Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Blaðsíða 22

96
SVEINN SKYTTA
N. Kv.-
urinn muni þessa í kassa hérna undir altar-
inu, þar sem smurðlingarnir eru geymdir.“
„Ert þú sjálfur ekki smeykur að fara ofan
þangað?“
„Æ, strangi herra! Með mig er öðru máli
að gegna. í grafarastarfi mínu hef ég gengið
hér um kirkjuna árum saman og séð líkin.
Ég lield nærri því, að þau séu larin að kann-
ast við mig.“
„Og ég er hermaður,‘ ‘mælti Manheimer,
„og mér er nær að iralda, að ég hafi breytt
fleirum í lík um ævina, heldur en þú hefur
augum litið líkin um ævina þína. Farðu nú
á undan, maður minn, svo skulum við
ganga ofan og heilsa upp á smurðlingana.“
Grafarinn gekk yfir að altarinu og opnaði
leynihlera í gólfinu og tók að stíga þar nið-
ur. Manheimer dró sverð sitt úr slíð'rum og
hélt hiklaust á eftir honum.
Um leið og hann steig niður í stigann,
sem lá ofan í hvelfinguna, sneri hann sér
við og gaf hermanninum \ ið dyrnar ltend-
ingu um að koma nær.
„Hlauptu nú til höfuðsmannsins,“ sagði
hann í lágum hljóðum, „og biddu hann að
koma hingað með fjóra menn sína.“ Að svo
mæltu hélt hann áfram ofan stigann.
XIV. Hjd smurðlingunum.
Er komið var niður í hvelfinguna, hengdi
sá er grafari þóttist vera, en það var einmitt
Sveinn Gjönge, ljósker sitt upp í eina súl-
una og lauk upp skyggni þess. í ljósbjarm-
anum sá nú Manheimer allvíðan kjallara
með gotneskum oddbogum og tveimur dyr-
um á milli hliðarsúlnanna. Lágu báðar dyr
þessar inn að fjölskyldu-grafhvelfingum
ýmissa látinna aðalsmanna, er hér var búið
urn í kirkjunni. I aðra hurðina voru felldar
járngrindur, og út um þær bjarmaði dauf
birta frá ljóskeri, sem liékk á vegg þar fyrir
innan. í fremri kjallaranum, þar sem þeir
Manheimer voru nú stáddir, stóðu nokkrar
hkkistur, sveipaðar dökku klæði eða fóðrað-
ar leðri, og voru allar brúnir þeirra reknar
látúnsbólum.
„Skollinn gráskjóttur!“ tautaði Manheim-
er og svipaðist um. „Presturinn hefur svei
mér valið sér góðan geymslustað fyrir fjár-
sjóði sína.“
„Já, herra,“ svaraði Sveinn, „en þér eigið
nú eftir að kynnast því betur. Það er nú
fremur ruslaralegt hérna niðri sökum þess,
að fyrstu dagana eftir að menn yðar komu
liingað til bæjarins, fóru þeir um alla kirkj-
una og snuðruðu hvarvetna. Þeir brutu
jafnvel upp líkkisturnar og lyftu líkunum
upp úr þeim til að ganga úr skugga um,
hvort nokkrir fjársjóðir eða önnur verð-
mæti væri fólgið hjá þeim.“
„Þetta er allt sannleikanum samkvæmt,
er þú segir mér,“ svaraði Manheimer. „Ég'
tók sjálfur þátt í rannsókn þessari, en við
fundum ekkert að ráði. Hefði mig grunað —
þá, hvað'a fjársjóðu skollafótur gamli hefði
falið hér, mundum við hafa gengið betur að
verki.“
,,Æ, göfugi herra! Litli altarisbikarinn er
nú enginn sérstakur fjársjóður."
„Fjandinn sjálfur! Ég var nú Iteldur ekki
aðeins að hugsa um bikarinn. — I stuttu
máli: Mér er kunnugt, að presturinn geymir
hér í kirkjunni fjársjóð mikinn. Það er
hann, sem þú átt að afhenda okkur, þar eð
það munt vera þú, sem átt hefur að sækja
hann hingað og hafa á brott.“
,,Jæja!“ sagði Sveinn, „hér hafa þá verið
svik í tafli.“
„Því geturðu svei mér velt fyrir þér eftir
á. Núna í svipinn stoðar þér ekkert að þræta
né neita þessu, mér er þetta allt vel kunn-
ugt, og menn mínir standa á verði umhverf-
is kirkjuna. Reynir þú að bregða fyrir þig
einhverjum undanbrögðum og vafningum,
þá skal ég, fjandinn hafi það, láta hengja
þig neðan í ljósakrónuna! Skilurðu það?“
„Já, mjög nákvæmlega,“ svaraði Sveinn;
„en ég er nú heldur ekki jafn varnarlaus,
sem þér kunnið að hyggja; og fyrst þér