Tímarit Máls og menningar - 01.03.1997, Blaðsíða 18

ÞORSTEINN FRÁ HAMRI
og telja í mig kjark
með óágengri vizku sinni
hljóðlátu tali.
Nú koma þeir ekki lengur.
Heimurinn fer batnandi
hann verður sléttari
og beinni.
Bráðum kunna allir allt
bæði þarft og óþarft
og enginn mun nauðsynlega þurfa
að hugsa með sjálfum sér.
Ég minnist stunda af því tagi að návist Sigfúsar ein var uppörvun oggeðbót,
enda gjörsneydd fagurgala og innistæðulausum fyrirheitum, en skrumlaust
æðruleysið, blandið hæglátu gamni, bar vitni því vitra og tilfinningaríka
hjarta sem sló álengdar.
I dag, á Þorláksmessu, leiða mörg okkar hugann að því að á þessum degi
hefur árum saman verið föst hefð að njóta hollra samvista í húsi Sigfúsar og
Guðnýjar við Skólavörðustíginn. Öll höfum við, sem hér erum stödd, margs
að minnast og margs að sakna við fráfall góðs drengs og mikils manns. Hugur
okkar dvelur hjá Guðnýju og öðrum hans nánustu, fullur þakklætis og
samhygðar.
Nánast er sem ég nemi rödd Sigfúsar Daðasonar við lestur XIII. ljóðs í
Höndum og orðum, eins þeirra mörgu ljóða hans sem mér verða ætíð
hugstæð. Ég lýk þessum kveðjuorðum með lokaerindi þessa kvæðis, og vænti
að í lokalínunni mæli Sigfús fýrir munn okkar sem flestra, eins og hann var:
æðrulaus, tær og heill.
Regnkvöld og vindasamt — við setjumst kringum eldinn
rjóðureld arineld lýsandi í augu okkar
lýsandi um hið óliðna eins og hið liðna
við munum bíða annars morguns án þess að glúpna.
8
TMM 1997:1