Teningur - 01.06.1989, Blaðsíða 16

mann eins og hvern annan) þá þurrk-
aði hann út með honum allar
minningar um námsárin.
Þegar frá leið urðu sigursæla og
friðsældin þokum slædd af leiðindum.
Við sólarlag og dögun stóð hann
frammi fyrir líkneskjunni, ef til vill sá
hann þá fyrir sér son sinn óraunveru-
legan, að fremja nákvæmlega sömu
helgiathafnir í annarri hringlaga rúst
neðar með ánni. Um nætur fór hann
ekki lengur draumförum, né dreymdi
líkt og aðra menn. Hugmyndir hans
um hljóð og form alheims urðu æ
dauflegri. Úr fjarlægð nærðist nú
sonurinn af þeirri rýrnun sálar.
Manninum var tilgangur lífsins full-
komnaður. Hann dvaldi í einskonar
algleymi. Að nokkrum tíma liðnum,
sem sumir æviritarar hafa talið í árum
en aðrir í fimmtum, gerðist það um
miðnætti að tveir ræðarar vöktu hann
af svefni. Það glórði varla í andlit
meðan þeir sögðu frá manni nokkrum
í hofi fyrir norðan sem væri svo
magnaður töfrum að hann gæti vaðið
eid án þess að brennast. Töframaður-
inn mundi þá strax orð guðsins,
mundi að af öllum verum sem upp-
fylla jörðina var eldur sá eini sem
þekkti að sonur hans var andi. Þessi
minning veitti honum í fyrstu ró, en
fór að lokum að kvelja hann. Hann
mátti ekki hugsa til að sonur hans færi
að velta fyrir sér, hvernig stæði á
afbrigðilegri friðhelginni og kæmist
eftir einhverjum leiðum að því að
hann væri aðeins hugarburður. Það
að vera ekki maður, vera aðeins
afleiðing af draumi annars manns -
þvílík óheyrileg smán, þvílík vitfirring!
Hver einasti faðir elskar þá syni sem
hann eignast (eða lætur sér lynda að
fæðist), og snýst í kring um þá viti
sínu fjær eða af hamingju. Það er því
eðlilegt að töframaðurinn kviði framtíð
þess sonar, sem hann hafði hugsað
fram, innyfli fyrir innyfli, drátt fyrir
drátt, á þúsund og einni leyndri nóttu.
Á kvíðann var bundinn skjótur endi,
en þó ekki án fyrirboða. Fyrst bar svo
við (að loknum miklum þurrkum) að á
hæð eina fjarri settist ský, létt eins og
fugl. Þá gerðist það í suðri, að himin-
inn tók á sig rósrauðan lit góma hlé-
barðans, og yfir komu gufur, sem ollu
ryðbruna á málmum nætur. Síðar
skall svo yfir bylgja villtra dýra á ærum
flótta. Þannig bar nú aftur að, það
sama sem gerst hafði fyrr á öldum.
Rústirnar, griðastaður eldguðsins tor-
tímdust í eldi. Meðan dagaði án þess
að vart yrði við fugl sá töframaðurinn
eldinn sækja inn og sleikja upp vegg-
ina. Það hvarflaði að honum að leita
undan í vatn, en þá skildi hann að
dauðinn var kominn að kóróna ellina
og veita honum lausn frá
verkum. Hann gekk til fundar við
eldinn, dulur hans blöktu við en bitu
ekki á holdið, flæddu gælandi um
hann og laust við að sviði. Það fór um
hann fögnuður, en síðan sneypa,
skelfingu lostinn, varð honum Ijóst, að
einnig hann var hugarburður, að ein-
hvern annan hafði dreymt hann.
Úr Skáldverkum 1944
Sigfús Bjartmarsson þýddi
UM VÍSINDALEGA
NÁKVÆMNI
... í keisaradæmi þessu, náði korta-
gerðarlist slíkri fullkomnun, að upp-
dráttur eins skattlands þakti heila
borg, og uppdráttur ríkisins skattland.
Þegar fram liðu stundir fór mönnum
að þykja uppdrættirnir, þó víðáttu-
miklir væru, tæplega nógu ýtarlegir.
Þar kom að kortagerðarstofnunin lét
gera uppdrátt af ríkinu, jafn mikinn og
ríkið var víðlent. Og svo nákvæmur
var hann, að í engu skeikaði. Síðari
kynslóðum fannst lítið til listarinnar «*
koma og svo ýtarlegur uppdráttur
þungur í vöfum. Þess vegna var
umhirðan ekki sem skyldi og upp-
drátturinn mikli látinn óblíðri sól og
regninu eftir. Úti í eyðimörkinni í
vestri má enn finna af honum fáein
slitur. Þar veita þau stakri skepnu eða
betlara svolítið skjól. Aðrar heimildir,
um landafræði, er ekki að finna meðal
þjóðarinnar.
Úr Sögu hinna illræmdu
2. útgáfu, 1954
Sigfús Bjartmarsson þýddi
14