Kirkjuritið - 01.11.1962, Blaðsíða 29

KIRKJURITIÐ
411
allt húsið með Ijósinu, sem hann liafði borið með sér úr
kirkjunni. Allir biðja sameiginlega fyrir þessu heimili. Þeir,
sem eftir eru, lialda nú frá þessu uppljómaða húsi til næsta
heimilis og áfram frá einu húsi til annars, þangað til öll heim-
ili hinna kristnu í þorpinu eru ljósum prýdd.
m
Hinir frumkristnu komu saman til guðsþjónustu á heimil-
unum. Þegar hinn kristni söfnuður stækkaði og lieimilin rúm-
uðu ekki lengur þennan mikla fjölda, tóku kirkjuliúsin við
sem aðalsamkomustaðir kristinna manna. Kristnu heimilin
héldu að sjálfsögðu áfram að vera gróðrarstöðvar kristninnar,
og mörg heimili héldu einnig áfram að vera miðstöðvar kristi-
legs starfs, t. d. heimili leiðtoganna. Á hinum síðari tímum
hefur á ný verið hafizt lianda um að gera kristin heimili að
helgihaldsstöðum, þar sem lialdnar eru mjög óbrotnar guðs-
þjónustur. Vinum og nágrönnum er boðið að koma og lieyra
um kærleika Guðs í Kristi. Og það liefur oft borið við, að
eldhúsborð, sem að öllum jafnaði var notað fyrir hina sam-
eiginlegu máltíð fjölskyldunnar liafi verið notað til liinnar
helgustu kristnu athafnar, kvöldmáltíðarinnar.
Kvöldmáltíðin, brotning brauðsins, var hámark guðsþjón-
ustunnar í hinuin frumkristna söfnuði. Og á liðnum öldum
hafa kristnir menn safnazt saman til kvöldmáltíðarinnar og
án hennar var messan í augum þeirra næsta ófullkomin. En
hafi heimilisguðræknin og kirkjan verið afrækt á vorum dög-
um, þá hefur altarissakramentið hlotið það hlutskipti í enn
ríkari mæli. Altarisgöngur eru orðnar fátíðar og tíðkast
sums staðar aðeins í sambandi við fermingar. Sá siður, að þjón-
usta sjúka og deyjandi, þ. e. veita þeim sakramentið í lieima
húsum, hefur lagzt af að kalla. Þeir eru jafnvel til, sem aldrei
hafa gengið til altaris, eða þá aðeins einu sinni á ævinni. Ef
vér liinir eldri meðlimir kirkjunnar afrækjum altarisborðið,
þá förum vér á mis við mikla blessun, sem Jesús hefur ætlað
lærisveinum sínurn, og hvílíkt fordæmi gefum vér þeim, sem
eru að húast til sinnar fyrstu altarisgöngu. Ef vér göngum
aðeins einu sinni til altaris á allri ævi vorri, getum vér þá bú-
izt við því, að fermingarbörnin álíti þessa athöfn hafa mikla