Kirkjuritið - 01.11.1962, Blaðsíða 45

BÆKUR
KALEVALA I II
Karl Isfeid íslenzkaði.
Bókaútgáfa Menningarsjóðs,
Reykjavík 1957 og 1962.
Tveir finnskir öndvegishöfundar
voru mjög ástsælir hérlendis fyrstu
áratugi þessarar aldar, þeir Sakar-
ias Topelíus og J. L. Runeherg. Sá
fyrri fyrir Sögur herlœknisins, en
hinn síðari vegna Sveins Dúfu og
annarra kvæða úr Ljóðabálki Stals
liðsforingja. Séra Matthías þýddi
hvoru tveggja af þjóðfrægri snilld.
Siðar komu fleiri finnsk skáld til
sögunnar, sem áunnu sér hér vin-
sældir, einkum F. E. Sillanpaa. Og
saga Finna — einkum frelsisbar-
átta þeirra, hefur jafnan verið ís-
lendingum hugstæð. Báðar þjóð-
irnar búa í harðhýlu landi og urðu
að sætta sig við langa undirokun —
en endurheimtu sjálfstæði sitt í
saina mund.
Mikill íslandsvinur Erik Juur-
anto átti fyrir allmörgum árum
'•ppástungu að því að frægasti þjóð-
kvæðabálkur Finna: Kalevala yrði
býddur á vora tungu. Yar því vel
tekið af forráðamönnum menning-
armála og styrkt af Alþingi og Karl
Isfeld hlaðamaður ráðinn til að
leysa verkið af höndum. Tókst
þetta giptusamlega að öðru leyti en
því, að þýðandinn átti rétt eftir að
relca smiðshöggið á verk sitt, þeg-
ar hann andaðist 28. 9. 1960. En
því lauk Sigríður Einars frá Mun-
aðarnesi og hjó hún síðari hlutann
undir prentun.
I eftirmála rekur Sigurður A.
Magnússon efni og sögu þessa forna
kva'ðabálks. sem helzt mætti segja
að væri liliðstæður við Eddukvæð-
in og sögu þeirra hjá oss. En Elías
Lönnrot (f. 1802) fyrst læknir en
síðan prófessor í finnskum bók-
menntum við háskólann í Helsing-
fors barg þessum ljóðum frá
gleymsku.
Karl Isfeld mun ekki hafa ís-
lenzkað nema um tvo þriðju hluta
Ijóðanna, enda munu allar þýðing-
ar þeirra vera meira og minna
styttar.
I bálkinum kennir ótal grasa.
Þar er mikil goðafræði, einnig
snjallar lýsingar á finnskri náttúru,
og margar merkar þjóðlífsmyndir
frá fyrri öldum.
Þýðandinn liefur kostað kapps
um að vanda rím og orðfæri sem
mest og verður bálkurinn því með
iniklum og oft rönnnum forneskju-
hrag, eins og eflaust vera ber.