Kirkjuritið - 01.06.1967, Blaðsíða 15

KIRKJUR ITIÐ
253
Kirkjan og stjórnmálin.
Nú er kosningahríð nýlega afstaðin. Ekki er ólíklegt, að ein-
hverjir liafi spurt sig meðan hún stóð yfir: Hvar eru hin
hrigtnu viðliorf? Hvar er kirkjan og liennar hagsmunir? Það
a að efla allt, sem gott er og lieilbrigt. Því heita allir, sem
höfða til kjósendafylgis. Allar menningarstofnanir skulu styrkt-
a,S öll þjóðnýt og menningarleg viðleitni skal studd og efld,
a]lt, sem horfa ])ykir til gróandi þjóðlífs. Háskólinn og aðrir
skólar, listirnar og önnur menning o. s. frv. — allt fær sitt.
hlvað fékk kirkjan? Vita má það, að gengi kosningaloforða er
ekki gulltryggt. Viðurkennt skal einnig heilshugar, að allt þarf
að efla, sem Iilynnir að vexti og viðgangi íslenzkrar menning-
ar5 svo ekki sé minnzt á það, sem varðar lífsafkomu fólksins
°g lífsbaráttu í nútíð og framtíð. Að þessu vilja stjórnmála-
'ttenn vinna og til þess er þeim treyst að þeir geri það. En
ekkert leyndarmál er það, að undir kosningar er gjarnan talað
°g skrifað og samþykkt eins og álitið er, að fólk vilji lielzt
heyra. Það er keppzt urn að lýsa stuðningi við mál, sem talin
eru vinsæl. Önnur sitja á hakanum, sem talið er að eigi for-
'tiaelendur fáa og ekki sterkan liljómgrunn.
Nú ætla ég ekki að draga fljótfærnislegar ályktanir. Því
síður ætla ég að bera fram ásakanir í þessu sambandi. En ég
'11 spyrja — ekki stjórnmálaforingja, lieldur kristinn almenn-
lnR í landinu: Er þögnin um kirkjuna eðlileg? Ekki vildi ég
'Hæla með því að kirkjunnar fólk færi að keppa við aðra urn
kröfur. En það er mér spurning og efamál, að hljóðleikinn
°g hlédrægnin sé í þessu tilfelli nokkuð í ætt við kristilega
'lyggð. Ég gæti eins trúað, að hér sé að verki sú „deyfð og
aðgerðaleysi“, sem sr. Tómas Sæmundsson ræddi um í synodus-
Setningarræðu fyrir eina tíð og taldi með verri meinum mann-
l'fsins. Væri það rétt, er alvara á ferð, sem vert er að horfast
1 augu við. Margir eru þeir, bæði leikir og lærðir, sem taka
' "'kan þátt í stjórnmálum og leggja þar drjúgt lið, en setja
Jafnframt kirkjuna og kristinn málsstað ofar öðru. Mættu
('kki stjórnmálaflokkarnir liver um sig taka meira tillit til
l'eirra? Og livar eru þær safnaðarstjórnir og söfnuðir, sem
' tta það af reynslu, að íslenzkir söfnuðir liafa veikan rekstrar-
gftmdvöll, þótt ekkert annað kalli að en að lialda safnaðar-
8tarfinu í eðlilegu liorfi, en ef ráðast þarf í verulegar fram-