Tímarit lögfræðinga - 01.01.1959, Blaðsíða 48

ar fjallar, vitnaði dómstólinn til 38. gr. stofnskrár sinn-
ai’i) og sagði:
„The partv which relies on a custom of this kind must
prove that this custom is established in sucli a manner
that il has become binding on the other Party. The Colom-
bian Government must prove, that the rule invoked by
it is in accordance with a constant and uniform usage
practised bv the States in question, and that this usage
is the expression of a right appertaining to the State
granting asvlum and a duty incumbent on the territorial
State.“1 2)
Dómstóllinn bendir hér á, að framkvæmdin verði að
hafa verið stöðug og sjálfri sér samkvæm af hálfu þeirra
rikja, sem lilut eiga að máli, eigi hún að geta bundið
gagnaðilann, og að venjan i máli því, sem dómstóllinn
bafði til úrskurðar, yrði jafnframt að byggjast á rétti
af hálfu ríkisins, sem hælið veitti, til þeirrar gjörðar.
1 þessum kafla dómsins er leiðbeiningar um það að finna,
livaða skilyrði verði að uppfylla til þess að venjan hljóti
réttargildi og hvernig hún sé fullmótuð, auk ákvæðisins
um sönnunarbyrðina. Hvenær „stöðug og samkvæm fram-
kvæmd“, byggð á rétti þess ríkis, sem í hlut á, hafi hins
vegar slcapað þjóðréttarvenju, er telja verði bindandi
gagnvart gagnaðilanum, er aftur á móti ekki frekar
skýrt í dómnum, svo almennt gildi bafi. Hlutverk dóm-
stólsins var heldur ekki að setja almenna reglu um at-
riðið, en aðeins að leysa úr því tiltekna ágreiningsefni,
sem fyrir honum var. I málinu var deilt um gildi tveggja
venjureglna, sem eðli sinu samkvæmt hlutu að útiloka
hvora aðra, þar sem aðeins önnur þeirra gat átt við um
hið umdeilda atriði. Er það ólíkt því, sem er um áhrif
1) 38. gr. stofnskrár Alþjóðadómstólsins vitnar til þjóðréttar-
venju ,,as evidence of a general practice accepted as law“, sem
annarrar höfuð réttarheimildarinnar á sviði þjóðaréttarins.
2) I. C. J. Reports 1950, bls. 276.
42
Tímarit lögfrœöinga