Morgunblaðið - 06.09.2009, Blaðsíða 50

50 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. SEPTEMBER 2009
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
ERLA SVEINA H. JÓRMUNDS,
Jökulgrunni 25,
Reykjavík,
andaðist á Landspítalanum fimmtudaginn
3. september.
Útför hennar verður gerð frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 10. september kl. 13.00.
Bogi Jóh. Bjarnason,
Bjarni J. Bogason, Kolbrún J. Snæfeld,
Guðný Bogadóttir,
Þórður Bogason, Elín H. Ástráðsdóttir
og barnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓN ÞORSTEINS HJALTASON,
Glói,
sem lést á dvalarheimilinu Hlíð laugardaginn
29. ágúst, verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 7. september kl. 13.30.
Sigríður Steindórsdóttir,
Steindór Jónsson, Anna Þórný Jónsdóttir,
Helgi Vigfús Jónsson, Ingibjörg Jónasdóttir,
Lára Magnea Jónsdóttir, Ólafur Guðmundsson,
afabörn og langafabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐFINNA ÞÓRARINSDÓTTIR,
Gulla,
Steinagerði 17,
lést á heimili sínu að morgni fimmtudagsins
3. september.
Jarðarför verður auglýst síðar.
Edda Alexandersdóttir, Örn H. Jacobsen,
Rúna Alexandersdóttir, Þorvaldur Ingvarsson,
Alexander Þorvaldsson,
Halldóra Anna Þorvaldsdóttir.
✝
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir og afi,
HALLVARÐUR BIRGIR FERDINANDSSON,
Þórðarsveig 2,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 26. ágúst.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Innilegar þakkir fyrir hlýhug og samúð við andlát
hans.
Sesselja Þ. Jónsdóttir,
Ágúst Hallvarðsson, Hólmfríður H. Gunnlaugsdóttir,
Hildur G. Hallvarðsdóttir, Ragnar H. Júlíusson,
Andri Kristinn, Sandra Karen, Helena Perla,
Aníta Sól, Kristinn Freyr og Ragnheiður Lena.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra sem sýndu samúð
og hlýhug við andlát og útför ástkærrar móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
FÍFU G. ÓLAFSDÓTTUR,
Hjarðarhaga 46,
Reykjavík,
sem lést á dvalarheimilinu Grund við Hringbraut
mánudaginn 20. júlí.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á deild 3-A fyrir frábæra
umönnun.
Ólafur S. Helgason,
Ásdís Helgadóttir, Gunnar O. Rósarsson,
Sigrún Huld Gunnarsdóttir,
Hildur Arna Gunnarsdóttir,
Bryndís Snæfríður Gunnarsdóttir,
Tómas Ían Brendansson.
Kveðja frá Félagi ís-
lenskra listdansara
Fallinn er frá frum-
kvöðull á sviði listdans á Íslandi og
baráttumaður mikill, Sigríður Ár-
mann. Sigríður hóf dansnám hjá Ásu
Hanson árið 1934 aðeins sex ára göm-
ul en var síðan í dansnámi hjá öllum
þeim sem buðu upp á danskennslu í
Reykjavík á þessum árum. Löngunin
til frekara dansnáms var afar sterk í
Sigríði en aðeins fimmtán ára gömul, í
miðri seinni heimstyrjöldinni, sigldi
hún til Bandaríkjanna þó svo að
skipaferðir yfir Atlantshafið væru
ekki sérlega aðlaðandi á þessum tím-
um. Í heimsborginni New York
blómstraði danslífið en á þessum tíma
var bandaríski nútímadansinn að
þróast og upplifði því Sigríður verk
frumherja þess hans með eigin aug-
um.
