Hlín - 01.01.1932, Qupperneq 75

Hlin
73
náminu. Allar ráðagerðir um þetta og ráðstafanir voru
gerðar í samráði við frú Margrjetu. Það varð að ráði,
til sparnaðar, að nota innri gluggana úr baðstofunni
ofan yfir reitinn. Grindin var hömruð saman úr göml-
um borðum. Verkið annaðist jeg einn. Nú var svo
ástatt, að enginn vermireitur hafði verið til á búnaðar-
skólanum. Jeg hafði því aldrei sjeð vermireit og þekk-
ing mín hjer að lútandi var eingöngu söguleg. Fyrst
var jeg í miklum vafa um það, hvort jeg ætti að trúa
frúnni fyrir því, að þekking mín náði ekki lengra en
þetta. Á endanum varð það þó úr, að jeg sagði henni
hið sanna um þetta, en niðurlútur var jeg og rauður í
framan af blygðun. Hún tók þessu vel, sagði að sjer
þætti vænt um hreinskilni mína, en taldi sjálfsagt, að
jeg reyndi að gera tilraunina og vita hvernig tækist.
Jeg sáði í reitinn þrem nóttum fyrir sumar, og á sum-
ardaginn fyrsta voru allar plönturnar komnar upp.
Þetta þótti þá undrum sæta og bera vott um mikinn
fróðleik hjer að lútandi! Jeg var því æði drjúgur yfir
þessu til að byrja með.
Séinna fór þó gamanið að grána. Vorið 1888 var
mjög hart. Lágu þá ísaþök fyrir öllu Norður- og Aust-
urlandi, suður fyrir Hornafjörð. Á uppstigningardag
var norðanrok og grimdarfrost. Komu þá nokkrir
bændur til kirkju, sem aðallega höfðu einkaerindi við
prófastinn. Voru þá plönturnar í vermireitnum orðnar
stórar og margblaðaðar. Það varð þó að taka reiðing-
ana ofan af gluggunum um hádaginn, til þess að plönt-
urnar nytu birtunnar. En þá frusu gluggarnir strax.
Gerðu þá gestirnir óspart skop að »plöntunum hans
Bjarna«, og hjeldu að þær mundu nú ekki þurfa meira,
því að gluggarnir voru alhrímaðir. Og satt að segja
varð jeg nú líka smeykur. úr þessu rættist þó vel. En
Þá kom annað, sem var enn verra. Það hlýnaði seint
um vorið, klaka leysti seint úr jörðu, og því mundu