Kirkjuritið - 01.12.1952, Síða 44

250
KIRKJURITIÐ
á hnjám sér, en ekki náðu þeir til gólfsins með fótunum,
þótt báðir væru hávaxnir, svo djúpar voru gryfjurnar.
En hér var ekki í annað hús að venda. Hér var ekki um
það eitt að ræða að gegna embætti og leggja hendur í
skaut þess á milli. Hér blasti við, auk embættisanna, sjálf
baráttan fyrir hinu daglega brauði. Út í þá baráttu lögðu
hin ungu presthjón með djörfung og bjartsýni. Þau virð-
ast þegar í stað hafa unnið sér velvild og traust sóknar-
fólksins. Bændur í dalnum buðust til að setja gólf í bað-
stofuna á Bergstöðum og bæta stafgólfi við suðurenda
hennar. Komst þetta þegar í verk fyrsta sumarið.
Séra Stefán var 24 ára, er hann tók við prestakalli á
Bergstöðum. Hann var manna glæsilegastur að vallar-
sýn, hár og grannur, fríður sýnum og vel eygður, virðu-
legur og þó jafnframt alúðlegur í viðmóti. Með komu
hans varð gerbreyting á kirkjusöng í sókninni. Hann
kenndi fólki nýju sálmalögin, en grallarinn hvarf úr sög-
unni. Glæsileik séra Stefáns fyrir altari var jafnan við
brugðið. Hin mikla, en hljómþíða rödd hans fyllti kirkj-
una og setti óvenjulegan hátíðablæ á hverja guðsþjónustu
séra Stefáns.
Frú Þorbjörg var fremur lág vexti, gáfuð og fríð sýn-
um, hæglát í framgöngu, en stjómsöm húsmóðir. Bæði
vom þau framandi í héraðinu og frændlaus. En þau komu
með hressandi lífsloft inn í hina afskekktu, búsældarlegu
dali Húnavatnssýslu. Bæði lifðu þau og störfuðu þar til
hinztu stundar.
Á Bergstöðum voru þau í tíu ár, frá 1876—1886. Mörg
árin vom hörð, og landfarsóttir geisuðu hvað eftir annað.
Frostaveturinn mikli var 1880—81 og mislingavorið 1882.
Barnaveiki og kíghósti stráfelldi líka börn og unglinga á
þessum árum. Af sex börnum, sem þau hjón eignuðust
á Bergstöðum, dóu f jögur og auk þess fósturbam. Einnig
dóu hinar ungu frænkur þeirra, Hildur og Þórhildur,
sem áður vom nefndar, og Hildur Eiríksdóttir, tengda-
móðir séra Stefáns.