Kirkjuritið - 01.04.1970, Blaðsíða 18

Séra Þorsteinn B. Gíslason:
Hvers vegna ég varð prestur
InngangsorS
Val lífsstarfs er ávallt mikilvæg og afdrifarík ákvörðun, sen1
skapar mönnunum góð eða miður góð örlög eftir því seH1
til tekst. Það má vel vera að stundum fylgi því ekki mikil
lieilabrot eða vangaveltur, en oftast munu þó fleiri samverk'
andi öfl og áhrif ráða þar úrslitum. Ég geri ráð fyrir
prestsstarfið sé þar í raun og veru engin undantekning. Þel1
eru geri ég ráð fyrir færri, sem eru svo að segja fæddir nieð
þá köllun í sál sinni, eða liafa gengið iit í þetta starf án þesS
að vera nokkru sinni í vafa um, livort þeir ættu að gera þa^'
Ég er að minnsta kosti ekki í þeirri tölu. Ég vil nú í stuttu
máli gera þessu efni örlítil skil í von um, að það verði engu®9
til hneykslunar eða sálartjóns.
Bernskuáhrif
Ég ólst upp hjá foreldrum mínum Gísla Guðlaugssyni og kon'1
hans Guðrúnu Magnúsdóttur fyrstu tíu ár ævinnar, eða þaf
til faðir minn andaðist 23. október 1906. Var ég þá 9 ár‘'
gamall. Þessi ár bjuggu þau á fremstu bæjunum í Vatnsdak
Forsæludal og Sunnuhlíð. Þau voru bæði trúaðar og beiðvirð*11
manneskjur, ósnortin af efasemdum og efnisbyggju sem tekn1
var að gera vart við sig á þeim tíma og sum skáldin tekn1
að túlka. Ég naut því trúarlegs andrúmslofts fyrstu árin, lser‘
margar bænir og byrjaði snemma að lesa biblíusögur og l*51*1
sálma. Ég var ákaflega bændur að föður mínum og var mer
það þungt áfall er liann lézt eftir örstutta legu. Má vera, 11
þá fyrst hafi ég nokkuð tekið að brjóta heilann um eilífðar