Morgunblaðið - 29.12.2011, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. DESEMBER 2011
mér með bros á vör. Þú varst
mikill húmoristi og það var alltaf
stutt í hláturinn og grínið. Ég sé
þig fyrir mér sitjandi í sætinu
þínu við eldhúsborðið í Stigahlíð-
inni hlæjandi. Það var alltaf gott
að koma til ykkar ömmu í Stiga-
hlíðina. Það var alltaf svo vel tek-
ið á móti manni. Það var svo nota-
legt að heyra píanóóminn úr
stofunni. Þú varst mjög músík-
alskur og spilaðir mikið á píanóið.
Þetta varð til þess að mig langaði
líka til að læra á píanó og fór í
framhaldi í söngnám og hvattir
þú mig alltaf áfram og sagðir
einnig þegar ég hætti að æfa, að
ég mætti samt aldrei hætta að
spila eða syngja sem ég mun
heldur ekki gera.
Ég var svo lánsöm að fá að
vera hjá ykkur ömmu alltaf þegar
ég var í prófalestri í Versló. Það
var alltaf gott að koma til ykkar
og fá að vera í ró og næði hjá ykk-
ur og einnig var stutt að fara út í
skóla. Þið studduð alltaf vel við
bakið á mér og hvöttuð mig
áfram. Þú kenndir mér hvað það
er gott að vera skipulagður og
einnig önnur góð vinnubrögð.
Mér þykir mjög vænt um þennan
tíma.
Ég á líka margar minningar
um góðar stundir í Kjósinni hjá
ykkur ömmu. Þar var alltaf gott
að vera.
Ég hef einnig ferðast mikið
með ykkur ömmu, bæði innan-
lands og erlendis. Þá ber helst að
nefna skíðaferð til Austurríkis og
svo Flórídaferðirnar. Síðasta
Flórídaferðin með þér var 2006
þegar þið amma komuð út til okk-
ar með mömmu, pabba og bræðr-
um mínum til Naples þar sem
Valdi var í flugnáminu. Það var
dýrmætt að hafa þig með okkur á
brúðkaupsdaginn okkar Valda
hinn 4. júlí 2009. Gaman hvað þú
varst hress þann dag.
Þú varst alltaf svo barngóður
og hlýr. Það leyndi sér ekki þegar
við komum með Petru Björk og
svo seinna Birnu Signýju í heim-
sókn til þín á Sóltún. Það var
gaman að sjá hvað þið Petra
Björk höfðuð gaman hvort af
öðru. Þú ljómaðir alltaf þegar þú
sást litlu langafastelpurnar þínar.
Þó að þú hafi verið orðinn mikið
veikur undir það síðasta kom allt-
af bros þegar þú sást þær.
Mér þykir ótrúlega vænt um
síðustu heimsóknina sem stelp-
urnar komu í til þín núna í byrjun
desember. Þá vorum við nýkomn-
ar af jólaballi, þær í sparikjólun-
um og við með smákökur sem ég
var nýbúin að baka. Við sátum
saman með ömmu og svo mömmu
og pabba líka og borðuðum sam-
an smákökurnar. Petra Björk
stakk hverri smákökunni á fætur
annarri upp í þig og svo teygðir
þú þig eftir fleirum. Það þótti þér
nú ekki leiðinlegt enda alltaf ver-
ið mikill sælkeri.
Minning um góðan afa og lang-
afa lifir áfram. Þakka þér fyrir
allt saman, elsku afi minn.
Hvíldu í friði.
Edda Ingibjörg
Eggertsdóttir.
Í dag kveð ég ástkæran afa
minn, nafna og vin, Gísla V. Ein-
arsson. Þegar ég hugsa til baka
um allar þær góðu stundir sem
við áttum saman kemur fram lit-
róf tilfinninga. Þakklæti, auð-
mýkt, hlátur, sorg og söknuður.
Minningarnar eru svo margar og
góðar
„Gleðin er aldrei ein á ferð.
Hún leiðir sorgina sér við hönd.
Allt sem þú elskar vekur þér gleði
og vekur þér sorg – þannig er nú
einu sinni kjörum mannsins hátt-
að.“ (D.G. Monrat.)