Sigríður stefndi alltaf að því að
koma heima að námi loknu og leggja
hinum unga listdansi hér á landi allt
sitt lið. Hún innritaðist í Chalif School
of Dancing sem var einn af fáum skól-
um þar sem hægt var að læra til
kennaraprófs í ýmsum greinum dans-
listarinnar. Sigríður nýtti tímann vel
til að læra og að þremur árum liðnum
hafði hún lokið kennaraprófi í list-
dansi, þjóðdönsum, samkvæmisdansi
og fagurfræði. Þá var haldið heim á
leið þrátt fyrir að hún væri óspart
hvött til þess að reyna fyrir sér á svið-
um stórborgarinnar.
Árið 1947 var Sigríður einn stofn-
félaga í Félagi íslenskra listdansara
og gegndi hún formennsku frá árinu
1952 til 1966. Efling listdansins var
þar efst á baugi auk þess sem mark-
mið félagsins var að gæta sameigin-
Sigríður Theódóra Ármann
✝ Sigríður Theó-dóra Ármann
fæddist í Reykjavík
26. maí 1928. Hún lést
á hjúkrunarheimilinu
Eir í Grafarvogi 14.
ágúst sl. og var jarð-
sungin frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 24.
ágúst.
Meira: mbl.is/minningar
legra hagsmuna dans-
arastéttarinnar.
Sigríður var óþreyt-
andi og úrræðagóður
ráðgjafi félagsmanna
allt til dauðadags. Sig-
ríður kenndi við Dans-
skóla F.Í.L.D sem var
stofnsettur árið 1948
en skólinn var lagður
niður árið 1952 þegar
Listdansskóli Þjóðleik-
hússins varð til. Þá
stofnaði Sigríður sinn
eigin skóla, Balletskóla
Sigríðar Ármann, sem
enn blómstrar undir stjórn dóttur
hennar Ástu Björnsdóttur.
En Sigríður var líka frumkvöðull á
vettvangi danssköpunar. Þann 19.
nóvember 1947 hélt Sigríður einka-
sýningu í Sjálfstæðishúsinu. Sýningin
vaki talsverða athygli og fékk hún
mjög góða dóma í blöðum. Hún samdi
einnig fyrsta alíslenska ballettinn,
Eldinn (1950), við tónlist Jórunnar
Viðar en hann var sýndur á sviði Þjóð-
leikhússins. Auk þessa samdi Sigríður
dansa í sýningum Þjóðleikhússins og
dansaði sjálf á fyrstu árum þess, með-
al annars sólódans í opnunarsýning-
unni Nýársnóttinni.
Sigríði Ármann verður seint full-
þakkað allt það starf sem hún lagði af
mörkum við að koma íslenskum list-
dansi á legg og styðja við hann alla tíð.
Dugnaður hennar og orka, lífsgleði og
bjartsýni var óbilandi, þrátt fyrir að
oft hafi framtíðin ekki verið björt.
Hún lét aldrei bugast í þeirri baráttu
sem þeir sem listdansinum unna hafa
háð svo áratugum skiptir. Sigríður
hlaut heiðursverðlaun Grímunnar ár-
ið 2004 fyrir framlag sitt til sviðslistar
hér á landi.
Félag íslenskra listdansara vottar
börnum Sigríðar, Sigbirni, Ástu og
Pálínu, og fjölskyldum þeirra innilega
samúð sína.
Karen María Jónsdóttir
formaður.
Það er erfitt að sætta sig við þá
staðreynd að Sigríður Ármann sé lát-
in. Þessi smáa, fíngerða kona, sem
virtist fremur tilheyra álfheimum en
mannheimum okkar hinna, átti slíka
eldsál og þvílíkan dugnað og kjark að
undrun sætti. Líf hennar snerist um
dans og enn meiri dans. Aðeins eig-
inmaður, börn og nánasta fjölskylda
skipuðu hærri sess í hjarta hennar en
listdansinn. Ég var tíu ára gömul þeg-
ar ég hóf nám í Ballettskóla Sigríðar
Ármann og hef eiginlega ekki hætt að
dansa síðan þá. Þetta var árið 1952,
árið sem hún stofnaði skólann sinn. Á
sviði sá ég hana fyrst dansa í hlut-
verki „vorvindsins“ í balletti Bidsteds
„Ég bið að heilsa“. Vindurinn bærði
gluggatjöld skáldsins Jónasar og
sveif síðan innum gluggann, lék í
kringum hann og varð honum inn-
blástur að kvæðinu fallega. Þannig
var líka Sigríður, persónan, störf
hennar og hugsjónir innblástur mér
og eflaust mörgum öðrum. Þegar ég
kom heim eftir þriggja ára nám við
ballettskóla erlendis var það Sigríður
sem bauð mér kennslu í skólanum
sínum, sem ég þáði með þökkum. Sig-
ríður var alla tíð tilbúin að víkja fyrir
yngri kynslóð dansara og danskenn-
ara. Viðhorf hennar var að unga fólkið
ætti snemma að læra að axla ábyrgð.
