Búnaðarrit - 01.01.1943, Blaðsíða 107
B U N A t) A H R I T
105
ull og skinn, sú eina hrávara. Út um heiminn minnka
heitilöndin með ræktuninni og kjötþörfin eykst við
sláekkun borga. Það er því óhætt að framleiða dilka-
kjöt. Einhverntima kemur verðlagið á sinn grunn, ef
þjóðin vill ekki leggja iandið í eyði.
Skólastjórinn víkur að drepsóttunum, sem nú herja
á sauðfé í landinu, einkum mæðiveikina. Drepsóttir
verða ekki yfirunnar nema með lækningu og þvi að
fjárstofninn venjist þeim, safni mótstöðukrafti gegn
þeim. Rráðapestin drap, eigi alls fyrir löngu, féð í
Skotlandi í hronnum. Nú drepur hún þar varla full-
ornar kindur jiótt ekki sé bólusett, en lömb standast
hana ver. Hér á landi var hún svo skæð fyrst er hún
kom, að stöku héruð eyddust nær alveg af sauðfé. Þá
tóku menn eftir því, t. d. að minna drapst úr pestinni
ef notaðir voru gamlir eða fullorðnir hrútar til ánna.
(Þá var í sumum héruðum flestra bænda háttur að
nota lambhrúta einvörðungu og þá oft þá, sem siðast
hcimtust, var sá siður víða við lýði, þá ég fór að ferð-
ast um landið.) Það er elcki gott að vita, hve langan
tíma það tekur fyrir leð hér að safna í sig krafti gegn
mæðiveikinni, svo að hún verði ekki lengur drepsótt,
en auðvitað er sú náttúrlega lækning þegar byrjuð.
Meiri og minni mótstaða getur líka lagst i ættir. Von-
lausir getum við heldur ekki verið um það, að meðul
finnist er sporni við veikinni. Niðurskurður á stórum
svæðum, er vonlaust mál, þar sem veikin er landlæg
orðin — og garnaveikin líka. Er nú sjáanlega aðeins
lítið tímabil, þar til þessar drepsóttir spenna landið
allt. Og enginn veit eða getur vitað, hve víða þær eru
komnar, og hvenær þær gera vart við sig á hinum
ósýktu svæðum.
Landbúnaðurinn verður að standa þetta al' sér sem
annað harðæri og lialda uppi þeim vörnum, sem föng
eru á. Girðingar og vörzlur liins opinbera voru nauð-
synlegar til að tefja fyrir drepsóttunum, meðan rann-