Búnaðarrit - 01.01.1920, Blaðsíða 11

BtiNAÐARRIT
5
eru bornir eða uppaldir í sveitum þessa lands. Þetta
sýnir hvað sveitaloftið er heilnæmt.
Þó kynslóð eftir kynslóð hafi við þröngan kost að búa,
þroskast hæfileikarnir, þá tækifæri býðst.
Nokkur blöð eru sífelt að ala á stjettaríg, tala um
að ein stjettin borgi meira en hin í ríkissjóð. En sjaldan
er þess minst, hvað sje best fyrir þjóðarbúskapinn.
Hvernig framþróun atvinnuveganna þurfi að vera, og
hvað tryggast sje fyrir land og lýð á komandi tímum.
Síðustu ár hafa sýnt oss, að hvert þaö þjóðfjelag,
sem er minst upp á aðra komið, en sem mest sjálf-
bjarga í atvinnumálum, er tryggast, og verður lítið vart
við þær breytingar og misíellur, sem verða í um-
heiminum.
Land vort er kalt og hrjóstrugt, en það býður íbúum
sínum fiest það, sem nauðsynlegt er til framíærslu lifs-
ins. Matvörubú gæti verið hjer mikið og gott. Fiski-
miðin eru sögð stór og góð. Veiði í ám og vötnum.
Nægð af kjöti, mjólk og fitu, er hægt að framleiða, og
garðávexti má rækta eftir þörfum. Til klæða og skæða,
er nóg af ull og skinnum, og á hreinna og heilnæmara
loftslagi mun vera leitun. í fám orðum sagt: Hjer eru
möguleikar til að ala upp hrausta og þolgóða þjóð, ef
gæði landsins eru notuð, og þau koma alþjóð að gagni.
Sú var tíðin, að íslensku sveitaheimilin voru sem
sjálfstæð ríki hvort um sig, þar sem bóndinn var ein-
valdsherrann. Þessi heimili reyndu að vera sem mest
sjálfbjarga, með fæði og klæði. Ef eigi var veiði, voru
menn sendir til fiskiveranna, stundum á annað iands-
horn.
Nú eru tímarnir breyttir. Bændur hafa vart menn til
hinna allra nauðsynlegustu bústarfa, allan ársins hring.
Það er hætt að tæta. Mest af ullinni er sent til annara
landa, óunnið. Eins er með skinnin. í stað þess kaup-
um vjer föt og skæði frá útlöndum. Menn hvería frá
sveitunum — þar er of þögult — og safnast í kaup-