Þannig fékk hún mig til að taka við
formannsstarfi sínu í Félagi íslenskra
listdansara á sínum tíma, en var mér
þó alltaf innan handar ef einhver
vandamál komu upp.
Sigríður var hreinskilin og heiðar-
leg og var ekki að leyna því ef til-
raunir mínar til danssköpunar féllu
ekki að hennar smekk eða nemenda-
sýningar Listdansskóla Þjóðleikhúss-
ins, á meðan þær voru undir minni
stjórn, sýndu ekki næga framför
nemenda. En svo var hún líka óspör á
hrósið ef henni fannst eitthvað vel
gert. Hún var traust og góð vinkona
og þó að samtöl okkar snerust oft um
dans í einhverri mynd, komu matar-
uppskriftir og laxveiðar í Borgarfirð-
inum þar einnig við sögu, svo eitthvað
sé nefnt. Nú að undanförnu, eftir að
mér var falið að rita sögu listdans á
Íslandi, hef ég verið með blaðsíður í
vasabókinni minni með yfirskriftinni
„Spyrja Sigríði“. Þar söfnuðust sam-
an ýmsar spurningar sem ég vissi að
Sigríður ætti svar við. Nú verða þess-
Það var öflugt skáta-
starf og fjörugt fé-
lagslíf í gamla Skáta-
heimilinu við
Snorrabraut. Mörg er-
um við, sem eigum það-
an fjársjóð góðra minninga. Þar voru
hnýtt vináttubönd sem ekki hafa rofn-
að. Við vorum þar flest kvöld vikunn-
ar og stundum á daginn líka, nokkrir
strákar, oft kallaðir „setuliðið“, vegna
þess hve þaulsætnir við vorum. Í
þessum hópi var Einar Strand næst-
elstur, fæddur 1935, en sá sem þetta
skrifar yngstur, fæddur 1939. Fljót-
lega myndaði tíu stráka hópur skáta-
flokkinn Refi. Ekki var það vegna
innrætis, heldur höfðu aðrir flokkar
helgað sér flest önnur dýranöfn.
Þetta var á árunum 1951 til 1952.
Margar og minnisstæðar voru ferð-
irnar í skátaskálana, einkum Jötun-
heima, sunnan í Skarðsmýrarfjalli,
um helgar á öllum árstímum og um
páska. Um árabil starfaði Einar í
Kiddabúð á Njálsgötu þar sem Kjar-
val bjó uppi á lofti og hrelldi húsmæð-
ur hverfisins með því að koma í búð-
ina klæddur úlpugæru einni fata til að
kaupa tóbak. Um páska 1954 þurftum
við Einar að fara í bæinn á föstudag-
inn langa til að vinna frá níu til tólf að
morgni laugardags. Ég vann þá með
skóla í matvöruverslun í Hlíðunum.
Þá var ekkert sem hét að fá frí laug-
ardaginn fyrir páska. Við gengum úr
Einar Strand
✝ Einar Strandfæddist í Reykja-
vík 24. apríl 1935.
Hann andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 23. ágúst sl.
og var útför hans
gerð frá Bústaða-
kirkju 1. september
Jötunheimum niður í
Hveradali í snarvit-
lausu suðvestan slag-
viðri í veg fyrir rútuna í
bæinn og var ekki þurr
þráður á okkur er í
Skíðaskálann kom.