Afi minn var sterkur persónu-
leiki sem hafði ákveðnar skoðan-
ir. Hann var gjarn á að taka mann
á eintal til þess að fara yfir það
helsta sem sneri að okkar nán-
asta umhverfi. Skýr markmið-
asetning og hvatningarorð voru
þar ofarlega á baugi. Árangur var
honum mikilvægur en staðfestan
og að gefa sig allan í verkefnið,
hvert sem það var, skipti öllu. Að
vera trúr sinni sannfæringu og
láta ekki bugast þó að á móti
blési. Þetta var einkennandi fyrir
afa minn allt til loka. Hann lét
verkin tala, elti ekki ólar við
ósannindi eða annan rógburð,
enda verkin sá veruleiki sem
skipti öllu máli.
Samband mitt við afa minn var
mér afar kært og hann gerði mig
að betri manni með því að deila
með mér viðhorfum sínum og
gildum, kunnáttu og kímni. Þegar
öllu er á botninn hvolft eiga orð
og athafnir það til að falla í
gleymsku. En fólk gleymir aldrei
þeim tilfinningum sem við vekj-
um með því og hvernig við látum
fólki líða í návist okkar. Ég mun
aldrei gleyma.
Þinn nafni,
Gísli Valur.
Það kom ekki óvænt símtalið
frá nafna mínum og frænda Egg-
erti Gíslasyni til að tilkynna um
andlát föður síns Gísla V. Einars-
sonar. Hann hafði lengi barist við
erfiðan sjúkdóm og ég hafði frétt-
ir af því að stutt gæti verið í enda-
lokin.
Það sýnir vel hve tíminn er af-
stæður að í mínum huga er nú
ekki svo ýkja langt síðan ég fékk
að fara í helgarheimsóknir á
Birkimelinn til Eddu frænku og
Gísla til að gista og fá pínu extra
dekur í tilveruna.
Ég naut þeirra forréttinda sem
lítill drengur og fram á unglings-
ár að vera uppáhaldsfrændinn
hennar Eddu móðursystur minn-
ar. Ég man að ég hafði smáá-
hyggjur, af því þegar Gísli kom
inn í spilið og þau Edda giftu sig,
að ég myndi eiga á hættu að
missa þessi forréttindi að vera
uppáhaldsfrændinn. En það kom
strax í ljós að svo var ekki heldur
þvert á móti eignaðist ég í Gísla
nýjan vin, sem ég strákpollinn
fann frá upphafi að vildi vera vin-
ur minn og á margan hátt talaði
við mig sem jafningja um okkar
sameiginlegu áhugamál þegar við
vorum saman. Ég man enn hvað
ég var montinn af þessu og fannst
ég bara vera orðinn alvörumaður,
stráklingurinn.
Ég leitaði oft í smiðju til Gísla
vinar míns, einkum á yngri árum
og ávallt lagði hann sig fram um
að aðstoða mig við að leysa
vandamálin á farsælan hátt.
Ég man vel, eins og það hefði
gerst í gær, þegar ég heimsótti
Gísla árið 1966 og bað hann um að
aðstoða mig þegar brúðkaup okk-
ar Guðlaugar stóð fyrir dyrum.
Faðir hennar hafði boðið til stór-
veislu í tilefni af giftingu einka-
dótturinnar og nú þurfti hinn ný-
orðni 18 ára tilvonandi brúðgumi
að standa sig og flytja sína fyrstu
ræðu. Þá eins og endranær var
auðsótt að leita til Gísla og á einni
kvöldstund varð til með hans
hjálp ræða, sem hinum unga og
taugaóstyrka brúðguma tókst
með hjálp og hvatningu Gísla að
flytja með sæmd á stóru stund-
inni.
Gísli lét mikið til sín taka í ís-
lensku atvinnulífi um áratuga
skeið og valdist til ýmissar for-
ystu á þeim vettvangi og skilaði
miklu og heilladrjúgu starfi þar.
Hann var mér alla tíð mjög
kær og þótt samband okkar væri
minna síðustu árin þótti mér allt-
af jafn vænt um að hitta Eddu og
Gísla og rifja upp liðna tíð.
Hann var hamingjumaður í
einkalífinu og mikill fjölskyldu-
faðir, sem alla tíð var mjög um-
hugað um velferð barna sinna og
seinna barnabarna.
Ég vil að leiðarlokum fá að
þakka þér, Gísli minn, fyrir allar
góðu minningarnar.
Elsku góða frænka Edda og
kæra frændfólk, innilegar sam-
úðarkveðjur til ykkar allra.
Minningin um góðan mann lifir.
Eggert Magnússon.
