Sumargjöf - 01.01.1907, Blaðsíða 65

Sumargjöf 61
20. apr. 1872 hefir ákvæði um kosningu bæjarstjórn-
ar, þau er enn gilda.
Og tveim árum siðar kom stjórnarskráin. Hún
ákvað að þjóðin í heild sinni skildi framvegis lúta
þeim lögum einum, er samþikt væru af fulltrúum,
sem hún kisi sjáll'.
Að einn ,ráði og drotni — það er einveldi, það
er einræði, það er ófrelsið á hæsta stígi.
Að allir ráði jafnt þeim málnm, sem alla varð-
ar — það er þjóðræði, það er stjórnfrelsi, það er
undirstaða alls annars frelsis.
En það er augljóst, að öll þjóðin getur ekki
safnast saman til að ræða mál sín og ráða þeim til
likta. Þess vegna lds hún sjer fulltrúa og felur þeim
þetta starf, en þó ekki um langan tíma í senn, til
þess að hún geti breitt um, liafnað þeim, er hafa
brugðist vonum hennar, og kosið aðra í þeirra stað.
Þannig neitir þjóðin stjórnfrelsisins og sama er
um síslufjelög, bæjafjelög og sveitafjelög.
Og þetta leiðir oss firir sjónir, livers virði kosn-
ingarjetturinn er.
Hver sá, er hefir kosningarjett, hann tekur þátt
í stjórn landsmála, bæjamála, síslumála, sveiíamála;
hann á hlut í stjórnfrelsi þjóðarinnar; hann er frjáls
'naður.
Hver sá, er hefir ekki kosningarjett, hann ræð-
ur engu neinstaðar; hann iná engan kjósa og enginn
]ná kjósa hann; hann á enga hlutdeild í stjórnfrelsi
þjóðarinnar; hann er maður ófrjáls; hann er minni
maður, undirmaður þeirra, sem hafa kosningarjett-
mn og með honum völdin; og við megum ekki lá
Þeim manni, þó að honum þiki stundum sem hann
sje þræll þjóðarinnar.