Dvöl - 01.01.1948, Blaðsíða 12

10
D VOL
DÓTTIR GENOVA
Eftir Bjarna M. Gíslason
í landi ævintýranna, konungs-
ríki lita og tóna, er margt sem her-
tekur hinn norræna gest, sem van-
ur er kyrrð og fámenni — þögul-
um svipum bláfjallanna, sem vekja
eilífa þrá til að leita hins ókunna,
er hinum megin býr.
Atli átti frídag.
Þegar hann hafði þvegið sér og
klæðzt í hrein föt, ætlaði hann að
ganga á land og skoða í ljósi dags-
ins hinar stórbrotnu myndir borg-
arinnar. Hann var samt ákveðinn
í því að leita ekki inn á sömu
staði og kvöldið áður. Eiginlega
var hann hálfruglaður síðan. —
Tryllandi tónar, vín, marglit ljós,
dansandi meyjar, naktir armar,
atlot, — allt kom þetta fram í huga
hans í einu — fór um hann eins
og hringiöustraumur. Hafði hann
ekki kynnzt ástinni og orðið óurri-
ræðilega sæll nokkur dýrmæt
augnablik, sem þó skildu eftir sár?
Hann skildi þaö ekki, hafði aldrei
kynnzt þessum tlfinningum áður
Næstum því ósjálfrátt stakk
hann höndunum í vasana og greip
utan um nokkra skildinga, sem
þar voru geymdir.
Og líkast því, sem það angraði
hann að verða þeirra var, nísti
hann tönnum og muldraði gremju-
lega: Peningar, peningar.
Já, kostaði þetta ekki allt saman
peninga — og ástin líka, ef hún
var þá nokkuð nema ímyndun!
Hann gat þó ekki ásakað þetta
fólk, því hann hafði drukkið af
sama bikar — já, drukkið hann í
botn. En hvers vegna gerði hann
það — hvers vegna? Ef til vill af
sjúkri löngun manna yfirleitt í
það forboðna, eða ef til vill af ein-
hverri meðfæddri hneigð.
Hvert sem hann renndi augun-
um, mættu þeim óhrein börn og
mannræflar innan um skraut og
auðæfi borgarinnar. Og við hvert
andvarp beiningamannsins skild-
ist honum æ betur, að lífskjörin
höfðu þvingað mennina á vald
þeirra lystisemda, sem hann hafði
kynnzt kvöldið áður og nú stungu
vitund hans sem þyrnar einhverrar
óumræðilegrar smánar.
Atli flýtti sér upp í sporvagn, sem
staðnæmdist á móts við hann, og
rétti vagnstjóranum nokkra skild-
inga. Hann vissi ekki hve mikið,
né hvert vagninn ætlaði. Það gilti
einu. Hann vildi bara burt, burt!
Eftir alllanga stund staðnæmd-
ist vagninn og vagnstjórinn kall-
aði „Campo santo“. Atli kannaðist