Kirkjuritið - 01.12.1947, Page 18

286
Selma Lagerlöf:
Nóv. - Des.
stofnana, svo að flísarnar fuku í allar áttir. Hópur af störrum
á norðurleið settust á grenitré íil þess að hvílast. Það voru skraut-
legir fuglar. Fjaðrabroddarnir voru fagurrauðir og glitruðu eins
og gimsteinar, þegar fuglarnir hreyfðu sig.
Aftur varð dimmt um hríð, en brátt kom nýr ljóssveipur. Hvass,
hlýr sunnanvindur blés, og sáði yfir skógarlundinn öllum fræjum
frá suðlægari löndum, sem fuglar, skip og vindar höfðu borið með
sér og ekki gátu vaxið annarsstaðar vegna vetrarkuldans. Þau
festu rætur og skutu frjóöngum um leið og þau féllu til jarðar.
Þegar næsta ljósbylgjan flæddi yfir, blómgaðist bláberjalyngið
og krækiberjalyngið. Grágæsir og trönur görguðu í loftinu, spörv-
arnir byggðu sér hreiður og íkornarnir léku sér á greinum trjánna.
Allt fór nú að ganga svo hratt, að Hans ábóti hafði ekki við að
hugsa um, hvílíkar dásemdir það voru, sem birtust honum. Hann
varð að hafa sig allan við að beita sjón og heyrn. Næsta ljósaldan,
sem féll með miklum gný bar með sér ilm af nýplægðum ökrum.
í fjarska heyrðust selstúlkurnar kalla á kýrnar, og fjárbjöllurn-
ar hringdu. Greni og fura klæddust svo þéttum könglum, að (rén
lýstu eins og purpurkápur. Ber spruttu á eininum og skiftu lit
í sífellu. Og skógarblómin skrýddu engið, svo að það varð hvítt
og blátt og gult.
Hans ábóti laut niður og sleit upp jarðarberjablóm. Meðan
hann reis upp, óx ber. Tófan kom út úr greninu með hóp af svart-
fætcum yrðlingum. Hún gekk til ræningjakonunnar og klóraði í
hana, og konan beygði sig yfir hana og gældi við yrðlingana.
Náttuglan, sem var nýfarin til veiða, flýði ofbirtuna til klettaskoru
sinnar og fór að sofa. Gaukurinn gól og gaukamamma læddist
í kringum hreiður smáfuglana með egg sitt í nefinu.
Krakkar ræningjakonunnar skríktu af fögnuði. Þau átu fylli
sína af skógarberjum, sem héngu á runnunum, stór eins og furu-
könglar. Einn þeirra lék sér við héraunga og annar fór í kapp-
hlaup við krákuunga, sem höfðu hoppað niður úr laupnum, áður
en þeir voru orðnir fleygir. Sá þriðji tók upp höggorm og hring-
aði honum um hálsinn og handlegginn á sér. Ræninginn stóð í mýr-
inni og át multuber. Þegar hann leit upp, sá hann stórt svart dýr
hjá sér. Ræninginn tók víðitág og sló björninn á trýnið. „Vertu
þar, sem þú átt að vera,“ sagði hann. „Þetta er mín þúfa.“ Þá
sneri björninn við og labbaði burt.
Sífellt komu nýir sveipir ljóss og hita, og nú báru þeir með
sér slý úr skógartjörninni. Gult fræ af rúgakrinum sveif í loft-
inu. Fiðrildin komu eins stór og fljúgandi liljur. Kúpa býflug-
unnar í holri eik var svo full af hunangi, að það lak niður stofn-
inn. Nú fóru líka blómin, sem komu úr fræum fjarlægra landa,