Heimilisritið - 01.02.1951, Qupperneq 62

og hún lét fallast í stólinn. Ofsi hcnn-
ar breyttist í aumkunarverðan grát.
„Ó, láttu mig deyja, lofaðu mér að
deyja!“ snökti hún. „Ó, að þú skulir
geta verið svona ruddalegur!“
Hilary stóð og horfði á hana. Hann
beit á vör, og það var auðséð að and-
stæðar tilfinningar áttust við í huga
hans. Hann bar sig til eins og hann
ætlaði að taka Joan í faðm sinn, en
hann lét ekki verða af því.
„Hættu þessu móðursýkisvæli og
hertu þig upp“, sagði hann hranalega.
„Ég hélt að þú værir of stolt til að
vola, þó að einhver gerði þér mein. Þú
fyrirleizt þá, sem voluðu og kvörtuðu
yfir grimmd þinni, þegar þú lékst þér
að tilfinningum þeirra og tróðst á hjört-
um þeirra, þér ti! skemmtunar. Og þú
hlóst háðslega að þeirri hugsun, að
aldrei myndi það geta hent þig, að
gráta yfir slíku sem fórnarlömb þín
kvörtuðu yfir. Nú vælir þú eins og
þeir innfæddu hér, eftir að þeim hef-
ur verið refsað".
Þessi orð hittu meðfætt stolt Joans.
Hún sá að hún hafði ekki hagað sér
rétt. Hún hélt að Hilary væri að hæð-
ast að cymd hennar, og hún reyndi að
hafa vald á tilfinningum sínum. Með
augun flóandi í tárum stóð hún á fæt-
ur, fýtti sér inn í herbergi sitt og skellti
hurðinni í lás á eftir sér.
Hún lagðist upp í rúm og reyndi að
jafna sig, svo að hún gæti hugsað skýrt.
Eftir litla stund færðist næstum óeðli-
leg ró yfir hana.
„Ég get ekki afborið þessa skömm,
ég gct það ekki!“ hvíslaði hún með
sjálfri sér, þegar hún hafði setið lengi
hreyfingarlaus á rúmstokknum. „Ég
gcri cnda á þetta allt. Ég fyrirfer mér!“
Þegar hún reis á fætur, sá hún að
Hilary stóð á fætur fyrir utan glugg-
ann, sem vjssi út að svölunum, og veitti
henni athygli, með óútreiknanlcgu
augnaráði í stálgráum augunum.
„Taktu þetta ekki svona nærri þér,
Joan“, sagði hann með sinni rólegu
röddu. „Mundu, að þú hefur það í
hendi þinni að vinna mig og ást mína,
nú, þcgar þú veizt hvað ást er. Ég fer
nú aftur n.iður á perluveiðistöðina, en
ég skal ekki gleyma þeim kröfum, sem
gerðar eru til brúðguma, og þegar ég
kem aftur, skal ég einnig minna þig
á, hvað heimtað er af brúði. Við höf-
um hveitibrauðsdagana framundan.
Vertti sæl á meðan“.
XIII
Flóttinn
/
JOAN HORFÐI á eftir honum,
þangað til hann var horfinn. Andlit
hennar var ennþá tárvott, en fullkom-
lega sviplaust. Sérhver tilfinning, sér-
hver hugsun virtist vera henni fjarlæg.
Hún titraði eins og hún hefði kulda-
skjálfta, er hún sneri sér frá gluggan-
um og lét fallast niður í stól.
„Gnð minn góður, láttu mig deyja,
láttu mig deyja“, sagði lnin hálfhátt.
„Ég get ekki haldið þetta út. Þessa
niðurlægingu get ég ekki afborið. Það
verður þúsundfalt verra cn áður, ef hann
læzt ganga á eftir mér og þröngvar mér
til að verða konan sín, nú, eftir að ég
hef játað að ég elska hanri'.
Frarnh. í næsta hefti.
UO
MBIMILISRITTÐ