Vera - 01.08.1993, Blaðsíða 8

SAMKEPPNI
O O
SAMSTAÐA
Rannveig Guðmundsdóttir í rœðustól ó flokksþingi Alþýðuflokksins, júní 1992.
gangi sem þær skildu og styddu.
Þær höföu ekki samráð sín á milli
til að gera sér grein íyrir hverju
þær vildu ná fram og hvernig
bæri að haga málum til að ná
markmiðum sínum. Eina tillag-
an sem sett var fram í nafni
kvennasamstöðu, sú að hundsa
varaformannskjörið, virtist í
íljótu bragði skapa fleiri vanda-
mál en hún leysti. Áttu konur að
sitja hjá, láta kjósa einhvern
karlinn í embætti varaformanns -
og hvað svo? Til þessa dags hef
ég hvergi rekist á neinar hug-
myndir um hver eftirleikurinn
skyldi vera.
Af þessu dreg ég þá ályktun að
konur geti ekki vænst sjálfsprott-
innar kvennasamstöðu um að-
gerðir eða markmið sem ekki
hafa verið kynnt þeim, þar sem
markmiðin hafa ekki verið gerð
ljós, þar sem það liggur ekki ljóst
fyrir hvers vegna konur umfram
aðra eigi að styðja þær aðgerðir,
þar sem kvennapólitiskt inntak
aðgerðanna er ekki á tæru. Það
virðist ekki vera nóg að höföa til
þess að styðja beri forystukonu, í
þessu tilfelli Jóhönnu, af þeirri
ástæðu að hún tilheyri sama
kyni.
Eigi konur að geta vænst stuðnings annarra
kvenna verða þær að hafa starfað saman sem
hópur með kvennapólitískt markmið að leiðar-
ljósi. Og jafnvel þá verða þær að átta sig á að
með konum eins og öðrum getur risið málefna-
legur ágreiningur og búa sig undir að glíma við
hann án þess að túlka ágreininginn sem endan-
legt rothögg á mögulega kvennasamstöðu.
Meó því ab opinbera málefnalega
andstöðu sína viö Jón Baldvin og
skora hann á hólm í baráttu um
hvert Alþýðuflokknum beri að stefna
í framtiáinni - í átt ab félagshyggju
eða frjálshyggju - hefur Jóhanna
Siguráardóttir aá mínu mati risiá
hærra í íslenskum stjórnmálum en
nokkur önnur stjórnmálakona
hefur ááur gert.
Hitt vil ég taka fram að þessir atburðir segja
meira um ástandið innan Álþýðuflokksins held-
ur en styrk Jóhönnu Sigurðardóttur sem stjórn-
málamanns. Með þvi að opinbera málefnalega
andstöðu sína við Jón Baldvin og skora hann á
hólm í baráttu um hvert Alþýðuflokknum beri að
stefna í framtíðinni - í átt að fé-
lagshyggju eða frjálshyggju - hef-
ur Jóhanna Sigurðardóttir að
mínu mati risið hærra í íslensk-
um stjórnmálum en nokkur önn-
ur stjórnmálakona hefur áður
gert. Þess vegna hefur Jóhanna
brotið blað í sögu íslenskrar
kvennabaráttu. Það er eftirtekt-
arvert að þessu hefur Jóhanna á-
orkað þrátt fýrir að stuðningur
þorra kvenna innan Alþýðu-
ílokksins hafi brugðist. Og þvi
má vel velta íýrir sér hvort aðrar
ástæður hafi ekki spilað inn í að
sá stuðningur brást, eins og til
dæmis að Alþýðuflokkskonur
hafi vegna reynslu sinnar innan
ílokksins ákveðið að þær hafi
ekkert erindf í pólitík annað en
það sem formaðurinn afmarkar
þeim - og velja þvi að bergmála
þann ömurlega söng að enginn sé
annars vinur í pólitík - nema þá
helst að embætti séu á lausu.
Ivvennasamstaðan rís með þeim
sem vilja beita sér sameiginlega
fyrir kvennapólitískum markmið-
um, hinar hljóta að vera fijálsar
að því að fara aðrar leiðir - jafnvel
þó þær leiðir séu til þægðar
spiiltri karlafoiystu. Þær verða
þá líka að taka því að við hinar
8
Ljósmynd: Árni Bjarnason