„Þegar ég leit ofan í vögguna
og sá litla bróður minn í fyrsta
sinn þá varð allt gott aftur.“ Þetta
kvaðst mamma okkar hafa hugs-
að er hún leit litla nýfædda bróð-
ur sinn augum í fyrsta sinn, þá tíu
ára gömul. Þau voru tvö systk-
inin, börn einstæðrar móður,
verkakonu í Reykjavík á fyrri
helmingi síðustu aldar. Saga
þeirra er eins og saga margra á
þessum tíma, saga fátækar,
þrautseigju, dugnaðar og nægju-
semi, en líka saga mikillar vænt-
umþykju og umhyggju. Stóra
systir gætti litla bróður síns, á
meðan móðir þeirra vann myrkr-
anna á milli. Þessi kærleikur á
milli systkinanna varði alla tíð.
Hann birtist okkur systrum
glöggt, seinna þegar erfiðleikar
vegna veikinda foreldra okkar
steðjuðu að. Þá studdi Gísli syst-
ur sína í hvívetna. Okkur systrum
sem bjuggum í húsi ömmu okkar
á Barónsstíg er minnisstætt
hversu annt Gísla var um velferð
móður sinnar. Nær daglega leit
hann inn hjá henni þrátt fyrir
mikið annríki.
Okkur systrum var Gísli ímynd
hins myndarlega og trausta
frænda. Hann sýndi okkur alla tíð
einstaka tryggð og áhuga. Hann
rýndi í einkunnir okkar að vori og
hvatti okkur áfram í öllu því sem
við tókum okkur fyrir hendur.
Þegar þröngt var í búi hjá for-
eldrum okkar studdi hann þau á
ýmsan hátt eins og að standa
straum af skólagjöldum einnar
okkar og greiða fyrir keppnis-
ferðalag annarra. Þá var efna-
litlum námsmönnum í Osló boðið
út að borða, þegar hann átti leið
þar um og þeir leystir út með veg-
legum fjárstuðningi.
Á uppvaxtarárum okkar
tengdumst við systkinabörnin
tryggum böndum sem haldist
hafa fram á þennan dag. Segja
má að sú væntumþykja og tryggð
sem ríkti milli Gísla og mömmu
sé viðhaldið í vináttu okkar og er-
um við systur þakklátar fyrir ein-
staka frændsemi.
Systkinin dvöldu bæði á hjúkr-
unarheimilum síðustu árin.
Myndin af öldruðum systkinum í
heimsókn mömmu til Gísla á Sól-
tún, þar sem þau horfðust ástúð-
lega í augu og héldust í hendur,
líður seint úr minni.
Elsku Edda, Guðný, Eggert,
Halldór, Gunnar og fjölskyldur,
þið hafið staðið saman sem hetjur
í erfiðum veikindum. Samheldni
ykkar er einstök.
Minningin um góðan eigin-
mann, föður, afa og frænda mun
aldrei gleymast. Blessuð sé minn-
ing Gísla.
Halldóra, Elísabet
og Elín Konráðsdætur
(Dóra, Beta og Ella).
Látinn er góður vinur okkar til
fjölmargra ára, Gísli V. Einars-
son forstjóri.
Kynni okkar hófust fyrir rúm-
um 60 árum er við hófum nám við
Verslunarskóla Íslands.
Þegar námi lauk og við tóku
störf á hinum ýmsu sviðum, héld-
um við áfram góðum tengslum.
Eftir að við höfðum fest ráð okk-
ar byrjuðum við, þá fjórir félagar,
að spila brids yfir vetrarmán-
uðina á heimilum okkar. Var spil-
að á síðkvöldum og um leið var
notið góðra veitinga hjá eiginkon-
um okkar. Héldum við þessum sið
okkar um árabil eða þar til veik-
indi tóku að hrjá menn.
Gísli átti fleiri áhugamál. Hann
hafði ánægju af tónlist og lærði
ungur á píanó. Hlustaði hann
jafnt á klassísk verk og létta mús-
ík. Hann hafði einnig gaman af
íþróttum, lék handbolta og var
góður skíðamaður á yngri árum.
Síðar bættist golfíþróttin við sem
hann iðkaði sér til ánægju bæði
heima og erlendis. Þá stundaði
hann einnig lax og silungsveiði,
var mikill náttúruunnandi og
hafði yndi af ferðalögum, bæði
innanlands og utan.
