Eimreiðin - 01.10.1959, Qupperneq 66

# 304
EIMREIÐIN
verki dauðans og kæmi mér ekki á óvart þótt hún ætti eftir að
vinna leiksigra í miklu átakahlutverki.
Mig hefur oft undrað það í sambandi við þýðingar á leik-
ritum hvers vegna hortittir, sem liggja alveg í augum uppi
eru ekki gerðir útlægir meðan á æfingum stendur.
í þessu leikriti er sagt flúðu fyrir flýðu. Er starfsfólki Þjóð-
leikhússins ókunnur boðháttur sagnarinnar að flýja?
Einkennilega hljómar það í mínum eyrum, þegar faðir
brúðarinnar og móðir brúðgumans talast við, að ungu hjón-
in eignist marga syni og móðir segir „Sonur minn mun
gagnast henni.“ Á þennan hátt ræddu Skaftfellingar í mínu
ungdæmi um þarfanaut sveitanna en ekki menn. Myndi
móðirin ekki geta lýst frjómagni sonar síns á kvenlegri hátt
en þetta?
Það orkar ekki tvímælis, að Blóðbrullaup er í tölu betri ieik-
rita, sem liér haf’a verið sýnd, og þess vegna líklegt, að það"
muni ekki ganga mjög lengi. Ég hvet því eindregið alla leik-
listarunnendur til þess að sjá það sem fyrst.
Rjúkandi ráð. Söngleikur í þremur þáttunr eftir Pír O. Man-
Leikstjóri: Flosi G. Ólafsson. Hljómsveitarstjóri: Magnús
Ingimarsson.
Flosi G. Ólafsson, leikari, hefur sýnt þá velþegnu framtaks-
semi að stofna „Nýtt leikhús“ og hefur það aðsetur sitt í Fram-
sóknarhúsinu við Tjörnina í Reykjavík.
Leikhúsi þessu er einkum ætlað að skemmta fólki með létt-
unr gamanleikum enda ekki unnt að sýna sorgarleiki meðan
fólk situr að drykkju, eins og ætlast er til að þarna sé gert.
Fyrsta leikrit Flosa er eftir íslenzka liöfunda, sem ekki láta
nafna sinna getið, en Jón Múli Árnason gengst hins vegar við
hljómlistinni, sem lætur vel í eyrum. Efnið er grín um brask-
ara, lögregluna, fangelsismálin, fegurðarsamkeppnir og undir-
lægjuhátt gagnvart Ameríkönum.
Flest er þetta svo smellið, að fólki leiðist ekki á að hlýða
og liorfa, en snjöll fyndni er þar lítil eða engin. Heildarsvip-
urinn minnir helzt á verk manna, sem eru gæddir kímnigáf"
að eðlisfari en hafa nýlega notað allar sínar beztu sprettiræðiu"