Morgunn - 01.06.1950, Blaðsíða 60

54
MORGUNN
settur embættismaður, síðustu árin sem hann lifði, og
þekkti ég hann lítillega síðustu árin af ævi hans.
Þegar langt var liðið á fundinn, beindi röddin máli sínu
til mín og sagði, að mættar væru hjá sér tvær manneskjur,
sem væru mér mjög nákomnar. Ég bað röddina að lýsa
þessu fólki, sem hún gerði greinilega, og var hér um að
ræða fullorðinn mann og fremur unga konu, og tók rödd-
in það greinilega fram, að þau hefðu ekki þekkst á jörðinni.
Samkvæmt lýsingunni, sem var vel glögg, duttu mér
í hug faðir minn, sem dó þegar ég var aðeins tveggja ára
gamall, eða árið 1897, og svo fyrri konan mín, sem var
dáin fyrir 15 árum, og það passaði vel, að þau hefðu
ekki þekkst hér í jarðlífinu, þar sem hann dó og bjó austur
á Fljótsdalshéraði, en konan mín var fædd og uppalin
norður í Suður-Þingeyjarsýslu og aðeins barn að aldri,
þegar faðir minn dó.
Ég spurði síðan röddinna, hvort hún gæti sagt mér hvern-
ig þessi maður hefði dáið, og komu þá á hana dálitlar
vöflur, líkast því að hún gæti ekki komið orðum að því,
sem hún þurfti að lýsa, en segir þó eftir dálitla erfiðleika:
„Hann dettur svona áfram ofan af einhverju og þá kemur
hann hingað til okkar.“ 1 kring um þetta svar voru dálitlir
erfiðleikar, eins og röddin vildi reyna að skýra þetta nán-
ara, en ætti erfitt með það, en endurtók það, að hann dytti
áfram ofan af einhverju.
Nú spurði ég hvort röddin gæti sagt mér, hvernig konan
hefði dáið og fór þá miðillinn að veina og bar sig mjög illa
og strauk höndunum um lífið og stundi þunglega og sagði:
„Henni er voðalega illt hérna“ og strauk þá miðillinn mjög
mikið, með báðum höndum, um kviðinn á sér og sagði:
„Það er eitthvað voðalega mikið að héma, sem veldur
kvölunum, en svo losnar hún við þetta hérna og þá kemur
hún til okkar.“
Ég skal skjóta því hér inn í, að faðir minn dó þannig, að
hann var einn á ferð ríðandi, en hafði fallið af hestbaki
og fann móðir mín hann örendan degi síðar, alllangt frá