Gísli var mikill fjölskyldumað-
ur og lét sér mjög annt um sína
stóru fjölskyldu. Þau hjónin,
hann og Edda, voru höfðingjar
heim að sækja og áttum við öll oft
ánægjulegar stundir á heimili
þeirra. Undanfarin ár átti Gísli
við erfið veikindi að stríða er
Parkinsonsjúkdómurinn herjaði
á hann. Hann tók sjúkdómi sínum
af karlmennsku og aldrei heyrð-
um við hann kvarta. Hann var
glaður að sjá okkur þegar við
komum í heimsókn til hans þó að
hann ætti undir lokin erfitt með
að tjá sig.
Við lát hans þökkum við hon-
um hans góðu vináttu og minn-
umst hans með hlýjum huga.
Við sendum Eddu og fjölskyld-
unni allri innilegar samúðar-
kveðjur frá okkur og eiginkonum
okkar.
Árni J. Steinsson
og Guðjón Eyjólfsson.
Við kveðjum í dag með söknuði
athafnamanninn Gísla V. Einars-
son.
Kynni mín af Gísla hófust í árs-
byrjun 1988 er ég var ráðinn til
Verslunarbankans sem banka-
stjóri. Skömmu síðar tók Gísli við
sem formaður stjórnar bankans.
Hann axlaði þá ábyrgð af festu og
vann ötullega að framgangi bank-
ans. Það var ekki eðli Gísla að
sitja í þægindum heldur vildi
hann sækja fram. Hann var hug-
myndaríkur og síspyrjandi mark-
vissra spurninga. Með þeim hætti
gerði hann sér betur grein fyrir
stöðu mála og til hvaða úrræða
mætti helst grípa. Gísli var alls
óhræddur við átök ef hann taldi
að hjá þeim yrði ekki komist.
Má með sanni segja að Gísli
hafi verið frumkvöðull að kaupum
einkabankanna á Útvegsbanka
Íslands í júní 1989 sem svo sam-
einuðust í Íslandsbanka. Upphaf-
ið var með þeim hætti að í ágúst
1988 kallaði Gísli á okkur Þorvarð
Elíasson til fundar við sig í Mata
hf. Þorvarður sat með Gísla í
stjórn Verslunarbankans og var
þar hans nánasti samstarfsmað-
ur. Sléttu ári áður höfðu annars
vegar hópur einkaaðila og hins
vegar Samband Íslenskra Sam-
vinnufélaga gert tilboð í kaup á
meirihluta hlutafjár Útvegsbank-
ans án árangurs. Eins höfðu fyrri
tilraunir til sameiningar einka-
bankanna runnið út í sandinn.
Á fundinum ákvað Gísli að
Verslunarbankinn skyldi taka af
skarið. Helst vildi hann að Versl-
unarbankinn myndi einn kaupa
hlutabréfin en eftir viðræður við
ráðherra og ráðgjafanefnd hans
var leitað eftir samstöðu með
stjórnendum Alþýðubankans
sem tókst fyrir lok ársins. Í maí
1989 bættist Iðnaðarbankinn í
hópinn sem varð til að styrkja
hann enn frekar og mánuði síðar
samþykkti ríkið að selja hópnum
Útvegsbankann.
Fyrir sameiningu bankanna
vann bankastjórnin og bankaráð-
ið undir forystu Gísla að því að
tryggja betur útlán Verslunar-
bankans til hagsbótar fyrir hlut-
hafa. Stærsta málið sem leysa
þurfti var að efla eiginfjárstöðu
Íslenska útvarpsfélagsins (Stöðv-
ar 2). Þá reyndi á þolrifin og Gísli
hvikaði hvergi þegar á þurfti að
halda.
Sameiningin í Íslandsbanka
var framfaraskref sem svaraði
kalli tímans. Hún gerði einka-
bönkunum kleift að standa jafn-
fætis stóru ríkisbönkunum tveim-
ur, Landsbankanum og
Búnaðarbankanum, í harðnandi
samkeppni. Nokkrum árum áður
hafði bönkunum verið gefið frelsi
til að ákveða sína eigin vexti og
þóknun sem eðlilega hleypti af
stað samkeppni þar sem á reið að
bjóða góða þjónustu og kjör og
halda kostnaði niðri. Eftir sam-
eininguna í Íslandsbanka í árs-
byrjun 1990 tóku við tvö erfið ár í
efnahagslífinu sem hefðu getað
farið illa með litlu einkabankana.
Eftir að samvinnu okkar Gísla
í rekstri banka lauk héldum við
áfram góðum tengslum m.a. sem
félagar í Rótarýklúbbnum
Reykjavík Austurbær. Margt
mátti af Gísla læra og ég er þakk-
látur honum fyrir árangursríka
samvinnu og vinsemd. Ég ber
virðingu fyrir þeim mannkostum
sem Gísli var búinn.
Gísli og Edda voru glæsileg
hjón sem afar skemmtilegt var að
vera með. Við Rannveig vottum
Eddu og fjölskyldunni samúð.
Tryggvi Pálsson.
Fréttin um andlát Gísla V.
Einarssonar kom í sjálfu sér ekki
á óvart, við vissum af baráttu
hans við illvígan sjúkdóm um
nokkurra ára bil.
Nú rifjast upp áratuga minn-
ingar, allt frá upphafi kynna okk-
ar þegar við fluttum á fjórðu hæð
á Birkimel 10 í Vesturbæ Reykja-
víkur. Við hjónakornin vorum ný-
byrjuð að búa þegar Gísli og hans
einstaka eiginkona Edda, nýkom-
in heim frá námi erlendis, fluttu
inn á sömu hæð í sama húsi. Síðan
komu börnin sem styrktu vin-
áttutengslin enn frekar.
Gísli var afburða fræðimaður,
menntaður hérlendis og erlendis,
í Danmörku og Bandaríkjunum.
Hann varð stundakennari við Há-
skóla Íslands að námi loknu.
Hann gat sér mjög gott orð sem
kraftmikill og traustur forystu-
maður í atvinnulífinu og stofnun-
um þess um árabil. Það var sóst
eftir því að fá Gísla til þátttöku í
fjölmörgum verkefnum og hvar-
vetna sem hann kom að var hann
liðsmaður góður. Þekking, skarp-
skyggni og sanngirni voru ein-
kennandi fyrir vinnu hans við
lausn þeirra verkefna sem hann
tók þátt í. Hann var maður sátta
og samkomulags þegar á reyndi í
erfiðum málum.
Ég naut þess að kynnast Gísla
í starfi að nokkrum verkefnum
sem hann átti aðild að. Hvergi
bar skugga á okkar góða sam-
band alla tíð, hvorki í leik né
starfi.
Gísli og Edda voru höfðingjar
heim að sækja, þar réð hlýja,
glaðværð og jákvæðni sem seint
mun gleymast. Gísli var vinur
vina sinna.
Við hjónin þökkum kynni okk-
ar Gísla, vottum Eddu og fjöl-
skyldu hennar okkar innilegustu
samúð og hluttekningu.
Guðrún R. Eiríksdóttir,
Jónas A. Aðalsteinsson.
Kveðja frá skólafélögum
Gísli V. Einarsson, samstúdent
frá Verzlunarskólanum, lést 20.
des. eftir langvarandi og erfið
veikindi.
Á skólaárunum í Versló var
hann jafnan í fremstu röð nem-
enda og góður félagi í samhentum
stúdentahópi þar sem mynduðust
sterk vináttutengsl.
Hann vann sér alls staðar
tiltrú og traust í öllum verkefnum
sem hann annaðist.
Að loknu háskólaprófi í við-
skiptafræðum og framhaldsnámi
erlendis starfaði hann sem fram-
kvæmdastjóri og var virkur í fé-
lagsmálum atvinnulífsins þar sem
hann gegndi mörgum trúnaðar-
störfum.
Hann var m.a. formaður skóla-
nefndar Verzlunarskólans þar
sem hann vann að skipulags-
breytingum og endurskoðun
námsefnis sem reynst hafa vel.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Með söknuði og trega kveðjum
við góðan vin og félaga.
Eddu, börnum þeirra og
venslafólki vottum við dýpstu
samúð.
Valdimar Hergeirsson.
Það er með söknuði að ég kveð
Gísla V. Einarsson, góðan vin
minn, sem ég starfaði með meg-
inhluta starfsævi minnar eða í
meira en aldarfjórðung. Við höfð-
um þekkst svo lengi, sem ég man
eftir, því móðir mín og Halldóra
Pálsdóttir móðir Gísla voru vin-
konur. Halldóra var hörkudugleg
einstæð móðir, sem bjó ásamt
börnum sínum þeim Gísla og
Páldísi á Barónsstíg 55. Þangað
var ég oft sendur í tímabundna
pössun á barnsárunum eins og
gengur.
Aftur lágu leiðir okkar saman í
Verslunarskóla Íslands, þar sem
hann var að ljúka stúdentsprófi,
þegar ég var að hefja þar nám.
En samstarf okkar hófst fyrir
alvöru árið 1963, þegar hann bauð
mér starf á skrifstofu Kassagerð-
ar Reykjavíkur, þar sem hann
var þá skrifstofustjóri. Árið 1966
gerðist hann framkvæmdastjóri
hjá heildverslun Eggerts Krist-
jánssonar hf. Starfsemi fyrirtæk-
isins var mjög umfangsmikil og
dreifðist víða um borgina. Hlut-
verk Gísla var að endurskipu-
leggja starfsemina og koma
henni í nútímahorf. Því miður lést
stofnandi fyrirtækisins og
tengdafaðir Gísla síðar á sama ári
og því naut hann ekki lengi stuðn-
ing hans.
Hann hafði forgöngu um að
tekin var í notkun ein fyrsta tölv-
an í einkafyrirtæki hérlendis árið
1966. Tölvur þess tíma voru að
vísu í öðru formi en nú til dags,
því þá voru gataspjöldin allsráð-
andi með viðeigandi vélbúnaði.
Tilkoma þessarar tækni var al-
gjör bylting á sínum tíma, þar
sem farið var úr meira og minna
handfærðu reikningshaldi yfir í
vélrænt. Sú breyting gekk ekki
alveg átakalaust fyrir sig, því
ekki höfðu allir trú á þessari nýju
tækni, en Gísli hafði sitt fram.
Þá lét hann teikna og byggja
nýtt húsnæði fyrir heildversl-
unina, sem reist var í Sundagörð-
um í næsta nágrenni við nýtt
hafnarsvæði, sem þá var í upp-
byggingu og þangað var flutt um
1975.
Nokkrum árum seinna var fyr-
irtækinu skipti upp á milli erf-
ingjanna í 4 sjálfstæðar einingar.
Hluti Eddu og Gísla var Mata hf.
og Sundagarðar hf. og byggði
hann sérstakt hús undir starf-
semina á lóð félagsins í Sunda-
görðum. Þessi fyrirtæki eru nú
rekin af börnum þeirra og dafna
vel.
Hann var einnig í forystusveit
félagasamtaka atvinnulífsins eins
og kunnugt er.
Samskipti okkar á þessum ár-
um voru líka mikil utan vinnu, því
við hjónin ferðuðumst oft með
honum, Eddu og börnum okkar
þá aðallega um hálendið. Lax- og
silungsveiðiferðirnar voru líka
fjölmargar og ánægjulegar.
Við hjónin sendum Eddu,
börnunum og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Óli Örn Tryggvason.
Í dag fer fram útför Gísla V.
Einarssonar, fyrrverandi for-
stjóra. Gísli var einn af forystu-
mönnum íslensks viðskiptalífs og
baráttmaður fyrir frjálsum og
heilbrigðum viðskiptaháttum.
Ég kynntist Gísla V. Einars-
syni sumarið 1974 þegar ég kom
til starfa hjá Verzlunarráði Ís-
lands sem hagfræðingur þess eft-
ir nám í rekstrarhagfræði í
Bandaríkjunum. Gísli hafði þá
tekið við formennsku fyrr á árinu
en hann var formaður ráðsins í
fjögur ár eða þar til í febrúar
1978. Áður hafði Gísli setið í
stjórn Félags íslenskra stórkaup-
manna og veitt skólanefnd Versl-
unarskóla Íslands forystu.
Gísla fylgdu á margan hátt ný
vinnubrögð þar sem leitast var
við að taka á málum með fagleg-
um hætti. Viðskiptaþing var vett-
vangur til þess. Fyrsta Viðskipta-
þingið 1975 tók verðlagsmálin
fyrir. Nýsköpun íslenskra fjár-
mála var rædd á þinginu 1977 og
gjaldeyris- og utanríkisviðskiptin
á þinginu 1979. Öll þessi umfjöll-
um varð mikilvægt innlegg í þær
breytingar sem síðar urðu.
Gísli var einbeittur baráttu-
maður fyrir frjálsum viðskipta-
háttum. Í því efni á viðskiptalífið
honum margt að þakka. Gísli
SJÁ SÍÐU 28