Morgunblaðið - 26.11.2011, Blaðsíða 37

smástelpa þegar ég kom fyrst í
Glerárskóga með afa og ömmu
og ári síðar var ég þar í nokkrar
vikur yfir sumartímann og síðar
sumarlangt í nokkur sumur.
Á þeim árum sem ég var í
sveit fyrir vestan var Ína að
nálgast sextugt en þegar ég
hugsa til þess í dag þá minnist ég
þessarar góðu konu sem vinkonu
minnar. Saman drukkum við
kaffisopa þegar Ína hellti upp á
kaffi fyrir mig, ég þá 9 ára gömul
og hafði ekki drukkið kaffi fyrr.
Ínu með sinni einstöku hógværð
og manngæsku tókst að mynda
vináttubönd við unga sem aldna.
Síðar þegar móðir mín var í
heimsókn og þá með dóttur mína
aðeins 8 ára gamla fann dóttir
mín góða vinkonu og jafninga í
Ínu rétt eins og ég hafði upplifað
áratugum fyrr.
Í Glerárskógum voru sex mál-
tíðir á dag. Fyrst var það hafra-
grautur á morgnana síðan var
það kaffi kl. tíu, hádegismatur og
síðdegiskaffi, þá kvöldmatur og
síðan kvöldkaffi kl. tíu. Ef ein-
hver heldur að það hafi verið ein-
faldað við matargerð eða kaffi-
brauðið þá var það af og frá. Sem
dæmi þá voru aldrei færri en
fjórar sortir á boðstólum með
kaffinu. Auk þess sem Magnús
frændi minn fékk ávallt, auka-
lega, kex með kvöldkaffinu. Það
var ekki einungis maturinn sem
var svo ljúfur við allar þessar
máltíðir heldur einnig samræð-
urnar, hláturinn og gleðin við
borðið. Ína var að sjálfsögðu
húsfreyja og allir þeir sem komu
nutu góðgerða hvort sem það
voru pönnukökur eða vínar-
brauðin góðu, alltaf var hugsað
um að gestir færu nú ekki án
þess að þiggja eitthvert góðgæti.
Ína var ávallt tilbúin að prófa
eitthvað nýtt og í Glerárskógum
smakkaði ég mína fyrstu pitsu
hjá minni góðu vinkonu þá á sjö-
tugsaldri. Ég minnist þess hve
allt atlæti var gott og augljóst að
saman höfðu Ína og Magnús
skapað gott heimili í Glerárskóg-
um, bæði til orðs og æðis.
Ína var einstaklega flink í
höndunum og í raun mjög list-
ræn, þegar ég var í sveit fyrir
vestan var hún ávallt með ein-
hverja handavinnu. Sumardag-
inn fyrsta árið 2004 gekk ég stolt
inn í Gerðuberg ásamt eigin-
manni mínum til þess að vera
viðstödd opnun á málverkasýn-
ingu. Þar var Ína að opna sína
fyrstu málverkasýningu þá rúm-
lega níræð. Ína hafði byrjað að
mála árið 1997 og á sýningunni
voru vatnslitamyndir eftir hana
auk þess sem hún sýndi annað
handverk. Það var í raun allt sem
lék í höndunum á Ínu og hún var
með ótrúlega styrka hönd og
gott auga fyrir hinu fínlega og
smáa.
Þessi hógværa, broshýra og
góða kona átti svo sannarlega
stóran þátt í að fegra veröld okk-
ar. Við erum þakklát fyrir kynni
við einstaklega ljúfa og góða
manneskju, blessuð sé minning
Ínu.
Kolbrún Jónsdóttir.
Látin er hún Ína frænka frá
Glerárskógum í Dölum.
Á milli föður okkar og Ínu var
sterkur ættarstrengur, sem þau
bæði mátu mikils. Þau báru svip-
uð nöfn að okkur fannst, hún Eð-
valdína Magney, og pabbi,
Magnús Eðvald. Þessi staðreynd
gerði það að verkum að okkur
fannst ennþá vænna um hana
Ínu okkar.
