Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1934, Blaðsíða 10
4
Stefán frá Hvítadal.
IÐUNN
ímynd feigðar, bölvunar og tortímingar, og hann heils-
ar vorinu með þeim mun efldari þökk, sem veturinn
hefir lagst þyngra á hann en aðra menn. Að minni
hyggju nær skáldskapur Stefáns áhrifamestri tónfegurð
í lofkvæðum hans til vorsins, kvæðum, sem eru að
•öðru leyti mjög jarðbundin í sinni trú. Ég hefi haft
langvinnar mætur á fyrsta kvæðinu han's! í fyrstu bók-
inni, jafnvel meiri en á öllum öðrum kvæðum hans
samanlögðum, það heitir Vorsól og mun vera ort í
Unuhúsi vorið 1912 eftir sjúkdómsvetur og þrenginga,
það er einfalt og barnslegt eins og hið fullkomna ljúð',
það standa meðal annars 1 því þessar línur:
Pað er engin þörf að kvarta,
þegar blessuð sólin skín.
Og þrjár síðustu vísurnar hljóða svo:
1 vetur gat ég sagt með sanni:
svart er yfir þessu ranni;
sérhvert gleðibros í banni,
blasir næturauðnin við.
— Drottinn, þá er döprum manni
dýrsta gjöfin sólskinið.
Nú er hafinn annar óður.
Angar lífsins Berurjóður.
Innra hjá mér æskugróður.
Óði minum létt um spor.
, Ég þakka af hjarta, Guð minn góður,
gjafir þínar, sól og vor.
Hillir uppi öldufalda. —
Austurleiðir vil ég halda.
Sezlu, æskuvon, til valda
vorsins bláa himni Iík.
Ég á öllum gott að gjalda,
gleði mín er djúp og rík.