Morgunn - 01.06.1950, Blaðsíða 25

Trú ævintýraskáldsins
H. C. Andersens.
Eftir A. Rosbak.
Meðan hið mjúka rökkur nóvemberdagsins hjúpar leg-
steinana í Assistents-kirkjugarðinum, legg ég leið mína
um garðinn. Og ég staðnæmist við gröf H. C. Andersens.
Á hinu einfalda en fagra minnismerki les ég ljóðlínurnar
eftir sjálfan hann:
Sálin, sem Guð hefur skapað í sinni mynd,
er eilíf og getur ekki glatazt.
Þetta jarðneska líf ber í sér fræ eilífðarinnar.
Líkaminn deyr, en sálin getur ekki dáið.
H. C. Andersen var trúmaður mikill og afstaða hans
til Guðs var afstaða barnsins, sem treystir föður sínum
fullkomlega. 1 innganginum að ævisögu sinni, Mit Livs
Æventyr, skrifar hann: „Ævisagan mín vill segja öllum
heimi hið sama, sem hún hefur sagt mér: Til er kærleiks-
ríkur Guð, sem snýr öllu til bezta vegar.“
Hann segir frá því, að fjórtán ára gamall hafi hann lagt
Upp í hina fyrstu ævintýralegu ferð til Kaupmannahafnar,
og að þegar hann hafi verið þangað kominn, hafi hann
leitað inn í afdrep við höfnina, kropið á kné og beðið Guð
að hjálpa sér og leiða sig. Á fyrstu árunum í Kaupmanna-
höfn leið hann hungur og skort, en í bænina sótti hann
hugarstyrk og rósemi. „Guð var hjá mér í litla herberginu
mínu,“ skrifar hann, „og mörgum sinnum var það, að þeg-
ar ég var búinn að lesa kvöldbænina, sneri ég mér til hans