Að Glerárskógum var alltaf
gott að koma og í raun einstök
upplifun í hvert sinn. Hlýjan og
væntumþykjan tók þar á móti
okkur, borð svignuðu undan góð-
gæti og kræsingum og Ína hljóp
í kringum gestina undur glöð og
létt á fæti. Hún fór með okkur í
garðhúsið sitt og sýndi stolt
blómin sem hún ræktaði af sömu
hlýju og alúð og allt annað.
Sameiginlegt áhugamál henn-
ar og okkar voru margs konar
hannyrðir. Þegar Ína varð níræð
var slegið upp veislu og sýningu
á hannyrðum hennar og mál-
verkum í Gerðubergi. Báru mál-
verkin hennar um alla veggi
glöggt vitni um hve listræn hún
var. Fallegar voru og blúndurn-
ar hennar á sýningunni sem hún
hafði orkerað af mikilli vand-
virkni. Sýningin öll er ógleym-
anleg og hverfur okkur seint úr
minni ánægjan og gleðin sem
skein úr andliti Ínu á þeirri
stundu.
Aldurinn fór vel með Ínu
frænku. Njóta þess fáir að eldast
eins fallega og virðulega og hún.
Eftir að hún fluttist til Reykja-
víkur var aðdáunarvert að fylgj-
ast með henni þegar hún fór stig-
ana í blokkinni sinni í
Breiðholtinu eins og léttstíg, lið-
ug og ákveðin ær. Það fannst
henni ekki slæm samlíking kom-
andi úr sveit. Þar kenndi hún
okkur meðal annars að prjóna
stúkur, ekki fyrir svo löngu. Hún
var við þá leiðsögn vel undirbúin,
eins og góðum kennara sæmir,
nákvæm, vandvirk og með allt á
hreinu, þó svo að árin hennar
hafi þá verið orðin 96.
Síðustu mánuðina á lífsleiðinni
dvaldi Ína á Hrafnistu. Þar undi
hún hag sínum ágætlega, enda
ætíð jákvæð, glöð og hress í öllu
fasi. Gott var að líta til hennar
þangað. Þar fyrir skömmu dró
hún upp orkeringarnálina sína
og sýndi okkur að enn væri hún
að reyna að orkera blúndur, en
þær voru sannkölluð listaverk í
hennar höndum. Hún hafði engu
gleymt og ekki vantaði viljann,
að láta ekki verk úr hendi falla
og gera sitt besta. Sannkölluð ís-
lensk sómakona.
Við munum ætíð minnast Ínu
frænku með mikilli hlýju, virð-
ingu, söknuði og þökk fyrir að
hafa fengið að kynnast henni.
Guðrún og Þuríður
Magnúsdætur.
Góð vinkona mín hún Ína í
Glerárskógum hefur hvatt þetta
líf rúmlega 98 ára að aldri. Frá
æskuárum mínum vestur í Döl-
um á ég margar ljúfar minningar
tengdar Ínu og ættingjum mín-
um frá Glerárskógum. sérstak-
lega kemur upp í hugann vin-
skapur Ínu og Sigurborgar
ömmu minnar frá Vígholtsstöð-
um. Þær Ína áttu mjög vingott
saman og báru ómælda virðingu
hvor fyrir annarri alla tíð. Það
var sammerkt með þeim báðum
að þegar maður talaði við þær þá
töluðu þær alltaf mjög fallega
hvor um aðra. Þær voru mjög
góðar vinkonur og svo líkar að
mörgu leyti. Hjartahlýja og kær-
legur eru réttu orðin yfir þær
vinkonurnar. Vinskapur Ínu og
ömmu held ég að hafi orðið til
þess að mér hefur alltaf fundist
Ína vera svolítil amma mín, og í
seinni tíð hef ég gantast með það
og kallað Ínu ömmu númer 3 líka
svo hún heyrði til og alltaf brosti
Ína þegar ég sagði að hún væri
eiginlega amma mín líka.
