Búnaðarrit - 01.01.1920, Qupperneq 80

74
BÚNAÐARRIT
kauparjett að öllum íslenskum afurðum, en bönnuðu út-
flutning þeirra til allra annara þjóða, nema þeir veittu
sjerstakt leyfi til þess; og skyidi öll verslun landsins
vera fyrir milligöngu landsstjórnarinnar. Út af þessum
samningi var útflutningsnefndin skipuð hinn 3. júní 1918
Átti hún að sjá um afhendingu á íslenskum vörum til
Bandamanna, og annast sölu þeirra afurða, sem Banda-
menn sjálflr vildu ekki kaupa.
Auðvitað náði samningur þessi til íslenskra hesta,
ekki síður en annarar íslenskrar vöru. Bandamenn vildu
ekki sjálflr kaupa þá, og leyfðu þeir því, að fluttir yrðu
alt að 1000 hestar hjeðan til Danmerkur, en þó með því
skilyrði, að landsstjórnin annaðist einnig þessa sölu, og
að Bandamenn samþyktu kaupandann. Þess vegna sneri
útflutningsnefndin sjer til danska landbúnaðarráðuneyt-
isins, og gekk íslenska stjórnin þar á milli. Yonum
bráðar kom það svar frá landbúnaðarráðuneytinu, að
fengist hefði tilboð í þessa 1000 hesta frá „De sam-
virkende danske Husmandsforeninger". Hefðu þau fjelög
boðið hæst, en hvorki þeir kaupmenn, er áður höfðu
keypt íslenska hesta, nje aðrir, vildu gefa hærra verð,
og jafnvel ekki svo hátt. Verðið og skilmálarnir, sem
fjelögin buðu, voru á þessa leið: 500 kr. skyldi borga
fyrir hvern hest á skipsfjöl í Reykjavík. Þeir áttu að
vera 4—8 vetra gamlir, og að minsta kosti 48 þuml. á
hæð, en hæðina skyldi mæla við útskipun. Seljandi átti
að sjá um, og borga fóður handa hestunum á leiðinni
til Danmerkur, og skyldi vottorð dýralæknis fyigja hverri
sendingu.
Þótt þetta verð — 500 kr. fyrir hvern hest — mætti
heita sæmilegt, eftir því sem borgað hafði verið fyrir
hestana hjer, þá taldi nefndin sjer þó skylt, að gera til-
raun til þess að fá hærra verð. Krafðist hún því tals-
verðrar hækkunar. Urðu nú um hrið mikii skeytaskifti
út af þessu, en þau urðu málalok, að samkomulag
fjekkst um, að 550 kr. skyldu goldnar fyrir hvern hest,