Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 28

26
DVÖL
konur fylgdu henni til grafar.
Engin ræða. Presturinn bað stutta
bæn. Svo var þetta búið.
Það varð enginn til að hlúa að
leiðinu hennar. Þetta var óhrjá-
legur moldarbingur. Ekkert blóm.
Veturinn kom snemma. Allan
september sá ekki til sólar. Og nú
var það svo, að sumar af tómt-
húsmannakonunum litu oftar til
dyra en venja þeirra hafði verið
til þessa. Ef enginn kom, áttu þær
til að bæra varirnar í hljóði. Og
stundum nefndu þær þetta nafn:
Símonía Magnúsdóttir.
Þögn.
Konurnar töluðu ekki um þetta.
Þær hugsuðu:
Símonía. — Hún var smávaxin
kona, grönn, kvikleg á fæti og
hýr yfir sig. Þessi blíða kom fram
í öllu hátterni hennar, lýsti af
svipnum í augunum . . . Kannski
var hún alltaf illa skóuð, og ef til
vill mátti segja, að fötin hennar
væru fyrir löngu orðin útslitin og
ónothæf. En það var ekki tekið
eftir því, að öðrum kosti hefði
sjálfsagt verið reynt að bæta úr
þessari vöntun. Þá var heldur ekki
hægt að sjá, að hún væri orðin
tiltakanlega gömul eða hrum.
Hrukkurnar á andlitinu, tannlaus-
ir gómarnir, bláleitar handakrækl-
urnar, guhvítt hárið, — þetta hafði
ekki stungið í augun, ekki fyrr en
nú. Hún hafði heldur ekki sézt
svo lengi. Og nú var heldur ekki
hægt að skilja vegna hvers hún
var oft og mörgum sinnum beðin
að rétta sína langþreyttu og út-
slitnu hönd til hjálpar við heim-
ilisstörfin, oft erfið störf, þvo
utanyfirföt og skúra gólf, — og
hvernig fólk hafði sí og æ not-
fært sér greiðvikni hennar, sent,
hana eitt og annað; í búðir, niður
á pláss með kaffi, út á snúrur til
að bjarga þvottinum undan rign-
ingunni og fleira og fleira. Alltaf
var kallað á Símoníu. Hún brást
ekki. Marga daga var hún á far-
aldsfæti frá morgni til kvölds, oft
í vondum veðrum. Stundum kom
hún fannbarin að utan. Því var
ekki alltaf veitt athygli. En það
þurfti ef til vill að senda eftir
brauði eða kaffipakka. Svo hvarf
hún út í fjúkið en var komin aft-
ur innan stundar. Kannski sýnd-
ust hnýttar hendur hennar titra
meira en venjulega, og fótatak
hennar vera eins og örlítið reyk-
ult. En maður sá ekki annað en
hlýjuna í augunum og hinn heiða
bjarma, sem ævinlega lýsti af svip
hennar. Hverjum kom til hugar,
að herbergið hennar væri kalt —
að hún ætti ekkert í eldinn?
Þegar hún kom að utan, lamin
af veðrum, var eins og hún kæmi
þaðan sem var mikil birta og ljúft
að vera . . . Stundum gaf hún
krökkunum sokk eða vettling. Þá
var hún kysst á vangann eins og
barn. Svo var það gleymt. En það
voru erfiðu stundirnar þegar