Kirkjuritið - 01.11.1962, Blaðsíða 11

KIRKJURITIÐ
393
þarfa, en misjafnar kunna að vera hugmyndir manna um það
eða tilfinning þeirra um það, livers þeir þurfi. Hitt liefur kirkj-
an aldrei sagt, að þetta ætti að vera okkar eina bæn eða öll
okkar bænagjörð. Og hún heldur því fram og það með fullum
rétti, að meira sé undir öðru komið.
Sannarlega á boðskapur kirkjunnar erindi við okkur í dag.
Við skulum ekki gera lítið úr borgaralegum skyldum eða stétt-
arlegum dyggðum á neinn liátt. Við skulum heldur ekki gera
lítið úr sjálfsbjargarhvöt og sjálfsbjargarskyldu hvers og eins.
En við skulum líta á allt þetta af liærri sjónarhól og gera
okkur ljóst, að þau verkefni, sem þessar skyldur fela mönn-
um að leysa, eru nánast æfingar til undirbúnings annars og
meira. Og sízt af öllu megum við láta þá baráttu, sem við
heyjum vegna þessarar skyldu verða til þess að ræna okkur
góðvild til samferðamannanna, því að ef hún hverfur úr lijarta
rnannsins, er það varnarlaust orðið fyrir þeim ormi, sem rænir
hann ró og friði og rífur niður innan frá alla lians velferð.
Hér er komið að atriði, sem læknavísindin hafa rekið sig
a síðustu áratugina. Ef hin kirkjulega lífsskoðun hverfur og
trúarlífið er þurrkað út, er andleg heilbrigði og lieilsa manna
a valtari fæti en ella.
Með þessum hugleiðingum er komið að því, að kirkjulíf eigi
að hafa og geti haft jákvæða þýðingu og góð áhrif í lífi manna.
I'yrir því kunna einhverjir að segja, að samt sé ekkert sannað
með þessu. Eftir sem áður standi það óhaggað, að trúin geti
verið einber blekking og menn eigi alls ekki að byggja líf sitt
á blekkingu.
Þetta er liægt að segja, en þetta sannar lieldur ekki neitt
um það, að trúarkenningar kirkjunnar séu óraunhæfar. Ef allt
yrði sannað, væri ekki um neina trt'i að ræða. Hver og einn
verður að meta sjálfur, hvort honum virðist sterkari rök og
íneiri líkur mæla með eða móti kirkjulegri lífsskoðun og
kirkjulegri trú. Ef við þurfum endilega að byggja líf okkar á
blekkingu, mun mörgum finnast sú blekkingin betri, sem gef-
ur okkur styrk til að lifa sem heilbrigðir menn og þar að auki
batnandi menn, heldur en hin, sem sviftir okkur því, sem okk-
Ur sjálfum og öðrum er fyrir mestu. Það megum við vita, að
ekkert liggur fyrir, sem sannar það, að vantrú efnishyggjunn-
Ur sé minni blekking en liin kirkjulega lífsskoðun.