Vera - 01.08.1993, Blaðsíða 6

§igríbur Ingibjörg Ingadóttir og
Asa Richarcfsdottir skrifa
Ef vlnna á manni tjón þarf að
gera það þannig að hann sé ekki
fær um að koma fram hefndum.
Þetta er speki hins ítalska Machi-
avellis sem er frægastur íyrir
kenningar sínar um klókindi og
grimmd í valdabaráttu. Konum
virðist þó ganga illa að tileinka
sér „heilræði” hans, enda hafa
stjórnmál löngum verið helsta
vígi karlveldisins. Þetta virðist
liggja í augum uppi ef hafðir eru í
huga atburðir sumarsins á „Litlu
Ítalíu” íslenskra stjórnmála. Jó-
hanna Sigurðardóttir sagði af sér
- og tapaði. Af hveiju? Sjálfsagt
eru margar ástæður fyrir þvi:
Röng tímasetning, óljóst mark-
mið og skortur á samráði við fé-
laga. Það sem vekur þó sérstakan
áhuga okkar er eftirleikur af-
sagnarinnar. Nokkrar stuðnings-
konur Jóhönnu með Rannveigu
Guðmundsdóttur í broddi íylk-
ingar vildu að konur sætu hjá við
kjör nýs varaformanns og nýttu
tímann fram að næsta lands-
fundi til að styrkja stöðu sína.
Niðurstaðan varð sú að þessi
sama Rannveig var kjörin vara-
formaður nokkrum dögum síðar.
Aðsópsmiklar símadömur höfðu
á ótrúlega skömmum tíma safn-
að undirskriftum allra helstu for-
ystusauða flokksins um að skora
á Rannveigu að gefa kost á sér.
Þetta gerðist aðeins örfáum vik-
um eftir að flokkurinn hafnaði
Rannveigu sem ráðherraefni,
sem aftur olii því að Jóhanna
sagði af sér.
IConum var stillt upp við vegg:
Hollusta við flokkinn eða sam-
staða meðal kvenna. Að deila og
drottna er eitt vinsælasta stefið í
heilræðavísum Machiavellis. Nú
var það sungið hástöfum. Sam-
stöðu kvenna var sundrað og enn
sem fýrr ráða karlarnir öllu. Kon-
ur utan flokksins sem innan
spyija sig nú hvað hafi gerst. Af
hveiju virkaði kvennasamstaðan
ekki? Eða öllu heldur: Var
kvennasamstaðan til staðar áður
en karlarnir höfðuðu til jafnréttis
með það fýrir augum að ná fram
þvi markmiði sínu að fá Rann-
veigu sem varaformann og gera
þannig upphlaup Jóhönnu að
engu?
Raunveruleg samstaða Alþýðu-
flokkskvenna var ekki fyrir
hendi. Það er umhugsunarvert í
ljósi þess að samstaða kvenna
hefur verið eitt helsta tæki jafn-
réttisbaráttunnar. Er kvenna-
samstaðan ofmetið vopn sem
þjónar ekki þeim tilgangi sínum
að uppræta þau mein sem þvi er
beint gegn? Þær raddir hljóma nú
hátt að konur séu ekkert skárri
en karlar, þær hugsi bara um eig-
ið skinn. Munurinn er sá að karl-
ar eru samtryggðir í valdabarátt-
unni en konur ekki. Gætu konur
nýtt sér „reynsluheim karla” og
spyrt saman samkeppni og sam-
stöðu meðal kvenna?
^^eð þetta í huga spurðum við
nokkrar konur eftirfarandi
spurningar: HVAÐA LÆRDÓM
GETA KONUR DREGIÐ AF AT-
BURÐUM SUMARSINS í AL-
ÞÝÐUFLOKKNUM?