Eimreiðin - 01.09.1963, Blaðsíða 67

EIMREIÐIN
251
sunnan af sveit. Að síðustu sá ég
^okk manna ganga frá bænum og
«efna til Hofsins. Fyrir þeim flokki
gekk mikill maður og höfðingleg-
uþ °g þóttist ég sjá, að þar færi
húsbóndinn og hofgoðinn Geir.
I hmn gekk fyrstur í Hofið og fólk-
‘ð á eftir, sem brátt fyllti hið stærra
húsið. Því næst gekk goðinn að dyr-
>mi þeim, sem vissu að hinu minna
'nisi, goðastúkunni, enginn fylgcli
honum þar inn. Goðinn gekk að
stahi þeim, sem l'yrir goðunum var,
nyðnæmdist og litaðist um. Mun
ninn sakna einhvers? Já, svo var,
autbollinn var ekki lengur á sín-
Urn sl;>ð, hann var horfinn úr Hof-
'mi. £g s;', goðann ganga fram til
olksins, sem beið í hinu stærra
JUsi. _ Sýnin var horfin, hofrúst-
lrnar einar eftir, rétt svo sem þær
'°ru, þegar ég settist á steininn
ninian við grjóthrúguna. — Gam-
•'h orðtak segir: „sá verður tvisvar
'egmn, sem á steininn sezt.“ Svo
'urð fyrir mér að þessu sinni. Ég
stóð upp af hinu harða sæti og leit
þess, en hvað var nú þetta?
' teinn þessi var að allri lögun frá-
rugðinn öllum öðrum steinum,
Sem eg kom auga á þarna í hrúg-
>umi, 0g jr)ar þess greiniieg merki,
dð einhvern tíma höfðu menn far-
( l|m hann höndum nokkru meira
en aðra nafna hans, sem þarna
v°ru. Hér skyldi þó ekki vera það,
Sein goðinn saknaði.
hg skyldi þó ekki hafa setið á
'h'utbollanum? Gæti það hugsazt,
1 Hof:
steinn þessi hali verið hlautbolli
mu, en verið síðar fluttur upp
bæjarins, og lagður þá í bæjar-
stett, ef til vill sem varinhella, þ.
e. hella framan við bæjardyr.
Stærðarinnar vegna gat hann verið
það, og þá notaður á hvolfi, því sá
flötur er sléttur. Hvað sem um
þetta er, þá kom steinii þessi ujiji
úr gamalli bæjarstétt. Stærð steins-
ins er sem næst þessu: Þvermál
hans er um 25—26 þuml. eða 64—
69 cm og að mestu hringlagaður,
þykkt 6—7 þuml. eða 15—18 cm.
Niður í hann hefur verið höggvin
skál 2—3 þuml. að clýpt um miðj-
una. Vídd skálarinnar að olan er
sem næst 21—22 þuml. eða 54—56
cm. Þetta er þó lausleg lýsing á
steini þeim, sem ég sat á rneðan
hugur minn hvarf rösklega niu og
hálfa öld aftur í tímann. Hver svo
sem þessi steinn er, og til hvers
hann hefur notaður verið, hvort
lieldur sem hlautbolli í Hofinu í
Úthlíð — eða herzlusteinn í ein-
hverri smiðju, þá á hann gamla
sögu, sem fróðlegt væri að þekkja.
Um hof Geirs goða að LJthlíð, vil
ég að síðustu segja þetta: Ég tel,
að ,,Hofið“ eigi ekki að jafnast við
jörðu, þótt til jiess fengist leyfi.
Mér finnst, að Úthlíðin myndi
minnka eða rýrna við hvarf þess,
myndi missa nokkuð af frægð og
ljóma þeim, sem um hana lék á
fyrstu mannsöldrum íslands bvggð-
ar. Hofið minnir á, að þar liafi
höfðingsskajmr og rausn skijiað
öndvegi á fyrri öklum, og svo mun
oft hafa verið síðar. Um fólk það,
sem þar býr nú, er mér kunnugt,
að þar eru engir eftirbátar á lerð
í rausn og höfðingsskap. Hofið í
sinni ró, með helgi sína grevjrta í
fortíðina, á stöðugt að minna á
þessar fornu dygðir.