Eimreiðin - 01.10.1959, Blaðsíða 60

298
EIMREIÐIN
aí' hendi, sem við höfum, því að þau eru allslaus. Á morgun
verða frekari úrræði. Leiguliðinn getur kannske dálítið."
Hún fór í kápu og gekk út í blómagarðinn, og hann náði í
hempuna sína og fór í hana. En hann fór aftur úr henni og
lét hana á sinn stað, áður en hún kom. Hún kom með fullt
fangið af síðsumarblómum. Ilmur þeirra minnti prestinn
<>ðara á dauðann. En konan hans aðgreindi þarna inni í birt-
unni þessi döggvotu blóm, mörg þeirra voru gömul og föln-
nð, hrakin og hrjáð af regni og tekin að rotna.
Að þessu búnu fór prestur af stað út til sandhæðanna, hann
gekk fram hjá brunninum og mergilsnámunni, og rakt næt-
urloftið kældi höfuð hans. En þegar hann kom að þriðja
kotbænum, varð hann að nema snöggvast staðar. Hann fann
að nýju hinn ókleifa múrvegg rísa framundan sér. Eg get
þetta ekki, lmgsaði hann, hér er heilagur staður, og mér
leyfist ekki að koma hér. Mundi ég óska þess, að vandalaus
manneskja kæmi til mín, ef einhver ástvinur minn hefði
dáið?
En þá varð hann þess var, að hann var kominn alveg að
dyrunum; hann fann, að hann liafði verið knúður þangað og
að hugrekki hans hafði aukizt vegna dásamlegra áhrifa.
Nú var orðið dimmt í eldhtisinu. Ilann sá ljósglætu tit
um stofugluggann, en hann vildi ekki gægjast á gluggann i
þetta sinn. Enginn kom til dyra, þegar hann knúði þær. I>eg'
ar hann hafði árangurslaust barið að dyrum nokkrum sinnum,
þreif hann til hurðarinnar og varð þess var, að enginn slag'
brandur var fyrir henni að innanverðu. Hann gekk inn 1
eldhúsið og klappaði á stofuhurðina. Að vörmu spori opnaði
faðirinn hana. Hann var með ljós í hendi, og hann starði
Jengi á preslinn.
„Ertu nú fær um það?“ sagði hann.
„Hvar hafið þið lagt hann?“ spurði prestur. Og þegar fað-
xrinn heyrði þessi orð, vék Iiann til hliðar, svo að presturinn
gæti komizt inn. Yngri börnin sváfu í slagbekknum og 1
kössum. Elsta dóttirin sat hálfvakandi við borðið. Hjá stora
rúminu logaði á öðru smákerti, og þar sat móðirin. Dreng'
inn höfðu þau lagt í miðja hjónasængina, og prestur sá, að
•ekki þurfti að nota línklæðin, sem hann kom með, í nótt, þvl