Heimilisritið - 01.02.1951, Síða 58

að langa í marinn. Ég ætla nú inn, ril
þcss að þvo mér og hafa fataskipri".
Hann snerist á hæli og hvarf inn í
herbergi sitt. Joan stóð eftir á svölun-
um, undrandi, móðguð og utan við sig.
„Gleymt mér!“ tautaði hún með
sjálfri sér og smájafnaði sig efrir þetta
áfall. „Er hann frávita? Hann getur ó-
mögulega hafa gleymt því, sem hann
hefur sagt. Það er ómögulegt að hann
hafi gleymt því að ég er konan hans.
Hann hlýtur að vera genginn af vitinu.
Hvað á ég að gera?“
„Frú, koma og fara í ný föt“, tók
Rena fram í fyrir henni. „Mikli maður,
hvíti maður — ekki gift kona lengur.
Koma og sjá!“
Joan varð ljóst hvað stúlkan meinri,
þegar hún kom inn í herbergi sitt, því í
staðinn fyrir hin lélegu föt sín, fann
hún þar karlmannsföt — silkiskyrtu,
léreftsjakka og tilsvarandi síðar buxur.
„Ég get ekki gengið í þessu, ég fer
ekki í það!“ mótmælti hún bálreið, þeg-
ar Rcna sýndi henni fötin brosandi.
„Ætlast Hilary til að ég klæði mig
eins og fífl? Ég læt ekki bjóða mér
þetta“.
„Gifta kona, fara í förin“, sagði Rena.
„Engin önnur föt. Þú fara í þau og
líkjast mikli maður, húsbóndinn, frú.“
Það var bersýnilega ekki um annað
að ræða. Joan var það ljóst, eins og
Hilary hafði sagt, að virðingar sinnar
vegna, gæti hún ekki gengið um í
silkináttfötum, sem voru a!lt of stór
henni. Þó henni væri það allt annað en
geðfellt fór hún því í léreftsfötin. Þau
voru mátulcg henni, og Rena hló af
hrifiningu og skoðaði þetta sem gam-
an, og það crgði Joan ennþá meir.
Hún var því í versta skapi, þegar
hún gekk inn í stofuna. Hún stokk-
roðnaði er hún mætti fjörlegu augna-
ráði Hilarys. Hann var klæddur eins
og hún, í hvít léreftsföt og stóð við
borðið og raulaði lag.
„Þú líkist óvenju fallegum pilti, Joan“,
sagði hann. „Og þó ertu næstum enn
kvenlegri en áður. Ég hcld að þú sért
fyrsta konan, sem ég hef séð, sem hef-
ur farið vel að ganga í karlmannsföt-
um.“
„Hilary, hver er ætlun þín með því
að fara svona með mig? Ertu orðinn
geðveikur?" spurði Joan.
„Fyrirgefðu, en ég skil ekki hvað þú
meinar“, sagði Hilary og horfði undr-
andi á hana. „Er það merki um geð-
veiki að sjá þér fyrir snotrum og hent-
ungum búningi, í staðinn fyrir að láta
þig ganga í tötrum? Nú finnst mér
þú vera dálírið ósanngjörn, kæra Joan“.
„Þú veizt vel við hvað ég á“, sagði
Joan. Rödd hennar titraði, og hún
kreppti hnefana. „Þú sagðir rétt áðan,
að þú hcfðir gleymt mér, og þú virð-
ist enn vera vita kærulaus um mig. Hef-
urðu alltaf í huga að auðmýkja mig?“
„Eigum við að fresta þessari deilu,
þangað til eftir mat?“ svaraði Hilary
rólega og tók sér sæti við borðið. „Ku-
ku segist hafa að bjóða lostætan fisk,
sem veiddist fyrir klukkutíma. Og svo
verðurðu endilega að bragða á svíns-
lærinu, það er fyrsta flokks. Ég veit
ekki í hverju það er soðið, það er ieynd-
armál Kukus. Hvort viltu heldur te eða
kaffi, Joan?“
Joan langaði rnest til að berja hann.
Hún hefði getað æpt af reiði. Hún hefði
getað varpað sér fyrir fætur hans og þrá-
56
HEIMILISRITIÐ