Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 10

8
D VÖL

Eftir Robert Waitman.
Sporvagn rann niður eftir Vic-
toría Embankment í London.
Morgunsólin glóði. í einu horni
vagnsins sat ofurlítill hópur
manna út af fyrir sig. Það voru
þrír útlendingar — tveir karlmenn
og ein kona —, og aldraður Eng-
lendingur í tvisttreyju og flónels-
buxum.
Útlendingarnir þrír litu út fyrir
að vera Egyptar. Þeir voru dökkir
á brún og brá, vel klæddir og virt-
ust vera heldra fólk. Konan sat
þögul, og kolsvart hárið var vafið
fast að höfðinu.
Englendingurinn talaði hæg-
látri en greinilegri röddu: . Og
á kvöldin er hægt að sjá, hvort
þingfundur stendur yfir í Parla-
mentinu eða ekki, því að sé svo, er
ætíð ljós í turninum á Big Ben“.
Mennirnir tveir og konan höll-
uðu sér fram og litu tómlega upp
í turninn á Big Ben.
„Þarna handan við götuna eru
aðalstöðvar Scotland Yard —
þarna, þar sem stóra hliðið er.
Þið hafið auðvitað heyrt Scotland
Yard getið?“
Mennirnir tveir kinkuðu kolli, og
annar þeirra svaraði: „Já“.
„Og þarna hinum megin er
minnismerki fallna flugmanns-
ins“, sagði aldraði maðurinn. Þeg-
ar þau höfðu ekið fram hjá því,
bætti hann við: „Eftir andartak
komum við að Nál Kleópötru".
Hann leit áfjáður á ferðafólkið,
eins og hann vonaðist eftir að sjá
votta fyrir áhuga á sviplausum
andlitum þess.
„Eins og ykkur er ef til vill
kunnugt, var hún flutt frá Alex-
andríu til London. Hún er önnur
hinna tveggja egypzku broddsúlna.
Hin er í París, að ég held, eða
kannski í New York“.
Gamli maðurinn beindi þessari
síðustu skýringu til konunnar. Hún
brosti dauflega og kinkaði kolli.
Sporvagninn var nú kominn á
móts við nál Kleópötru. „Þarna er
hún,“ sagði aldraöi, maðurinn
ákafur. „Skipinu, sem flutti súluna,
hlekktist á í Biskayaflóanum, —
ég held að það hafi verið um 1870.
En til allrar hamingju var súl-
unni bjargað."
Mennirnir tveir horfðu út um
gluggann alvarlegir í bragði og
drúptu höfði samþykkjandi.
„Hún skemmdist í fyrra stríði,“