Vera - 01.05.1996, Blaðsíða 24

VIÐTAL V I Ð MARGRÉTI PÁLMADÓTTUR

kvennakór er
hápólitískt mál
var unaösleg, negrasálmar, blues og swing, og ákaflega góöir
straumar fylgdu vönduöum og kraftmiklum flutningi. Konurnar í kórn-
um höföu greinilega svo gaman af því aö syngja og sú gleöi lét eng-
an ósnortinn. Margrét Pálmadóttir er ógleymanleg þar sem hún
stjómaði, syngjandi, eins og blökkukona í fasi og útliti.
V: Margrét, kórinn þinn er greinilega ekki bara hópur kvenna
sem „gaular” saman sér til ánægju, hvað eruð þið gamlar?
M: Nei, þetta er ekki eingöngu áhugamennska, en það halda marg-
ir. Kórinn var stofnaður 1993 og varð til úr Kórskóla kvenna I Kram-
húsinu, sem ég stofnaði. Takmarkið varfrá upphafi að mynda góðan
kór og við Svana Víkingsdóttir, píanóleikari, höfum veriö saman með
kórinn frá upphafi. Svo eru ýmsir raddþjálfarar sem vinna hjá okkur,
til dæmis Jóhanna V. Þórhallsdóttir, altsöngkona, Björk Jónsdóttir,
sópransöngkona og Eugenia Ratti, Scalasöngkona frá Ítalíu. Það er
langur vegurfrá áhugamennsku til fagmennsku. En til að ná fram því
besta þarf fagleg vinnubrögð og gífurlegan tíma. Kór er frábært hljóð-
færi, líkt og hljómsveit, meö sínum fjölbreytileik. Kvennakór er hljóð-
færið mitt. Ég hef stundum verið spurð hvort ekki vanti bassa í
kvennakórinn, en svo er auðvitað ekki. Fáránlegt væri til dæmis aö
segja að fiðlu vantaði einn streng. Nú, við þurfum að geta flutt bæði
gömul verk og ný. Til þess þarf raddlega kunnáttu, þekkingu á stíl,
tungumálakunnáttu, og rétta framkomu. Fluga þarf að búningum og
fleiru. Þegar öllu þessu er þjónað erum við að tala um hámenningu
og það hefur alltaf verið markmiðið. Við vissum aö það var starfinu
nauösynlegt að við féllum strax inn í hóp betri kóra.
Einn kaldan og bjartan dagí mars sl. mætti Margrét Pálmadóttir, kór-
stjóri Kvennakórs Reykjavíkur, í viðtal til Veru. Ferskur andblær og
glaðværð fylgir sterkum persónuleika hennar og fljótlega kom í Ijós
að henni lá mikið á hjarta. Flún þáði kaffibolla og ég byrjaði á að
þakka henni fýrir frábæra gospeltónleika sem ég hafði nýlega hlýtt á
í Loftkastalanum. Margrét var nýkomin frá því að selja miöa á tónleik-
ana sem höfðu hlotið svo mikla aðsókn að bæta þurfti við mörgum
sýningum. Þessir tónleikar hafa komið skemmtilega á óvart og greini-
legt er að gífurleg vinna liggur að baki. 200 söngsystur, í afrískum
búningum, stormuðu syngjandi inn á sviðiö og héldu þar flotta sýn-
ingu með söng og dansi, ásamt Agli Ólafssyni, dönsurum úr Kram-
húsinu og fleirum. Þarna ríkti gífurleg stemmning og gleði. Tónlistin
V: Nú er kórinn það stór að þið skiptist í minni hópa.
M: Já, á þremur árum hefur okkur fjölgað úr 100 í 300, sem er gífur-
leg aukning, og skiptist starfið nú niöur I 5 hópa. Hluti kórsins, um
það bil 40 konur, starfar undir heitinu Vox Feminae, og æfir sérstak-
lega. Um þessar mundir æfa þær í fjarkennsluprógrammi hjá Sibyl
Urbancic, sem kennir kórbókmenntir við tónlistarháskólann í Vínar-
borg. í haust mun hópurinn halda háskólatónleika hér heima undir
hennar stjórn, og fer hann síðan til Vínar og heldur þar tvenna tón-
leika. Þeir verða haldnir í St. Michaelskirkjunni í miðbæ Vínarborgar,
en sú kirkja er mjög þekkt fýrir sérstæðan listflutning. Ég er hinn kór-
stjóri hópsins en við höfum haldið þrenna sjálfstæöa tónleika hér-
lendis. Kvennakórnum sjálfum stjórna ég. Þá er það Léttsveit
Kvennakórs Reykjavíkur, en honum stjórnar Jóhanna V. Þórhallsdótt-