Læknablaðið : fylgirit - 01.12.1994, Qupperneq 39

LÆKNABLAÐIÐ 1994; 80
39
Tónias Guðbjartsson áhá-
tiðarfundi Lœknafélags
Islands í Borgarleikhús-
inu.
vmnuna sem bíður. Og hvað með stjórnunarstörf-
m eða þátttöku f þjóðfélagsumræðunni. Smám
saman er hætt við því að starfið verði leiðigjarnt
°g lunahættan eykst. I>á eru síðustu forvöð að
æta sjálfum sér og fjölskyldunni upp það sem
aður hafði ekki gefist tóm til.
Eflaust eru sumir ósammála mér. Að mínu
mati verðum við hins vegar að velta þessum hlut-
am yrir okkur og halda umræðunni opinni.
angaveltur sem þessar eru ekki bundnar við
031 þjóðfélag. Sama umræða á sér stað í
oagiannalöndum okkar og má sjá glögg merki
Pess í hinum ýmsu fagtímaritum lækna.
g er heldur ekki að boða nýjan sannleik.
ausnm felst ekki í værukærð og makindum.
jaitur hef ég verið virkur þátttakandi í hinum
, æm,gerða lífsstíl sem Kristín lýsti og ég veit að
mnn á sér margar mjög góðar hliðar. En þótt starf
°Kkar sé skemmtilegt og gefandi er blekking að
halda að tómstundir og fjölskylda séu læknum
ekki jafn mikilvæg og öðru fólki.
Mér hefur verið tíðrætt um kosti góðra lækna f
þessu spjalli mínu. Að mínu mati er víðsýni einn
helsti kostur góðs læknis og hana öðlast maður
víðar en á vöktum. Ég tel að hin sanna læknislist
hljóti fyrst og fremst að felast í skynsamlegu jafn-
vægi þeirra þátta sem gera okkur að góðum lækn-
um og áður voru nefndir. Ætlum við okkur að ná
því marki verðum við að leggja áherslu á fleira en
mikla vinnu í námi okkar og starfi.
Starfsævi læknis má líkja við langhlaup. Þegar
farið er geyst af stað eru meiri líkur til þess að
ganga verði síðasta spölinn. Sé hins vegar farið
hægar í byrjun er auðveldara að ná marki án þess
að ofbjóða sér. Sennilega er sá sem lokið hefur
slíku hlaupi færastur um að ráðleggja öðrum
hvernig best sé að ná settu marki. Sjálfur er ég í
upphafi hlaups og á langa leið fyrir höndum.