Daginn eftir var svo
auðvitað haldið uppeft-
ir að nýju strax eftir
vinnu. Árin liðu og
fundum fækkaði.
Þau hjónin Einar og
Erla ráku um árabil
matvöruverslunina
Skjólakjör, eina vin-
sælustu verslunina á þeim slóðum
enda var þjónustulund og lipurð þess-
ara samhentu hjóna viðbrugðið.
Seinna starfaði Einar í átta ár sem
kirkjuvörður í Bústaðakirkju. Mér
fannst hann fæddur í það starf. Einar
var laginn myndasmiður. Myndasafn
hans er merk heimild um skátastarf
um og eftir miðja síðustu öld. Um
skeið hafði Einar átt við vanheilsu að
stríða, en nýlega fór að halla ört und-
an fæti og nú er kveðjustundin runnin
upp. Hann er sá þriðji úr flokki Ref-
anna sem farinn er yfir móðuna
miklu. Á undan honum létust um ald-
ur fram þeir Örn Valdimarsson og
Finnbjörn Hjartarson.
Ég á Einari þakkarskuld að gjalda.
Hann var límið í hópnum. Stundum
var farið á kaffihús, þegar verið var að
rölta rúntinn, og keypt súkkulaði og
rjómavöfflur eða ísblanda á Langa-
bar. Sá yngsti var oft blankur. Þá stóð
ekki á félögunum, allra síst Einari, að
splæsa, eins og sagt var. Ég á honum
ekki minni skuld að gjalda fyrir órofa
vináttu í ein 57 ár. Það er langur tími.
Ég leyfi mér að segja, að þessir eldri
félagar mínir hafi á unglingsárunum
að nokkru leyti gengið mér í föður-
stað. Það hef ég séð æ betur með ár-
unum.
Við Refirnir þökkum Einari vináttu
og tryggð. Hann var einn fárra sem
ekki gera kröfur til annarra en sjálfs
sín. Sannur skáti.
Erlu, Einari Þór og öllu þeirra fólki
votta ég einlæga samúð. Með okkur
lifa dýrmætar minningar um vamm-
lausan mann og góðan dreng. Guð
blessi minningu Einars Strand.
Eiður Guðnason.
Kær vinur okkar Einar Strand er
látinn. Við viljum minnast hans með
þakklæti og gleði fyrir góðar stundir
og einstaka vináttu. Við kynntumst
sem unglingar gegnum skátastarfið
og höfum haldið hópinn síðan. Einar
kynntist Erlu upp í „Heimili“ en þar
eyddi hópurinn næstum hverju kvöldi
í mörg ár, en „Heimilið“ eins og
Skátaheimilið við Snorrabraut var
kallað þá, var eins konar félagsmið-
stöð unglinganna.
Ótal margt kemur upp í hugann
sem vekur upp hlýjar minningar sem
við áttum með Einari og Erlu. Úti-
legur og ferðalög út um land, fyrst
laus og liðug og síðar með börnin, sem
þar af leiðandi kynntust líka ágæt-
lega. Við fórum í skíðaferðir með alla
fjölskylduna frá því fyrst var opnað í
Bláfjöllum og eftir að börnin komust
upp var farið í ferðir um óbyggðir Ís-
lands og utanlandsferðir. Allt minn-
ingar sem við hlúum nú að og gleðj-
umst yfir.
Einar var einstakt prúðmenni í alla
staði. Traustur, samviskusamur og
yfirvegaður. Orð hans og verk ein-
kenndust af heilindum. Hann naut
þess að hlusta á góða tónlist, var
áhugamaður um myndlist og teiknari
góður. Einar var einstaklega barn-
góður og naut hverrar stundar sem
hann gat verið með barnabörnunum
sínum, en þau hjónin áttu einn son,
Einar Þór, og tvö barnabörn, Ágúst