Það var alltaf jafn gaman hinn
8. ágúst ár hvert að hringja í Ínu
á afmælinu hennar og óska henni
til hamingju með daginn því
maður fann alltaf fyrir svo miklu
þakklæti. „Já þú manst alltaf eft-
ir gömlu kerlingunni,“ sagði hún
og hló. Það var ekki hægt annað
en að muna eftir Ínu. Ég man
sérstaklega eftir einu símtali
mínu til hennar þegar ég var að
keyra rútu á Fjallabaki hjá Aust-
urleið hf. árið 1998 á sólbjörtum
degi. Ég var bara með tvo er-
lenda farþega um borð og ég
sagði þeim að ég ætlaði að gefa
þeim sérstaka útsýnisferð og
sýna þeim yfir Skaftártunguna.
Ég vissi nefnilega um einn stað
sem stóð hátt og þar var ágætis
símasamband. Ég stoppaði þar
til að hringja í Ínu en á meðan
fóru útlendingarnir út að taka
myndir. Myndastoppið var bara
yfirskin, ég var að stoppa þarna
til að hringja í vinkonu mína.
Það var alltaf gott og mikið til-
hlökkunarefni fyrir mig að heim-
sækja Ínu, hvort sem var í Gler-
árskóga, Dvergabakka eða á
Hrafnistu þar sem hún dvaldi
síðustu ævidagana. Í einni heim-
sókn minni til hennar í Dverga-
bakka fyrir tveimur eða þremur
árum sýndi hún mér ljósmyndir
frá heimsókn sem hún fór í til
Bessastaða fyrir nokkrum árum.
Ína sagðir mér að Dorrit for-
setafrú hefði spurt hana hver
galdurinn væri á bak við svo
góða heilsu og háan aldur. Þá
hefði hún svarað: „Ég borða
allt.“ Það er kannski allur gald-
urinn.
Ína var alltaf hress og bros-
andi og með allt á hreinu. Það
eina sem maður heyrði hana
kvarta yfir í seinni tíð var að
skrokkurinn væri að svíkja hana.
En mér fannst Ína alltaf vera
sem unglamb. Í einlægni sagt
var ég farinn að hlakka til að
mæta í 100 ára afmælið hennar
hinn 8. ágúst 2013. En þróttur-
inn dvínaði hjá Ínu og svo var
það mikið áfall þegar Kristrún
dóttir hennar féll frá hinn 10.
október síðastliðinn langt fyrir
aldur fram eftir baráttu hennar
við krabbamein.
Að lokum þakka ég Ínu fyrir
samfylgdina og votta Björk,
Bjarnheiði og fjölskyldum þeirra
samúð mína.
Kveðja til Ínu:
Með gleði og þökk, ég minnist þín nú
þú bættir upp barnæsku mína.
Þú glæddir mitt hjarta, gæsku og trú,
hafðu þökk fyrir allt elsku Ína.
Sigurður Sigurbjörnsson,
Vígholtsstöðum.
Sól gyllir spegilsléttan
Hvammsfjörðinn. Handan víkur-
innar, við enda Hólafjalls, gnæfir
Krosshólaborgin, minnismerki
landnámskonunnar Auðar djúp-
úðgu. Fjölskylda mín og ég renn-
um í hlað í Glerárskógum. Ilm
töðu leggur að vitum og fuglarn-
ir víðóma í þessari náttúruparad-
ís. Við knýjum dyra, von bráðar
opnast dyr og í dyragættinni
stendur gráhærð, ungleg og létt-
stíg brosandi kona. Hún breiðir
út faðminn og segir fagnandi:
„Verið öll hjartanlega velkomin,
elskurnar mínar.“ Þetta er Ína í
Glerárskógum. Hún trítlar inn
langa ganga og hleypur eins og
unglingur upp snarbrattan háan
stiga. Við fylgjum á eftir. Hún
snarast inn í eldhús, smellir
kaffikönnunni á, fer svo inn í búr
og ber fram matföng þannig að
borðendarnir svigna. Mikið er
spjallað og fleiri gestir bætast í
hópinn. Það er mikil gleði í eld-
húsinu í Glerárskógum nú sem
fyrr. Eftir góðan málsverð býður
Ína til stofu. Þar eru forn hús-
gögn og virkileg sveitastemning
sem minnir á æskuárin forðum.
