Jazzblaðið - 01.09.1948, Blaðsíða 22

með hann. Hann hefði þekkt þessa náunga
alla æfi og fólkið hans þekkti fólkið þeirra
og hann hefði fimmtíu sinnum verið eftir
hjá þeim að dansi loknum og hlustað á þá
spila, oft þegar þeir voru eins vel upplagðir
og í kvöld.
Rikki var þögull augnablik. Hann varð
gripinn sömu tilfinningunni og daginn sem
þeir reyktu vindlana og hann bað Smók
að fara með sér til að hlusta á Jeffa spila
— tilfinningunni um að tilheyra ekki þeim
hópi sem maður vildi helzt vera tilheyrandi.
Hann var niðurlútur en síðan leit hann
beint upp og framan í alvarlegt svart and-
litið á Smók og sagði blátt áfram: „Vildir
síður að ég færi?“ Og Smók, sem vildi
láta hann fara, þrátt fyrir allt, og sagði
það, svo að þeir lögðu málið til hliðar og
gleymdu því. Svo var allt í lagi.
Hinu megin á götunni stóð Jeffi með
annan fótinn upp á bílþröskuldinum og
talaði við manninn fyrir innan. Mótorinn
gekk allan tímann; ýmist hægt eða hratt,
eins og bílstjórinn væri alltaf í þann veg-
inn að leggja af stað. Innan stundar blístr-
aði Jeffi lágt og gaf Smók og Rikka merki
um að koma yfir götuna. Þeir hlýddu, og
Jeffi opnaði bakdyrnar fyrir þeim og
sagði: „Stubbur ætlar að fara með okkur
spölkorn af því að hann lét okkur bíða
svona lengi“. Sjálfur settist hann í aftur-
sætið, og Smók og Rikki fóru þar inn á
eftir honum en létu Stubb vera einan í
framsætinu. Jeffi dró tappann úr flösk-
unni sem hann hélt á — flöskur Stubbs
voru aldrei innsiglaðar, þær náðu reyndar
sjaldnast máli, en þá voru heldur engir
gagnrýnitímar í landinu — og hann rétti
Rikka hana um leið og hann sagði: „Við
skulum fá okkur einn fyrir fyrirhöfnina".
Rikki tók flöskuna hraustlega báðum hönd-
um og reisti hana á lögg þangað til hann
fann vínið streyma kalt inn fyrir varirnar.
Hann var í hálfgerðri klípu þar sem hann
var í aftursætinu á sprúttsalabíl með tvo
náunga horfandi á sig taka fyrsta snafs-
inn. Honum tókst þó vel til. Hann hélt
víninu í munninum, rétti flöskuna að Smók,
og svelgdi síðan munnfyllina í litlum, við-
ráðanlegum sopum. Þegar hann hafði lokið
við það, hélt hann munninum opnum til
að anda að sér lofti, og hann var um það
bil að ná sér, þegar bíllinn nam staðar og
Smók og Jeffi stukku út og héldu dyrunum
opnum fyrir hann. Hann heyrði Stubb segja
krónu sjötíu og fimm og síðan eitthvað
um hrafn og dúfu, sem hann gat ekki
fundið heila brú í, af þvi að honum leið
of vel til að geta farið að brjóta heilann
um flókna hluti. Honum hitnaði um hjarta-
rætur af fyrsta drykknum og af vitund-
inni um að hann gerði nú loks það sem
honum sýndist.
Framh.
HVAÐ ER IMPROVISERING?
Framh. af bls. 7.
proviseringu, með því að viðurkenna, að
improvisering er aðeins leið að settu marki.
Jazzistar verða að hrista af sér fyrirlitn-
inguna fyrir jazz „af blöðum“ (það sem í
dag er raddsett, getur jazzistinn lagt á
minnið og látið hljóma eins og improviser-
ingu á morgun). Þeir verða að láta af
slíkri blekkingu, að æfingar leiði af sér
slæman jazz, að King Oliver, Louis Arm-
strong hljómsveitirnar hafi aldrei fengizt
við svo hræðilegt athæfi.
FATS WALLER
Framh. af bls. 11.
og lifði hamingjusömu og áhyggjulausu
lífi, sem því miður endaði allt of fljótt.
Ég kýs helzt að hugsa mér Fats Waller,
þar sem hann situr við píanóið með glasið
við hlið sér, flöskuna upp á hljóðfærinu,
harða hattkúfinn á höfðinu og blakkar
blómarósir að baki sér. Þar er Thomas
„Fats“ Waller á réttum stað í réttu um-
hverfi.
Þegar Thomas „Fats" Waller lézt í
Kansas City í desember 1943, varð jazzinn
að sjá af einum glæsilegasta og sannasta
snillingi sínum.
22 JlazzlfaSií