Sjómannadagsblaðið - 01.06.1997, Qupperneq 62

62
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
„Menn héldu að nýju skipin þyrftu
aldrei að leita varsu
Þorlákur Sigurðsson sjómaður í Hafnarfirði segir frá
Þorlákur Sigurðsson: „Með tímanum var eins og maður gæti ekki slitið sigfrá
sjónum. “ (Ljósm. Sjómdbl. AM)
orlákur Sigurðsson er fædd-
ur í Hafnarfirði þann 29.
ágúst árið 1923. Foreldrar
hans voru þau Sigurður Þorláksson
húsasmiður, fæddur Hafnfirðingur,
og Ólöf Kósmundsdóttir, komin af
Snæf jallaströnd og alin upp í Æðey.
Sigurður fór tíu ára gamall vestur á
firði og dvaldi þar á Skjaldfönn í
áratug, og þar kynntust þau Ólöf.
Þau eignuðust átta börn, fimm syni
og þrjár dætur. Fjórir bræðranna
urðu kunnir sjómenn í Hafnarfirði.
Einn þeirra, Gústaf, sá elsti, er
löngu látinn en hinir eru Júlíus Sig-
urðsson skipstjóri, Rósmundur Sig-
urðsson háseti og svo Þorlákur há-
seti. Ætlunin var að spjalla við þá
bræður alla hér, en þar sem Júlíusi
þótti nóg komið af blaðaviðtölum
við sig gaf hann ekki kost á viðtali
að sinni. Þvi látum við Þorlák mæla
fyrir þá alla hér. Þorlákur býr að
Þúfubarði 12 í Hafnarfirði ásamt
konu sinni.
„Já, á æskuárum mínum var bæði
umhverfi og mannlíf með öðrum brag
í Firðinum. Faðir okkar bjó fyrst hér á
Austurgötunni og bjó þar þegar ég
fæddist, en þegar ég var um fimm ára
aldur byggði hann hús í vesturhluta
bæjarins, sem þá var eitt að vestustu
húsunum í Hafnarfirði og við þá
framkvæmd var allt byggingarefni
flutt á hestvagni sem segir sína sögu.“
Sunnlensk verstöð flutt
á Siglufjörð
„I uppvexti mínum voru atvinnu-
leysisár og menn þóttust heppnir að
komast í svo að segja hvað sem var.
Því þóttist ég hólpinn þegar ég komst
á mína fyrstu vertíð, en það var á báti
sem Einar hét vestur í Grindavík árið
1940, og hafði Júlíus bróðir minn ver-
ið á honum árið áður. Við veiddum á
línu en fórum svo á net. Þetta var níu
tonna aldekkaður bátur, en sárafáir
bátar voru aldekkaðir í Grindavík þá.
Aflinn var sæmilegur eftir því sem
gerðist og allt verkuðum við í salt.
Báturinn var í eigu þeirra Þorsteins
frá Tóttum og bræðra hans og voru
það kannski kynni föður míns við þá
að við bræður fengum plássið.
A Einari var ég aðeins eina vertíð.
A þessum tíma var vinnan hjá Bretan-
um ekki komin til sögunnar og ég veit
ekki nema að það hafi verið einskon-
ar atvinnubótavinna að tíu bátar af
Suðurlandi voru fluttir norður á Siglu-
fjörð og farið að róa á þeim þaðan.
Tveir til þrír menn voru á hverjum
báti. Margir menn fylgdu bátunum
sem reru frá lítilli bryggju þarna inn-
an við kaupstaðinn og var félag
myndað um þetta sem Allec hét. Ofan
við bryggjuna stóð hús og þar héldum
við sjómennimir til. Þetta var svona
hálfgildings verbúð og var notuð til
þess að geyma í síldarnæturnar á vetr-
um. Þarna var ég í eitt sumar á færum
og línu. Bæði var fiskað á Héðinsfirð-
inum og svo út af Siglunesinu og víð-
ar. Um veturinn vann ég í landi í
Engidal sem er hér milli Hafnarfjarð-
ar og Reykjavíkur við grjótnám og
var grjótið mulið til vegagerðar.“
Með á annað hundrað tonn á
85 lesta báti yfír hafíð!
„Um vorið réði ég mig á um það bil
22 tonna línubát, Auðbjörgu, sem var
gerður út frá Hafnarfirði. Eg var þó
aðeins í afleysingum. Þá tók við vinna
við hafnargerð meðan verið var að
byggja Norðurgarðinn í Hafnarfjarð-
arhöfn og við það mun ég hafa verið í
tvö ár. Þá lá leiðin á línuveiðara sem
Síldin hét og var 85 lesta tréskip.
Skipstjórinn hét Cristens Sigurðsson.
I þennan bát keyptum við fisk og
sigldum með hann til Fleetwood en
tókum kol til baka. Þá var langt liðið
á stríð og hefur þetta verið síðla árs
1944 og í byrjun árs 1945. Þetta urðu
heldur ekki nema þrír túrar og við
urðum ekki varir við neitt af hörm-
ungum stríðsins né urðum við fyrir
nokkru áreiti. Kolin sem við fluttum
heim voru fyrst flutt til Eyja, vanalega
vegna þess að við vorum óheppnir
með veður á heimleið og þurftum að