Stofan er líka skreytt málverk-
um, máluðu postulíni og hann-
yrðum af öllum toga sem lista-
konan Ína hefur dundað við á
efri árum. Rifjaðir eru upp gaml-
ir tímar og hlátur hljómar um
allan bæinn.
Tíminn flýgur og gestir tygja
sig til heimferðar. Ína fylgir
gestum sínum út á hlað. Komið
er við í fögrum gróðurreit sem
hún hefur ræktað á langri ævi.
Mitt í reitnum er gróðurhús opið
til suðurs. Þar eru blómstrandi
rósir og suðrænar jurtir, sem
bera listfengi hennar gott vitni.
Ína hafði verið ekkja í meira
en aldarfjóðung. Glerárskógar
voru hennar sælureitur. Áður
bjó hún hér rausnarbúi með
Magnúsi bónda og dætrum.
Magnús var bóndi góður, átti vel
ræktaða sauðahjörð, sinnti sel-
veiðum og stuðlaði að laxarækt í
ánum beggja vegna jarðarinnar
og var í sinni sveit til forystu val-
inn. Saman voru þau sannkall-
aðir bústólpar í landi Laxdælu.
Við kveðjum Ínu og rennum úr
hlaði. Svona hafa sumarferðirnar
í Glerárskóga verið fastur punkt-
ur í tilverunni í meira en þrjá
áratugi.
Nú er lífshlaupi Ínu lokið.
Hún verður til hvílu borin og
lögð við hlið Magnúsar bónda í
þá mold sem þau unnu og rækt-
uðu af elju í landnámi Auðar
djúpúðgu. Nú eru veturnætur.
Kaldur vindur gárar Hvamms-
fjörðinn og skýjahula liggur við
brúnir Hólafjalls.
Guð blessi minningu Ínu, hús-
freyjunnar í Glerárskógum, sem
í tæpa öld tók fagnandi, brosandi
og veitandi á móti öllum þeim
sem þar bar að garði.
Benedikt Ó. Sveinsson.
MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 2011
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim fjöl-
mörgu sem sýndu okkur samúð og vinsemd
við andlát og útför móður, fósturmóður,
tengdamóður, ömmu og langömmu okkar,
MARGRÉTAR JÓNSDÓTTUR
frá Gjögri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðis-
stofnunarinnar á Sauðárkróki fyrir frábæra þjónustu og umönnun.
Þorsteinn B. Einarsson, Ester Grímsdóttir,
Hrefna Einarsdóttir, Gylfi Jóhannesson,
Hansína Bjarnfríður Einarsdóttir, Jón Rafn Högnason,
Bryndís Einarsdóttir, Vigdís Rasten,
Guðrún Agnes Einarsdóttir, Einar Jónsson,
Einarína Einarsdóttir, Stefán Öxndal Reynisson,
Gunnar Jens Elí Einarsson,
Pálmi Einarsson, Oddný Anna Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem heiðruðu
minningu, sýndu samúð og hlýhug við andlát
og útför ástkærs eiginmanns, föður, sonar,
tengdaföður og afa,
GÍSLA PÁLSSONAR
aðstoðaryfirlögregluþjóns.
Sérstakar þakkir viljum við færa lögreglu-
kórnum og starfsfélögum í lögreglunni.
Kolbrún Gísladóttir,
Arnþrúður Anna Gísladóttir, Jónas Reynir Gunnarsson,
Hafþór Gíslason,
Svanfríður Gísladóttir,
Aldís Anna og Maríanna Hlíf Jónasdætur.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa,
PÁLS HEIÐARS JÓNSSONAR
löggilts dómtúlks, skjalaþýðanda
og fv. útvarpsmanns,
Miðtúni 32,
Reykjavík.
Ásta Björgvinsdóttir,
Jón Heiðar Pálsson, Anna Jóna Einarsdóttir,
Erla Óladóttir,
Jóhanna Gunnheiðardóttir,
Maria Christie Pálsdóttir, Magni Árnason,
Egill Heiðar Anton Pálsson, Margrét Vilhjálmsdóttir,
Viktoria Jóna Pröll,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför okkar ástkæra
eiginmanns, föður, tengdaföður, afa og lang-
afa,
ÓSKARS BÖÐVARSSONAR
fyrrum mjólkurbifreiðarstjóra.
