töskunni, öfunda bæði manninn og
hókina.
Malarauðnir. Það minnir á íslenzkar óbygðir uppi
Vlð jökla, eða víða sanda frammi við sjó, eða mela-
aka þar sem landið hefir blásið upp. Og múrgrá
Poka. En hvað þokan getur verið með mörgu móti!