Sólöld - 30.09.1918, Blaðsíða 10

8
SÓLÖLD.
Mínar bið ek munka reyni
meinalausan farar beina;
heiðis haldi hárar foldar
hallar dróttinn yfir mér stalli.
Herjólfr bjó á Herjólfsnesi; hann var liinn göfug-
asti maðr. Eiríkr rauði bjó í Brattahlíð. Hann
var þar með mestri virðingu, ok lutu allir til lians.
pessi váru börn Eiríks: Leifr, porvaldr ok þor-
steinn, enn Freydís hét dóttir hans; hon var gift
þeim manni, er JJorvarðr hét, ok bjoggu þau í Görð-
um, þar sem nú er biskupsstóll. Hon var svarri
mikill, enn þorvarðr var lítilmenni; var hon mjög
gefin til fjár. Heiðit var fólk á Grænlandi í þann
tíma. þat sama sumar kom Bjarni skipi sínu á
Eyrar, er faðir hans hafði brott siglt um várit. þau
tíðindi þóttu Bjarna mikil og vildi eigi bera af skipi
sínu. þá spurðu hásetar hans livat er hann bærist
fyrir; enn hann svarar, at liann ætlar að halda sið-
venju sinni, ok þiggja af föður sínum vetrvist,—
“ok vil ek halda skipinu til Grænlands, ef þér vilið
mér fylgd veita.” Allir kváðust lians ráðum
fylgja vilja. þá mælti Bjarni: “Óvitrleg inun
þykja vár ferð, þar sem enginli vár hefir komit í
Grænlandshaf. ” Enn þó halda þeir nú í haf, þegar
þeir váru búnir, ok sigldu þrjá daga, þar til er
landit var vatnat, enn þá tók af byrinn og lagði á
norrænur og þokur, ok vissu þeir eigi hvert at þeir
fóru ok skifti þat mörgum dægrum. Eftir þat sá
þeir sól, ok máttu þá deila ættir. Vinda nú segl,
ok sigla þetta dægr, áðr þeir sá land, ok ræddu um
með sér, hvat landi þetta mun vera, enn Bjarni
kvaðst hyggja, at þat mundi eigi Grænland. þeir
spyrja hvárt hann vill sigla at þessu landi eðr eigi.
“þat er mitt ráð at sigla í nánd við landit,” segir
hann, ok svá gera þeir, ok sá þat brátt, at fjallit var
fjöllótt og skógi vaxit, og smár hæðir á landinu, ok
létu landit á bakborða, og létu skaut horfa á land.
Síðan sigla þeir tvau dægr áðr þeir sá land annat.
þeir spyrja, hvárt Bjarni ætlaði þat enn Grænland;
liann kvaðst eigi lieldr ætla þctta Grænland enn hit
fyrra,— “því jöklar eru mjög miklir sagðir á Græn-
landi. ” þeir nálguðust liiútt þetta land, ok sá þat
vera slétt land ok viði vaxit. þá tók af byr fyrir
þeim. þá ræddu hásetar þat, at þeim þótti
þat ráð, at taka þat land; enn Bjarni vill þat eigi.
þeir þóttust liæði þurfa við og vatn. “Af engu eru
þér því óbirgir,” segir Bjarni; enn þó fékk hann af
því nokkut ámæli af hásetum sínum. Hann l)að þá
vinda segl, ok svá var gert, og settu framstafn frá
landi og sigla í haf útsynnings byr þrjú dægr, ok
sá þá landit þriðja; enn þat land var liátt og fjöllótt,
ok jökull á; þeir spyrja þá, ef Bjarni vildi at landi
láta þar, enn hann kveðst eigi þat vilja,—“því at
mér lízt þetta land ógagnvænlegt. ” Nú lægðu þeir
eigi segl sitt, hálda með landinu fram, ok sá at þat
var eyland; settu enn stafn við því landi; og héldu
í liaf hinn sama byr; en veðr óx í hönd, ok bað
Bjarni þá svifta, ok eigi sigla meira enn bæði dygði
vel skipi þeirra ok reiða; sigldu nú fjögur dægr.
þá sá þeir iand hit fjórða. þá spurðu þeir Bjarna,
hvárt hann ætlaði þetta vera Grænland, eða eigi.
Bjarni svarar: ‘ ‘ þetta er líkast því, er mér er sagt
frá Grænlandi; ok hér munu vér at landi halda.”
Svá gcra þeir ok taka land undir einhverju nesi at
kveldi dags; og var þar bátr á nesinu; enn þar bjó
Herjólfr, faðir Bjarna, á því nesi, ok af því hefir
verit nafn tekit, ok er síðan kallat Herjólfsnes. Eór
Bjarni nú til föður síns ok hættir nú siglingu, ok er
með föður sínum meðan Herjólfr lifði, ok síðan bjó
hann þar eftir föður sinn.
Hér hefir Grænlendinga þátt.
þat cr nú þessu næst, at Bjarni Herjólfsson kom
utan af Grænlandi á fund Eiríks jarls; og tók jarl
við honum vel. Sagði Bjarni frá ferðum sínum, er
hanu hafði lönd sét, ok þótti mönnum hann liafa
verit ófórvitinn, er iiann hafði ekki at segja af þeim
löndum, ok fékk liann af því nökkut ámæli. Bjarni
gerðist liirðmaður jarls, ok fór til Grænlands um
sumarit eftir. Yar nú mikil umræða um landaleit-
an. Leifr, son Eiríks rauða ór Brattahlíð, fór á
fund Bjarna Herjólfssonár, ok keypti skip at honuni,
ok réð til liáseta, svá at þeir váru hálfr fjórði tögr
manna saman. Leifr bað föður sinn Eirík, at hann
enn fyrir vera förinni. Eiríkr taldist heldr undan,
kvaðst þá vera hníginn í aldr, ok kvaðst minna mega
við vási öllu enn var. Leifr kveðr hann enn mundu
mestri heill stýra af þeim frændum; ok þetta lét
Eiríkr eftir Leifi, ok ríðr heiman, þá er þeir eru at
því búnir; ok var þá skamt at fara 1 il skipsins.
Drepr hestrinn fæti, sá er Eiríkr reið, og féll hann af
baki, ok lestist fótr hans. þá mælti Eiríkr: “Ekki
mun mér ætlat at finna lönd fleiri enn þett.a, er nú
byggjum vér; munu vér nú ekki lengr fara allir
samt. Fór Eiríkr heim í Brattahlíð, enn Leifr réðst
til skips, olv félagar hans' með honum, liálfr fjórði
tögr manna. þar var suðrmaðr einn í ferð, er
Tyrker hét. Nú bjuggu þeir skip sitt ok sigldu í
haf, þá er þeir váru búnir, ok fundu þá þat land
fyrst, er þeir Bjarni fundu síðast. þar sig'la þeir
at landi, og köstuðu akkerum, og skutu báti, ok fóru
á land. ok sá þar eigi gras. Jöklar miklir váru all
hit efra, enn sem ein hella vrcri alt til jöklanna frá
sjónum, ok sýndist þeim þat land vera gæðalaust.
þá mælti Leifr: “Eigi er oss nú þat orðit um þetta
iand sem Bjarna, at vér hafim eigi komit á landit;
nú mun ek gefa nafn landinu, ok kalla Hclluland.”
Síðan ioru þeir til skips. Eftir þetta sigla þeir í
haf ok fundu land annat ; sigla enn at landi, kasta
akkerum, skjóta síðan báti, ok ganga á landit. það
land Arar slétt ok skógi vaxit, ok sandar hvítir víða,
(Framhald)