Tímarit lögfræðinga - 01.01.1959, Blaðsíða 36

strönd Bandaríkjanna, þrjár mílur á breidd, og viður-
kenndu Bretland og Frakkland innan skamms þessa á-
kvörðun Bandaríkjastjórnar.1) Þetta var upphafið að
notkun 3 milna reglunnar við mörkun landhelginnar, og
segja má, að í upphafi 19. aldar og á fjTrra helmingi
aldarinnar hafi sú regla hlotið allvíðtæka viðurkenn-
ingu, einkum hjá engilsaxnesku þjóðunum, sem töldu
hana þá þegar þjóðréttarreglu um víðáttu landhelginn-
ar. Var hún notuð i ýmsum alþjóðasanmingum um fisk-
veiðar sem gildandi regla, svo sem í samningi milli
Bandaríkjanna og Bretlands um veiðar á grunnmiðum
við Ivanada, í ensk-franska fiskveiðisamningnum 1839
og samningnum um veiðar í Norðursjónum 1882. Noreg-
ur gerðist ekki aðili að þeim samningi sökum þess, að
miðað var við 3 mílna markið í ákvæðum hans, né held-
ur Svíþjóð.2) Það var liinsvegar ekki fyrr en 1876, sem
3 mílna reglan var lögfest í Bretlandi i „Customs Con-
solidation Act“ og þá aðeins að mjög takmörkuðu leyti.
I málinu „The Queen v. Keyn“ komst „The Court for
the Consideration of Crown Cases Reserved“ árið 1876
að þeirri niðurstöðu, að enskir dómstólar ættu ekki lög-
sögu yfir útlendingum, sem fremdu afbrot um horð
í erlendu skipi gegn brezkum horgurum, þótt innan við
þriggja mílna markið væri.3)
Tveimur árum síðar var lögtekin í Englandi „Terri-
torial Waters Jurisdiction Act“, m. a. til þess að kveða
nánar á um lögsögu hrezka ríkisins á hafinu skammt
undan ströndum Bretlands. Er þar ákvæði um að enskir
dómstólar skuli hafa lögsögu í sakamálum innan þriggja
mílna landhelgi. Hinsvegar er einslcis marks getið um
1) The Territorial Sea, London 1958, bls. 5.
2) B. V. Mayer: The Extent of Jurisdiction in Coastal Waters.
Leiden 1937, bls. 108—109.
3) 46 L.J.M.C. 17; (1876), 2 Exch. Div. 63.
30
Timarit lögfrœðinga