Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Blaðsíða 29

N. Kv.
FJÖGUR LÍKIN FRÆGU
103
þess, að þar gekk allt að óskum og sam-
kvæmt áætlun, þótt valdið hefði margvís-
legum vandræðum í upphafi og um all-
langa hríð. Voru kisturnar sóttar með leynd
og látnar í grafir sínar. Til þess að aftra æst-
um Þjóðverjum, er kynnu að vilja stela lík-
unum, var gröfunum lokað með stálplötum
og sementskán yfir. Síðan var lögð tveggja
smálesta sandsteinshella yfir grafaropið.
Um nóttina sat þarna steinhöggvari með
hamar sinn og meitil og hjó letur á grafar-
hellurnar. Það voru þó aðeins nöfnin ein,
ásamt fæðingar- og dánardegi — engir titlar.
Nú var þá allt tilbúið undir sjálfa athöfnina
daginn eftir.
Vilhjálmur krónprins hafnaði boðinu að
vera þarna viðstaddur með forsendum þess-
um: „Ég er nú kominn á þann aldur f.
1882), að jarðarfarir gera mér aðeins dapurt
í geði.“ En Cecilía prinsessa og þrír aðrir
Hohenzollar voru þarna viðstödd. Jarðar-
fararsöfnuðurinn kom saman í skrifstofum
herstjórnarinnar í Marburg til þess að
vekja sem minnsta eftirtekt borgarbúa og
var þaðan ekið til kirkjunnar í bílum.
Bandarísku herforingjarnir þrír þóttust
nú geta samglaðst og óskað hver öðrum til
hamingju, hve vel hefði tekizt að varðveita
leyndarmál þetta. í blöðunum hafði ekki
birzt ein lína um undirbúning þessarar jarð-
arfarar, né neitt í þá átt. En er ekið var burt
aftur frá kirkjunni aftanverðri í öryggis-
skyni, urðu herforingjarnir heldur en ekki
skelkaðir við það, er fyrir augu þeirra bar:
Þarna fyrir utan höfðu safnast saman yfir
500 Þjóðverjar. Og enn fleiri teygðu sig út
um alla glugga í nágrenni kirkjunnar eða
upp yfir girðingu þá, sem umlukti hallar-
garðinn!
Það var þó aðeins jarðarför Hohenzoll-
anna, sem lokið var þennan dag, sökum
þess að Hindenburg-fjölskyldan lét ekki sjá
sig- Tveimur dögum síðar kom hún þó í
ljós, og varð athöfnin öll greinilegt sýnis-
horn prússneskrar siðvenju, regluföst og
óbrotin. Oskar von Hindenburg, kona hans,
tvær dætur og systir hans voru öll klædd
skuggalegum sorgarbúningi, eins og væru
foreldrar þeirra nýlátnir. Oskar hafnaði
kurteislega bíl þeini, sem þeim stóð til boða
af hálfu herstjórnarinnar, og lýsti því hátíð-
lega yfir, áð í virðingarskyni við hin látnu
ætlaði fjölskyldan að fara gangandi til kirkj-
unnar. Og það gerðu þau sannarlega: Þau
gengu í langri, einfaldri og hátíðlegri röð
eftir troðfullum götum borgarinnar gegn-
um þvera Marburg áleiðis til St. Elizabet-
kirkjunnar.
Þá voru liðnir nákvæmlega fimmtán
mánuðir og fjórar vikur frá því, að líkkist-
urnar fjórar fundust í saltnámunni.
Skrítlur.
Maður nokkur gekk fram lijá blindum
betlara, sem sat með pjáturdós sína á hús-
tröppum. Maðurinn henti pening í dósina,
en hann fór utan hjá og valt niður eftir göt-
unni ,en blindi maðurinn brá skjótt við og
náði í peninginn.
Maðurinn: „Nú, hvað er þetta? Ég hélt að
þú værir blindur."
Betlarinn: „Nei, það er hann vinur minn,
sem er blindur, en ég er bara hérna fyrir
hann meðan hann skrapp á bíó.“
„Hvað er það, sem nefnt er meðaltal?"
spurði kennarinn einn drengjanna.
„Það er eitthvað, sem hænurnar verpa í!“
svaraði drengurinn.
„Hvaða bull er þetta,“ sagði kennarinn.
„Nei, það er ekkert bull, því að í gær
sagði pabbi minn, að hænan yrpi 200 eggj-
um í meðaltal á ári hverju."
Arni: „Hvernig líður þér á eftir fyllirí-
inu í gær? Þú varst býsna kenndur."
Bjarni: „O, mér líður ágætlega, en konan
mín er nökkuð hás.“