Kirkjuritið - 01.08.1955, Blaðsíða 12

298
KIRKJURITIÐ
Finnirðu ekkert nýtt í því gamla og ekki heldur í
hverjum nýjum degi, sem þér er gefinn, þá er alveg áreið-
anlegt, að þú ert sjálfur steinrunninn. kaldur og tómur,
— dauður, — en ekki tilveran í kringum þig.
Sjálfur Drottinn sagði, að við skyldum nema hina æðstu
speki af blómunum á jörðinni og fuglum loftsins.
Hann sagði: „Nýtt boðorð gef ég yður, þér skuluð elska
hver annan á sama hátt og ég hefi elskað yður.“
Er ekki einmitt kærleikurinn, elskan sjálf, ný opinberun
í lífi hvers einstaklings?
Enginn getur kennt öðrum að elska, ástin verður að
spretta upp í hjarta mannsins sjálfs, streyma inn í hjarta
mannsins frá sjálfum höfundi tilverunnar, hinum eilífa
kærleikans Guði.
Þannig fæðist trúin, guðssamfélagið, og allt, sem göfug-
ast er og bezt í hjarta mannsins.
Það eru allt gjafir Guðs, hverjum, sem þiggja vill.
Mennirnir geta aðeins hlúð að, hjálpað og styrkt, ekki
aðeins fámenn stétt manna, heldur hver sá, sem finnur,
að hann er til ábyrgðar kallaður, hvort sem er faðir eða
móðir, bróðir eða systir, fræðarinn eða nemandinn.
Við spyrjum því ekki í dag, heldur fullyrðum: Hann,
Drottinn Jesús, er sá, sem kom og koma á til að gefa
okkur mönnunum lögmál kærleikans, náð Guðs og endur-
lausn, skrá í hjörtu mannanna hinn eilífa sannleika Guðs,
að frá honum, fyrir hann og til hans eru allir hlutir.
Ég trúi því, að það sé geysilega merkilegt hlutverk að
hafa tekið við þessum boðskap frá fortíðinni, geyma hann
og varðveita og flytja hann í samtíð sinni og senda hann
áfram inn í framtíðina.