Tímarit Máls og menningar - 01.09.1999, Blaðsíða 81

Dáni maðurinn
Maðurinn og sveðjan hans voru nýbúin að hreinsa fimmta stíginn á
bananaekrunni. Enn voru tveir eftir; báðir þéttvaxnir illgresi og
villijurtum . . . hann átti því lítið eftir. Hann leit ánægður á hreinu
runnana og fór yfir gaddavírinn til að teygja andartak úr sér á grasinu.
En þegar hann hélt vírnum niðri til að smjúga milli strengjanna
skrikaði honum vinstri fótur á berki sem hafði losnað frá stólpanum
og um leið missti hann sveðjuna úr hendinni. f fallinu hafði hann
óljóst á tilfinningunni að hann sæi ekki sveðjuna greinilega á jörðinni.
Nú lá maðurinn á grasinu, á hægri hliðinni, eins og hann hafði lang-
að til. Munnurinn sem galopnaðist lokaðist nú líka. Hann lá eins og
hann hafði ætlað sér: hnén kreppt og vinstri höndin á brjóstinu. En á
bak við framhandlegginn; rétt undir beltinu stóð skaftið út og hálft
sveðjublaðið; annað sást ekki.
Hann reyndi að hreyfa höfuðið, árangurslaust. Hann gaut augun-
um á skaftið á sveðjunni sem var enn vott af svita eftir höndina. í hug-
anum reiknaði hann út hvað sveðjan stæði djúpt inn í kvið hans og
komst að þeirri köldu, nákvæmu og óhrekjanlegu niðurstöðu að hún
næði að endalokum tilveru hans.
Dauðinn. Á meðan maður lifir hvarflar oft að honum að einn góðan
veðurdag komi að því að hann standi í röðinni við þröskuld dauðans,
eft ir undirbúning sem hefur varað í ár, mánuði, vikur og daga. Þannig
er lögmál örlaganna, sem maður viðurkennir og þekkir svo vel að við
leyfum hugarfluginu að leiða okkur róleg að þessu andartaki, því allra
mesta, þegar við andvörpum í hinsta sinn. Upplifum við ekki ótal
drauma, áföll, vonir og harmleiki í lífinu frá fyrsta og fram að síðasta
andvarpi? Hvers getum við krafist ennþá af fullfrískri tilverunni áður
en henni er hrundið af sviði lífsins? Dauðinn er víðsþarri og það sem
við eigum enn eft ir að reyna er ófyrirsjáanlegt! Svona er huggunin, un-
aðurinn og ástæðan fyrir heilabrotum okkar um dauðann.
TMM 1999:3
www.mm.is
79