Sumargjöf - 01.01.1907, Blaðsíða 58

54
Sumargjöf
að bera oss, þótt vér séum gullvana og eigum við
margt að berjast, þvi að liver ber sig lígulegar en fóstra
okkar. Hún ber höfuðið hátt og baðar kristalskórónu
sína í efsta lieiði himinsins, en um mittið hefur liún
bundið hið ómælandi silfurbelti og brjóstin sín beru
skreytir hún með óteljandi kristallindum, er liðast
sem lækur um hin fögru hvelfdu brjóst. Hún hefur
átt við mikið að stríða, fóstra okkar, en ekkert hefur
yfirbugað Iiana enn. Hún liefur ekki brugðið sér við
sár, en oft liefur eldur lirotið úr augum hennar og
þó einkum þegar synir hennar liafa borið merkið á
inóli henni. Ótrygð, fávísi og skammsýni barnanna
hefur verið hennar þyngsta böl. Það er því skylda
vor allra að elska fóslru okkar og gjöra henni alt
að skapi. En ef vér elskum hana þá látum vér oss
ekki nægja, að særa hana ekki eða liegða oss að
hennar sltapi. Vér verðum að reyna að endurgjalda
henni allar gjafirnar og klæða nekt hennar aftur.
Fóstra okkar er svo ung ennþá og tíguleg, að henni
sæma betri föt og henni eigum vér ekki að bjóða
annað en það bezta, sem oss er unt að veita.
En hvernig er þá búningurinn hennar fóstru
okkar, livernig var hann áður og hvernig getum vér
bætt hann og hvernig ætti liann að vera.
Fóstra okkar eða landið okkar er bert, lielbert
hið efra. Bæði liáir og hrikalegir klettar gnæfa þar
víða yfir helberar og líflausar skriður. En neðan
við hlíðarnar á láglendinu er gróður á mismunandi
stigi og oft neðst í sjálfum hlíðunum. Svona er bún-
ingurinn í aðalatriðum og gróðurinn liið neðra virð-
ist jafnvel ennþá blómlegri þegar hann er borinn
saman við nektina liið efra eins og skáldið kemst að
orði: