Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1920, Qupperneq 51

TVÆR SÖGUR
“Hvaða vitleysa, góða Hansa! Þú
ætlast þó ekki til að eg fari að hátta á
miðjum dögum.” — Sólrún tók peysu-
föt undan fatahenginu og lagði þau á
rúmi.ð.
“Miðjum dögum!” — Hansína reif
roðið af ísunni og fleygði því í kola-
körfuna. — “Mér þætti fróðlegt að
vita, hvað þú kallar hádegisleytið, ef
þú kallar þetta miðjan dag.” — Hans-
ma leit um öxl. — “Þú ætlar þó ekki
út í kvöld?”
“Jú, hvað er á móti því?” Sólrún
þurkaði rykið af gljáskóm, sem staðið
höfðu undir rúminu.
“Ja, 'því ekki það. Á skrall í
Gúttó auðvitað. Minnir eg læsi í
Mo.gga í morgun eitthvað um skemt-
un með dans á eftir. Og “kavalerinn
er Leifi í leirvörunni. Er ekki svo?
“Eg hefi tekið með þögn og þolin-
mæði öllum þínum ónotum og afskifta-
semi,” sagði Sólrún með grátstaf í
kverkunum. — “En ef þú ætlar að fara
að hnýta í Þorleif. — Eg ætla að láta
þig vita, að eg get fengið víðar að vera
en hér. — Það eru fleiri herbergi und-
ir íúð, en þetta eina.”
“Það lítur út fyrir að spádómur
minn ætli að rætast fyr en mig varði,”
sagði Hansína lágt um leið og hún skar
ísuna sundur og lét stykkin í pottinn.
“En ef þú kallar það að hnýta í Leifa.
að eg nefndi hann “kavalera” — þá
veit eg ekki, hvernig maður má tala
til að firta þig ekki. Eg skal raunar
]áta það, að værirðu dóttir mín,
myndi eg heldur kjósa að þú værir
með einhverjum öðrum. En nú ertu
ekki dóttir mín, svo það kemur ekki
málinu við. — En það, sem eg meinti,
var það, að þú ættir að fara svolítið
betur með heilsuna þína, Rúna mín.
49
Hún er hvort sem er eina fasteignin
okkar.”
“Eg veit það, Hansa mín,” — Sól-
rún lagði hendur um háls henni. —
“Eg veit þú vilt mér vel. — Eg hefi nú
líka stundum verið góða barnið; etið
járnpillur eins og harðan fisk, þangað
til eg hefi fengið hvínandi magapínu,
°%~—”
“En þú hefir aldrei viljað fara í heitt
fótabað eða drekka Kamillu-te; þó eg
viti að það hefði haft úr þér kvefið.”
“Kamillu-te! Er það ekki það, sem
sængurkonur eru látnar drekka? Ha!
ha!”
“Já, hlæðu bara,” sagði Hansína
þykkjulega. “En eg hefi aldrei séð
neinum batna kvef af því að hlæja að
góðum ráðleggingum.”
“Svona, svona, byrjaðu nú ekki aft-
ur. Elskan, settu könnuna á ofninn,
eg hefi ékki lyst á ýsunni núna. Uff!
hún er sigin, mig flökrar við lyktinni.
— Heyrðu! áttu ekki eitthvað eftir af
vínarbrauðunum, sem þú keyptir í
gær? — Nei, lof mér að hita krullu-
járnið fyrst.”
Dansinn í “Gúttó” hélt stanzlaust
áfram. Þorleifur og Sólrún mjökuðu
sér áfram í hægum valzgangi, í gegn-
um allan troðninginn-
“Valz er sá dans, sem allir ættu að
dansa, þegar þeir fara að þreytast.
Mér þykir nú raunar meira varið í “fox
trot”,” sagði Leifi um leið og hann
þrýsti Sólrúnu fastar að sér.
“Þú mátt ekki klemma mig svona.
Leifi,” hvíslaði hún. “Svei mér, ef eg
get almennilega andað.”
“Ó, hvaða vitleysa! Til hvers er
sólskinið? Svar: Til þess að verma
sál og sinni, og líkamann í kaupbót.”