Tímarit Máls og menningar - 01.06.1998, Qupperneq 13

BRÉF TIL KRISTÍNAR GUÐMUNDSDÓTTUR
herðasvipur. Hendurnar fínlegri á fimm persónu myndinni. En sérstaklega
sýnist mér einkenni andlitssvipsins ólík. Fimm manna myndin er af hefðar-
konu sem er þóttafull og á mikið undir sér. En konan á þriggja persónu
myndinni, líttu á hana. Hún hefur átt í baráttu og á enn. í hennar svip er
sorgleikur sem ekki fyrirfmst í hinu þóttafulla hefðarkvendisandliti á fimm-
persónumyndinni. Ætli það sé ekki mormóna - fjöðuryfirdráttur og prests-
konumórall, kominn frá einhverjum afkomanda Halldóru, og í því falinn að
vilja ekki viðurkenna andlit konu nr. 2, sem stjórnar athugasemdinni aftaná
þriggja-persónu-myndinni. En kanski fer ég villur vegar; kanski er athuga-
semdin aftaná rétt. Gaman að heyra hvað þér sýnist; og hvað Vilmundi sýnist.
Ég bið þig að geyma vel þessar myndir, því ég hef lofað að skila þeim affur
þegar ég sé búinn að brúka þær. Ég þarf að láta gera effir þeim en má ekki
vera að því núna.
Að lokum eitt Utah-efni enn í sem fæstum orðum, því ég er að verða
steinuppgefmn að skrifa þetta í fýrrgreindri hæð yfir sjávarmál, og auk þess
svo vondur vélritari að það er næstum sjúklegt, og þó enn verri handskrifari,
því það getur einginn lesið; og má merkilegt heita að slíkir menn skuli veljast
til ritstarfa.
Þú manst úr ritum Eiríks á Brúnum eftir kapítulanum þegar Þorvaldur á
Þorvaldseyri leigði tólf heljarmenni til að ná úr höndum Eiríks lausaleiks-
barni sem íngveldur dóttir hans hafði eignast með Þorvaldseyrarbóndanum.
Aðförin gerðist í Reykjavík rétt á því méli sem Eiríkur var að leggja á stað
með hyski sitt til Utah, þarmeð talið rúmlega ársgamalt barnið, sem var
sveinn. Fyrir guðs náð og miskunn tókst þetta tilræði ekki og Eiríkur komst
til Utah með barnið og móður þess.
Eftir að Utah-íslendíngar höfðu haldið mér samsæti í félagsheimili sínu í
Spánarforkssveit fór ég um kvöldið til Springville og gisti þar. Um morgun-
inn var ég vakinn og sagt að maður væri í símanum. „Komdu sæll“, var sagt
í símann á fyrirmyndaríslensku, „ósköp þótti mér leiðinlegt að ég komst ekki
á samkomuna þína í gærkvöldi, en konan mín var lasin og ég er sjálfur orðinn
gamall.“
Ég var þó dálitla stund að átta mig á hver gæti verið að tala á þessari
snildaríslensku, og lét manninn fara að gera grein fyrir sér, og hver heldur
þú að hafi þá verið þarna kominn, nema barnið sem Eiríkur barðist fýrir við
Þorvald á Eyri og tólf heljarmenni.
Ég fór auðvitað að heimsækja barnið um kvöldið, hann á heima í borginni
Provo. Hann er á áttugasta árinu. Hann á heima í fátæklegu, heldur niður-
dröbbuðu húsi í borgarjaðrinum. Þetta er með afbrigðum glaðlegur maður
og málhreifur, meira að segja alt að því mjögtalandi, en greindur og minn-
ugur. Hann talaði vonda og málfræðilega vitlausa sveitamannaensku amer-
TMM 1998:2
11