Teningur - 01.10.1989, Blaðsíða 14

hálf fjarræna andlit hans tilheyri
öðrum manni - einhverjum sem þú átt
eitthvað minniháttar erindi við, heilsar
með handabandi en gleymir síðan.
„ Allt í lagi. Ef þér líður vel innan um
þessi gamalmenni - ef þú hefur ekk-
ert betra við tímann að gera - getur
þú sótt fundi hjá Neo Elleniko. Biddu
mig bara ekki um að koma með þér. “
Þetta var um vorið. Ég segi við
sjálfan mig: þetta er bara spurning um
tíma. Mér líður einsog sekum glæpa-
manni. Hvað eigum við að segja við
allt fólkið sem við höfum sagt að
Adoni sé sonur okkar? „Hafðu engar
áhyggjur, glikó mou,“ segir Anna.
„Ekkert mun gerast. Þetta tilheyrir
fortíðinni. Það er orðið allt of seint að
breyta einhverju."
Og einhvern tíma í júlí segir hann:
„Pabbi, ég vil taka mér frí í sumar. Er
þér ekki sama? í öll þessi ár hef ég
aldrei tekið mér frí.“
Ég horfi í augu hans til að gá hvort
ég sjái ekki það sem að baki býr.
„ Allt í lagi - ef þú vilt fara í frí þá ferð
þú í frí. Hvert ætlarðu að fara?“ En ég
veit þegar svarið við spurningunni.
„Pabbi, mig langar að fara til Grikk-
lands."
Og svo kaupir hann sér flugmiða,
tösku og léttan klæðnað. Hann hefur
efni á þessu öllu. Hann á alla pening-
ana sem hann hefur ekki eytt í
kvenfólk. Og hvað get ég gert til að
stoppa hann? Það liggur við að ég
öfundi hann - þegar hann gengur frá
borði í Glyfada, út í sýrópsætan
hitann.
Hann fær hálfsmánaðar frí í sept-
ember. Ég tek öllu möglunarlaust.
Látum hann fara. Hann er þrjátíuog-
fimm ára. Þetta eru örlög. Einsog
Ödípus konungur er hann neyddur til
að spyrja þessara fíflalegu spurninga
sinna. Hann er ætlað komast að því
hvaðan hann er.
Og Anna segir: „Kostaki, af hverju
ertu svona vesæll? Litli strákurinn
okkar, hann Adoni - svo alvarlegur,
svo sovaró - ætlar í frí. Hann vill fá
smá sólskin."
Vekjaraklukkan hringir. Anna er
þegar risin upp. Hún er að hneppa
kjólnum. Mér hefur ekki komið dúr á
auga. Ég rís upp og klóra á mér
kviðinn. Brátt byrjar ballið á ný, hinir
ævafornu helgisiðir kvöldsins. Anna
mun útbúa salatið með feitu hönd-
unum sínum, Adoni mun lulla umhver-
fis borðin og enn eina ferðina þarf ég
að láta sem ég sé Grikkinn Zorba.
Úti er byrjað að rigna. Anna brettir
ermarnar upp einsog verkamaður.
Haustið er þegar komið í Englandi. En
enn eru kvöldin í Aþenu einsog ofnar
en gangstéttirnar ilma sem heitar kex-
kökur.
Svo ég vakna um fjögur leytið til að
sækja hann út á flugvöll. Hjarta mitt
berst einsog fangi sem bíður eftir
réttarhöldum. Ég sé hann koma út úr
tollinum og sé strax - það skín út úr
göngulaginu - að hann veit allt. Ég
get ekki lengur látið sem hann sé
sonur minn. En ég faðma hann og
klappa honum á öxlina alveg einsog
feður eiga að gera, og mér verður
hugsað til þess þegar feður hitta syni
sína sem hafa verið lengi í burtu, í
fjarlægum löndum, á sjónum, í stríði,
og horfi ekki beint í augu Adonis ef
ske kynni að hann sæi votan glamp-
ann í augum mínum.
„Sæll vertu, Adoní - þú lítur vel út.
Skemmtirðu þér vel? Segðu mér
hvernig það var. Fórstu til Vouliag-
meni? Eða Suoníó? Fórstu með
bátnum til ídru? Ó, segðu mér nú,
Adoni mou, eru stelpurnar í Aþenu
enn Ég lyfti hendinni, klemmi fingr-
unum utan um þumalinn - phrouta?"
„Taskan mín pabbi —“ hann deplar
augunum einsog hann hafi aldrei
ætlað að segja þetta orð og slítur sig
frá mér til að fara að farangursfæri-
bandinu.
í bílnum bíð ég eftir að hann komi
út með það. Ég sé að það er að mjak-
ast fram á varirnar. Jæja, svo þú hefur
verið að snuðra um í Nýju Jóníu, þú
hefur verið að spyrjast fyrir. Þú hefur
alls ekki verið í fríi. Láttu það koma. í
guðanna bænum, láttu það koma. En
hann segir það ekki. Kannski er hann
líka hræddur við að segja það. Þess í
stað segir hann mér frá Aþenu. Þar
eru ferðamenn út um allt og hvergi
hægt að fá almennilega máltíð í mið-
bænum. Vouliagmeni? Þar iðar allt í
mannþröng og þú þarft að borga til að
komast á hreina strönd. Idra? Full af
Þjóðverjum sem láta smella í mynda-
vélunum sínum.
Og nú skil ég að hið hrörlega en
viðkunnanlega Grikkland sem ég
þekkti - og Adoni þekkti gegnum
minningar mínar - er horfið.
„Og stelpurnar, Adonaki?"
Seinna sama dag fer hann aftur í
þjónsfötin sín, byrjar að sneiða niður
brauðið og kippa upp töppum, alveg
einsog hann hafi aldrei farið burt. Ég
er enn að bíða eftir að hann herði upp
hugann. Við gefum hvor öðrum gætur
þegar við mætumst með diskana.
Anna horfir kvíðafull á mig í eldhús-
inu.
En við fáum ekkert tækifæri fyrr en
um kvöldið þegar við höfum lokað.
Því ég hafði á réttu að standa: það
hlaut að koma. Við sitjum í tómu veit-
ingahúsinu, sötrum kaffi og spyrjum
Adoni um Aþenu. Og allt í einu segir
Adoni eitthvað sem kemur Önnu af
stað. Augu hennar glansa. Hún fer að
rifja upp Nýju Jóníu einsog hún var
fyrir stríð: gömlu húsin með svölun-
um, fjölskyldur í götunni sem hún bjó,
Vassilious fjölskylduna, Kostapoulous
fjölskylduna, eineygða fíkjusalann,
Triandaphilos. Ég horfi heiftúðlega á
hana. Hún hlýtur að vita að þetta eru
stikkorð. Kannski meinar hún það líka
þannig.
„Flýttu þér! Koutamares\ Farðu og
búðu til aðeins meira kaffi! “
Anna dregur á eftir sér fæturna og
nú veit ég að stundin er runnin upp -
og ég veit að Anna mun bíða með
eyrun sperrt þar sem hún stendur við
eldavélina, þar til því er lokið.
Hann kveikir sér í sígarettu.
„Á ég að segja þér? - Ég fór að gá
hvort ég gæti ekki fundið Kassaveti-
götuna. Hún er þarna ennþá, þó öll
húsin séu ný. Og - veistu? Ég fann
meira að segja einn af Vassilious fjöl-
skyldunni - Kitos Vassiliou, hann er
aðeins eldri en ég. Og hann sagði
mér hvar ég gæti haft upp á Elíasi
Tsobanidis. Manstu eftir honum?"
Já ég man. Hann virtist vera um