Eimreiðin - 01.09.1963, Blaðsíða 14

198
EIMREIÐIN
Sjálfsagt voru þeir til, sem píslarsagan sannfærði ekki um neitt
annað en það, að trúin á hann væri blekking ein. En guðspjölli11
eru skrifuð sem vitnisburður manna, sem höfðu sannfærzt um,
einmitt píslarsagan væri sönnun hins gagnstæða. Þeim hlaut þvl
að verða umhugað um að festa þessa atburði sem bezt í minni, °§
lýsa þeim sem gaumgæfilegast. Atvik og atlmrðir, sem í annarra
augum voru ekkert annað en meira eða minna tilviljanakenndu
þættir í sakamálarannsókn, réttarhöldum og aftöku glæpamanns’
voru kristnum mönnum staðfesting þess, hvernig Gnð hefði npp'
fyllt forn fyrirheit og hafið „liinn líðandi þjón“ til æðstu tignar-
Píslarsagan varð því einn hinn sterkasti og áhrifamesti þáttur krist'
innar boðunar, og lykill að lífsskilningi kristinna manna.
Ég geri hér að umtalsefni einn sérstakan atburð píslarsögunna1 •
konungshyllingu hermannanna, eftir að Jesús hafði verið dæindm
til dauða og dómurinn staðfestur af landstjóranum Pontíusi Pda
tusi. Við fyrstu sýn virðist þetta atvik vera mjög auðskilið og el11
falt, svo að ekki þurfi langra skýringa við. En því er svo háttað 11111
margt, sem í sjálfu sér er harla einfalt, að það vekur margar spm11
ingar, og má rekja tildrög þess í rnargar áttir, langt aftur í 11111
ann. Þetta á jafnt við um hið ljóta og fagra, grimma og góða, el
fram kemur í fari mannanna. Nokknr þekking á tildrögum el11
stakra atburða getur orðið til að gera eðlisrök þeirra skýrari og Þ°
að sú þekking sé í molnm, og stundum verið að styðjast við tilgat
ur fremur en fulla vissu, kann eitthvað að vera ljósara en áð111,
Svo er því einnig háttað um einn Ijótasta og grimmilegasta kaUaI111
í píslarsögunni, er ég rifja hér upp.
sem var
II.
Klæðnaður fornaldarþjóðanna við Miðjarðarhafið var mjög el1
faldur í sniðum. Innst fata höfðu menn mjaðma- eða mittissky ’
fast vafjn ag líkamanum. Hefðu menn enga aðra SPJ01^|
duíö
voru skórnir taldir með. Kyrtillinn gat verið ýmist síður eða stUÞ
ur, og var að jafnaði gerður úr líni. Nefndist hann á grísku ,,c .
rð 111
líkamanum, var oft svo að orði komizt, að þeir væru naktir-
klæddur var sá talinn, sem hafði kyrtil og yfirhöfn, og stun
tón“. Kyrtillinn var oft með víðum ermum, ef hann var
ermalaus. — Yfirhöfnin var nefnd ,,himation“. Hún var gel
heiln klæði, og brugðið um líkamann, þannig að hægri
ha11
d-