Unnur Árnadóttir,
Steinþór Óskarsson, Valgerður Anna Guðmundsdóttir,
Hörður Óskarsson,
Ingvar Árni Óskarsson, Ásdís María Jónsdóttir,
Margrét Óskarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Við sendum innilegar þakkir til allra þeirra er
sýndu okkur samúð og hlýju við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, fóstra og afa,
ÞORSTEINS BJÖRNSSONAR,
Bergstaðastræti 8,
Reykjavík.
Anna V. Heiðdal,
Jón Örn Þorsteinsson, Ólína S. Þorvaldsdóttir,
Ingvar Björn Þorsteinsson, Sigríður Júlíusdóttir,
Ólafur Gunnar Guðlaugsson, Herdís Finnbogadóttir,
Daníel Magnús Guðlaugsson, Hafdís Guðmundsdóttir
og barnabörn.
Það er komið að kveðju-
stund, stóra systir mín, Gyða,
er kvödd í hinsta sinn sátt við
allt og alla, hún var lengi búin
að þrá hvíldina. Ég man hana
fyrst sem unga stúlku sem
heillaði alla í kringum sig og
var mikið gefin fyrir hesta,
kom hún oft á hestum með vin-
konur í heimsókn, þá var glatt
á hjalla.
Síðan fór hún suður og vann
í verslun Guðbjargar Bergþórs
í mörg ár. Svo tók alvaran við,
hún kynntist manni sínum,
Ingvari Ívarssyni, og var gam-
an að sjá hvað þau voru ham-
ingjusöm, sem entist þeim alla
tíð. Þau byrjuðu búskap við
Suðurgötu 49 í Hafnarfirði og
eignuðust þar fyrsta barnið,
Þóri. Flutti ég til þeirra, þá tíu
ára gömul, en hún var nítján
árum eldri en ég. Það sumar
fórum við til Helgu systur sem
var elst okkar systkina. Eftir
þetta var ég yfir sumarið hjá
Helgu en á veturna hjá Gyðu.
Börnunum fjölgaði hjá Gyðu
og Ingvari, þau eignuðust Hjör-
dísi og síðan Ólöfu. Þar sem ég
Gyðríður
Þorsteinsdóttir
✝ Gyðríður Þor-steinsdóttir
fæddist á Þjótanda
í Árnessýslu 6.
október 1916. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 5. nóv-
ember 2011.
Útför Gyðríðar
fór fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 14.
nóvember 2011.
var yngst minna
systkina fannst
mér ég eignast
yngri systkini. Á
þessum tíma
byggðu þau Hlíða-
braut 8 á móti
mömmu og pabba.
Gyða var ætíð
myndarleg hús-
móðir og var vinur
vina sinna, hrein-
skiptin og dreng-
lynd, einnig var hún myndarleg
í höndum, bæði við bakstur og
sauma. Erfiðleikarnir sóttu að
þegar Eddan sökk og Ingvar
slasaðist, þá var ekki um neinar
tryggingar eða bætur að ræða
og í kjölfarið fór Gyða aftur út
á vinnumarkaðinn, kjarkmikil
og dugleg, og vann alla tíð eftir
það. Þegar ég kynntist mínum
manni var honum vel tekið.
Það var svolítið gaman að
þegar ég eignaðist mitt fyrsta
barn þá átti hún Þuríði og síðar
Ingveldi. Í veikindum mínum
var gott að leita til Gyðu, hún
var alltaf tilbúin að hjálpa. Þau
létu draum sinn rætast og
byggðu sér sumarhús við Heklu
og áttu þar sælar stundir. Gyða
var einnig með hestana sína
þar öll sumur. Viljum við hjón-
in þakka henni langa og góða
vegferð.
Lifðu sæl á lífsins vegi
ljúfur drottinn fylgi þér.
Frelsarinn þig faðma megi
fögnum því, sem liðið er.
(Ólöf Kristjánsdóttir)
Sigríður og Sverrir.