Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1934, Blaðsíða 8
2
Stefán frá Hvítadal.
IÐUKiV
jafn-rík í samkvæmni eins og í hinum guðfræðilegu
ijóðum hans, hrynhendum eða sálmkvæðum, eða jafn-
vel sumum eftirmælum hans, sem prentuð voru í dag-
blöðum, en það er eitthvað í þeim gersamlega andvana,
kaldhamrað og forskriftarkent, sem minnir á litprent
eða hljóðfæraslátt, þar sem önnur hver nóta hefir verið
dregin út úr nótnaborðinu eða þegir. Með árunum
hneigðist Stefán meira og meira inn á þá braut að yrkja
eftir forskriftum, sem listinni eru fjandsamlegar, eins
og t. d. þegar hann fann ,upp stuttstafaháttinn, sem
falinn er i því að nota að eins þá bókstafi, sem ná hvorki
upp né niður fyrir línuna. Stuttstafahátturinn í dálí'tið.
öðrum skilningi setur víða svip á hin síðari kvæði
hans, ekki sízt kveðskap hans um guðfræðisetningar ka-
þólsku kirkjunnar, dýrlinga hennar og kardínála. Þar
hefir stílhefðin, konventsjónin, greinilega fengið yfir-
hönd yfir hinu lífræna, persónulega. Ég ímynda mér, að’
það eigi ekki fyrir þessum sálmakvæðum Stefáns að
liggja að skyggja á neitt, sem fyr hefir verið afrekað
í sálmakveðskap, einmitt fyrir þá sök, að andi hans.
naut sín ekki í þessum ókennilegu viðjum kirkju-lat-
neskrar hugsunar. Sem trúskáld nær hann miklu hreinni
tónum annars staðar.
Stefán frá Hvítadal var sjúkur maður. Og hann var'
fátækur maður. Sálarlíf hans er mótað af þessum rök-
um, sjúkur orti hann manna fegurst um lífsvonina og
gleðina, í fátækt sinni söng hann „dýrlegan dag yfir
draumalönd sín“, og í framhaldi lofgerðar sinnar til
heimsiystanna leitaði hann hvíldar og endurlausnar í
æðra veldi, sem er öllum heimslystum ofar. I stígandi,
sinni frá heimslystum til himneskra gæða verður skáld-
skapur Stefáns eftirminnilegastur, þar liggur hans ljóð-
ræna landnám.