Jazzblaðið - 01.09.1948, Blaðsíða 21

Rikki voru líka frekar blankir á umræðu-
efni. Loks hafði Smók skýringu fram að
færa.
„Þessi náungi“, sagði hann og rikkti til
höfðinu í áttina til Rikka, „vinnur á sama
stað og ég. Við tölum alltaf um jazz í
vinnutímanum. f kvöld fórum við framhjá
klúbbnum í heimleiðinni til þess að heyra
í ykkur".
Og þá rétti Rikki sígarettupakkann sinn
yfir Smók að Jeffa. „Sígarettu, Jeffi?“
En nú hitti hann ekki i mark. Jeffi sagðist
ekki reykja, þökk fyrir. Hann hefði bara
aldrei haft sig í það að byrja, aðallega
vegna vinnunnar, hélt hann. Maður getur
ekki leyft sér bæði að leika á sax og reykja,
of mörg járn í eldinum.
Rikki og Smók námu staðar á meðan
Smók kveikti á eldspýtu fyrir þá báða.
Jeffi var nú búinn að ná sér eftir hlaupin
og sagði við Rikka: „Jæja, hvernig finnst
þér við spila?“ En í þetta skipti varð
Rikki ekki sérlega mannalegur. Hann tók
sér munnfylli af reyk úr sígarettunni og
svelgdist á og vafðist tunga um tönn þegar
hann sagði. „Dásamlegt, ég held nú það“.
Þrátt fyrir mistökin sagði hann þetta í
slíkum sannfæringartón, að Jeffi sneri sér
að Smók með þessum orðum: „Hvers vegna
í fjandanum komuð þið ekki inn fyrir?“
eins vingjarnlegum eins og nokkur maður
getur sagt. Og Smók afsakaði sig með því,
að þá hefði borið þarna að rétt undir lokin
og ekki þótt taka því að fara inn til svo
lítils tíma.
Og þetta gerði herzlumuninn. Jeffi sagði:
„Jæja, komið þá til baka. Við vorum ekki
á því að fara heim, svo að við slógum í
púkk og hringdum eftir brennivínsflösku.
Ég er á leiðinni að hitta Stubb sprúttsala
á gatnamótunum til að ná í það. Hann vill
ekki afhenda í klúbbinn lengur. Ykkur er
betra að snúa við“.
Það leyndi sér ekki, að hann meinti þetta
og að hann talaði líka til Rikka, en bara
til öryggis sagði hann. „Hvað segir þú,
Rikki?“ Áður en hann fékk ráðrúm til að
svara, sneri Smók sér að honum og sagði.
„Þig langar ekki til að lenda í ónáð hjá
fólkinu þínu, Rikki“, mjög rólega, út um
annað munnvikið.
Þetta var vel meint, fannst Rikka, og
þótti vandi að velja á milli. Hérna var
Jeffi kominn, einmitt maðurinn, sem gert
hafði „Home Sweet Home“ hin réttu skil
á klarinetið, og bað hann að koma til
baka, koma rakleitt inn og hlusta á þá
spila. Þar ofan á vildi Smók forða honum
frá því að lenda í heimilisillindum. Þetta
tvennt hóf hann í annað veldi og hann
náði aftur jafnvægi og sagði skýrri röddu:
„Auðvitað kem ég með“. Og það kom á hann
enn meira heldrimannasnið og honum mælt-
ist þetta eins vel og hann væri dagvanur
að segja: „En þið verðið að lofa mér að
splæsa í brennivínið". Honum var samt ekki
fullljóst, hvað brennivín var, hann var bara
fastákveðinn, það var allt og sumt.
Jeffi sagði allt í lagi, ekki um það að
splæsa, heldur um það að þeir kæmu til
baka. Engin meining í því að fara að
splæsa, sagði hann, því að hann væri með
nóg af peningum. Og síðan var Rikka
ómögulegt að hugsa nokkuð meira um
nokkurn skapaðan hlut. Hann fylgdist bara
með þeim ásamt þeirri ágætu tilfinningu
að hafa fundið sig viðurkendan, fullur eins
og fiðlari áður en hann hafði séð brennivín.
Þeir námu staðar á götuhorni skammt
undan og Jeffi sagði: „Hér er nú líf í
viðskiptunum. Stubbur gamli kemst stund-
um ekki í bælið þrjá sólarhringa samfleytt.
Alltaf á tölti. Hlýtur að græða helling af
peningum“.
Stubb bar að rétt í þessu, hann nam
staðar í bíl hinu megin á götunni. Jeffi
hljóp yfir götuna að bílnum og Smók og
Rikki stóðu kyrrir á meðan. Hinn fyrr-
nefndi horfði hátíðlega á hinn síðarnefnda
og sagði: „Ertu viss um að þér sé óhætt
að snúa til baka til klúbbsins? Ertu viss
um að fólkinu þínu sé sama?“
„Ég á eiginlega ekkert fólk“, sagði
Rikki. „Frænka og frændi vita hvorteðer
ekki um hvort ég er úti eða inni. Svo að
það er allt í lagi með mig. Hvernig er
með þig, er fólkinu þínu sama?“
Smók sagði, að það gegndi ekki sama máli
'azrlUil 21